Dag 20 Van Whistler naar Nanaimo met de pont. De vergissingen dag!!

Dag 20 Van Whistler naar Nanaimo met de pont. De vergissingen dag!!

Vandaag opgestaan met een zonnetje en dat zou de hele dag bij ons blijven. De wekker gezet want we willen boodschappen doen bij de Safeway en we moeten op tijd bij de Ferry (pont) zijn. Die vaart volgens de website om 10:40 uur weg, en ik heb toch maar geboekt want je weet maar nooit, straks zit de boot vol en gaat hij niet meer, heen en weer, heen en weer (vrij naar Drs. P. ). Na een heerlijke douche en een kopje koffie alles losgekoppeld en wij gingen op pad naar de pont in Horseshoe Bay. Mw. De TomTom ingeschakeld zodat ook zij weet waar ze mij naar toe moet brengen en we gingen alweer over een prachtige weg door de bergen en steeds roepen we aaaaaaahhhhhhhh en ooooohhhhhhh wat een mooi bergen, rivieren, watervallen en meren ….. Na een tijdje zagen we het plaatsje Squamish en daar was het ineens drukker en zagen we supermarkten en ineens een WALMART, hoeraaaaaaaaa. Snel de parkeerplaats opgereden en het was een feest der herkenning en veeeeel voor weinig waar wij van houden als échte Nederlanders :-) Dus een kar vol geladen, met van alles en ook oploskoffie die ik in de vakantie drink want die van Tim Hortons is best wel duur. Inmiddels hebben we de koffie geprobeerd en die is reuze lekker als je een koffiezetapparaat hebt en het is niet geschikt om in heet water op te lossen. Niet te zuipen maar wel goedkoop hahaha. De volle boodschappenkar uitgepakt in de camper en naar Tim Hortons toe voor een kopje meeneem cappuccino. Parkeer ik mijn SRV wagen feilloos achteruit in, wel in twee vakken natuurlijk, en keurig tot het stoeprandje achter mij. Stap ik uit en begint er iemand te toeteren, steekt mijn achterkant zover over de stoeprand zodat hij de inrit van “ drive-thru Tim” blokkeert. Vooruit dan rijd ik toch twee meter naar voren. Koffie meegenomen en weer rijden en nu langs een soort fjord, het leek wel een beetje op Noorwegen, prachtig gewoon en natuurlijk weer gestopt bij mooie uitzichtpunten. Uiteindelijk kwamen we in de buurt van de Ferry en zei mw. TomTom dat we de snelweg af moesten en bij een rotonde de hoek om. En toen stonden we in een sjieke woonwijk dus toch eigenwijs mw. TomTom genegeerd en de bordjes gevolgd richting Ferry. Na wat heen en weer rijden over de Highway kwamen we ineens bij de oprit en huisjes (soort tolpoort huisjes) met een vriendelijke meneer erin. Ik stoer mijn mobiel laten zien met de reservering en hij keek bedenkelijk, kon niets vinden, een mevrouw in hetzelfde hokje keek ook mee, en ineens zagen ze het, ik had gereserveerd voor 10:40 p.m. Lekker slim ouwe!!! Ik kreeg bijna rode vlekken in mijn nek en toen zei de jongeman, jullie kunnen ook NU wel mee, ik wilde hem wel zoenen en wij moesten in Lane 6 gaan rijden. Stonden we in keurige rijen te wachten tot we mochten inschepen. Maar er stond een fruitstalletje langs we weg en vlug een bak aardbeien en frambozen gekocht en die waren toch lekker. Het ontbijt was er een beetje bij ingeschoten. Na een half uurtje wachten mochten we de boot op. Parkeren, uitstappen en op naar het dek, frisse lucht en kijken. Iedereen had zoiets bedacht dus het was best druk voor op de pont. Wij gingen een half uurtje later dan gepland (maar 11 uur vroeger dan mijn reservering) varen en we moesten de hoek om en daar stond ongeveer windkracht 11, jeetje, het was snel rustig voor op de boot J Aan de zijkant stonden we in de zon en uit de storm en konden we mooie foto’s van de prachtige skyline van Vancouver maken en van allerlei onbekende bergen. Na 1,5 uur aan dek mochten we weer plaatsnemen in de SRV wagen en mochten we snel van boord, mw. TomTom dacht nog dat we in Horseshoe Bay waren i.p.v. Vancouver Island, dus gereset en toen was ze weer in vorm, we hoefden maar 7 km tot onze camping. Maar we zagen Smitty’s bovenop een gebouw staan en dat leek ons wel wat, snel parkeren maar op deze parkeerplaats was niet op SRV wagens gerekend, even doorrijden en op een grote parkeerplaats ruim geparkeerd en 500 meter wandelen en we zaten in de luxe banken. Wij bestelden best wel veel en het was weer ouderwets lekker. Ik werd nog even gebeld door Leonie, want eerder op de dag had ik een gesprek van haar gemist en dan denk je toch: zou er iets zijn, want anders belt ze niet ….

Wat bleek, zij was op haar nieuwe scooter aan het rijden en ineens stond die stil en WIE bel je dan als eerste, je vader terwijl je vergeet dat die even 15.000 km verderop in de Walmart liep. Ze appte al dat er niets was en ze vertelde dat de ellende met haar scooter kwam door een tekort aan benzine, niet naar het metertje gekeken en dan rijdt het ding niet meer. Eind goed al goed! Maar onze brunch was heerlijk en toen verder richting campground, we zagen een bordje, mw TomTom stuurde ons best een smal weggetje in richting een meer en dat zou kunnen kloppen, het heet tenslotte Brannen Lake. Maar het liep dood en ik mocht keren en reed een erf op en een vriendelijke oude dame met een scheur in haar broek kwam vragen of we verkeerd waren, nee ik ben de SRV man wilde ik zeggen maar die kennen ze niet. Ze begon te vertellen over haar oma die in 1881 was geboren in Zweden en in een stuk dat later door de Noren werd geannexeerd en ze vertelde de geschiedenis van haar oma die in New York aankwam in 1891 en dat er een wereldoorlog was en boten en ze verhuisden en trouwden en ze wilde vertellen waarom zij hier woonde maar dat is helaas niet gelukt want ik wilde voor het donker op onze nieuwe camping zijn. Ze vertelde wel welke kant wij op moesten en toen gingen wij maar weer. Onderweg nog één keer gevraagd maar achteraf had de oude dame met Zweedse roots ons de weg keurig verteld. Op de camping was het weer zoeken naar onze plaats, het Canadese alfabet is anders dan het onze. Wij hebben plek G8 en we zien D33 D31 en dan ineens F3 dus G moet ervoor zijn maar dat gaat hier heel anders dus na een kwartiertje rondlopen een prachtig plekje tussen de hoge Cederbomen gevonden alleen staan we scheef naar voren dus ik denk dat we morgen wakker worden onder het dashbord.

De campground ligt aan een meer dus wij even kijken naar het meer, wij wandelen en wandelen en veel bomen maar geen meertje en na een half uur eindelijk een meer. De meesten gaan hier met de auto naar het strand en dat begrijp ik wel. Wij konden vanaf de steiger het huis van onze Zweedse historica zien en toen weer terug hobbelen.

Lopen we langs een weiland en zien we een roofvogel landen. Yvon inzoemen en ze zag een oranje snavel. En ineens zagen wij vier van die beesten rondzweven en die op de grond steeg ook weer op dus klikkerde klik en er staan veel roofvogels op. Gaat Yvon de foto’s bekijken en hebben ze een rode kop en gemene snavel en zijn het Gieren, Vulters net als toen we in Yellowstone waren. Prachtig en ook weer op het dierenlijstje samen met het konijn dat we zagen en de grijze eekhoorn en de zwartkopmus. Het lijkt Ja, Natuurlijk wel van Kick Stokhuyzen (uit de oude doos)

Het was een bijzondere dag en morgen weer op pad maar niet meer met de pont maar helemaal met de SRV wagen naar Port Alberni (voor de mensen die ons volgen met Google Maps)

Tot morgen

Fritzel