Geen paarden, maar wel een buschauffeur en hoodoos

donderdag 15 augustus 2019, Bryce Canyon City, Verenigde Staten

Hier in Bryce koelt het ’s nachts flink af. Afgelopen nacht daalde de temperatuur tot zo’n 7 graden. We hebben heerlijk geslapen in een koele camper, maar hadden wel de fleecedekens nodig.

Helaas voelt Elisa zich niet lekker ’s ochtends, terwijl er een excursie op de planning staat, waar zij juist het meest naar heeft uitgekeken: horseback riding (paardrijden). Als we naar de paarden willen lopen, geeft Elisa aan dat ze het toch echt niet gaat trekken… jammer, maar helaas….. een nieuw baalmomentje, vooral voor Elisa heel sneu.

Alex en Marjolijn lopen wel naar de balie van de horseback riding (slechts 10 minuutjes lopen) om onze reservering te annuleren. Er is geen mogelijkheid om morgenochtend nog een rit te reserveren. Helaas, dit feestje gaat niet door. We zijn verrast en heel blij dat we wel onze volledige aanbetaling terug krijgen.

Al met al zitten we nu sinds gistermiddag in Bryce maar hebben de Bryce Canyon nog niet gezien. Deze uitgesleten kloof staat bekend om zijn ‘hoodoos’: rood-oranje rotspilaren. Bij de camper genieten we wel van de chipmunks, die over de campground rondscharrelen, maar uiteraard willen we de canyon niet overslaan. Na de lunch met z’n drieën (Elisa heeft geen trek en sabbelt slechts aan een bidon met water) gaan we toch met z’n vieren op pad richting de rim (rand) van Bryce Canyon.

Hier in Bryce hebben ze, net als in veel nationale parken, gratis shuttlebussen rijden. Een geweldig systeem om op de gewenste plek in het park te komen zonder je zorgen hoeft te maken over het parkeren van je RV. Op 100 meter lopen van onze camper is een halte van de shuttlebus, die iedere 10 minuten langs komt. We kunnen eigenlijk direct instappen als we aan komen lopen bij de halte. Een paar haltes verder stappen we uit bij Bryce Point. We staan direct aan de rand van de Canyon.

We hebben vooraf de nodige plaatjes gezien van Bryce Canyon, maar in het echt is het heel bijzonder en indrukwekkend. Deze omgeving is toch weer totaal anders dan de vorige parken die we hebben gezien. De oranje hoodoos doen ons denken aan terracotta. Zoals de buschauffeur al zei, “je kan er van alles in zien: kastelen, kathedralen of een leger soldaten”.

Overigens valt ons hier de drukte ook weer erg mee. We zijn duidelijk niet de enigen, maar nergens is het dringen of sta je elkaar in de weg. Tot nu toe hebben we eigenlijk nergens (ok, Las Vegas niet meegerekend) als storend druk ervaren. Een meevaller, want we hadden op meer drommen toeristen gerekend. Wellicht scheelt het ook dat de Amerikaanse scholen deze week weer zijn begonnen.

We lopen rustig een klein stukje langs de rim naar een uitkijkpunt en klikken er op los. Elisa is blij dat ze mee is gegaan, maar ziet het niet zitten om verder te lopen. Je kan hier in Bryce Canyon heel makkelijk langs de rim verder wandelen om één of enkele bushaltes verder weer op de shuttlebus te stappen. Maar dat doen we nu dus niet. We lopen terug naar de halte waar we uitgestapt zijn en worden even later weer netjes naar onze campground gereden.

In de bus terug treffen we een geweldige buschauffeur. Het is gebruikelijk dat de chauffeur de passagiers voorziet van enige toeristische informatie (welke halte we naderen, wat daar in de buurt is, etc). Deze man doet dat met overgave. Hij is uitgebreid van stof en als hij begint met zijn verhaal, zet hij de eerst de airco uit. Opvallend is dat deze man … heel … duidelijk … en … rustig … praat … met … een … korte … pauze … tussen … de … woorden. Hij wil er kennelijk zeker van zijn dat alle buitenlandse toeristen hem kunnen verstaan. Een Duitse, Franse en Spaanse variant ontbreekt nog net….

Bij het vertrek van iedere halte klinkt het “… and … again … folks … I ... need … your … help! … Is … the … backdoor … clear?”. Als er vanachter uit de bus een ‘yes’ wordt geroepen, meldt hij “… I … will … close … the … backdoor … now!”. En dat herhaalt zich bij iedere halte. Kennelijk functioneert zijn spiegel niet goed.

De toeristische informatie is heel gedetailleerd: of de toiletten wel of geen stromend water hebben, dat de singles op het dak van een gebouwtje zo zijn neergelegd dat de optische illusie ontstaat dat het dak golft, hoe ver de wandeling is naar de volgende halte en of het uphill of downhill is, hoeveel yards het is naar een restaurantje, etc. Het ontbreekt ons niet aan informatie.
Voor ons wordt het bijna lachwekkend dat bijna iedere zin begonnen of beëindigd wordt met “Folks”.

Terug bij de camper besluiten Alex en Marjolijn om terug te gaan naar de rim om nog een wandeling te maken en ook een stukje de canyon in te lopen. Elisa en Jasper vinden het prima en maken het zich gemakkelijk in de camper.

Het mooiste is dat Alex en Marjolijn dezelfde woord-voor-woord-pratende chauffeur weer treffen in de shuttlebus. Het wordt bijna hilarisch.
Bij Sunset Point stappen wij uit en wandelen een stukje langs de rim waarbij wij uitzicht hebben op Amphitheatre, zoals dit stukje canyon is genoemd. Een logische naam als je ziet dat de rand hier bijna een halve cirkel vormt rondom de oranje hoodoos. Even verder dalen we af over de Queen’s garden trail. Dit levert toch een heel ander beeld op van de hoodoos. Vanuit dit perspectief zie je goed hoe groot en hoe hoog deze hoodoos zijn. Van dichtbij zien we duidelijk hoe grillig de hoodoos gevormd zijn. Velen zien er heel kwetsbaar uit met een dikke kop op een slanke hals…. We vragen ons af hoeveel jaar dit intact blijft.
Sommige hebben gaten waar je door heen kan kijken, andere lijken te steunen op dunne, stalachtiet-achtige pilaartjes. Kortom, we wandelen door een indrukwekkend landschap.

Terug boven op de rim bij Sunrise Point vullen we de vochttekorten tijdens een pauzemomentje op een bankje. Hier spotten we een klein grondeekhoorntje met korte staart en strepen op z’n rug. Grappig beestje! Marjolijn weet hem met de camera op beeld te vangen.

Bij de shuttlebushalte maakt een grote teleurstelling zich meester van ons: we treffen niet onze vertrouwde chauffeur aan in de bus, maar een vreemde gast. Maar dapper als we zijn, nemen we toch deze bus terug naar de campground.

’s Avonds genieten we van de douches zonder de tijdsbeperking van een muntjesautomaat, waarbij altijd het risico loert dat de warme douche afslaat als je met je kop vol shampoo staat…
Een ander heugelijk feit is dat Elisa zich weer wat beter voelt.
Het koelt snel af. Rond een uur of acht was de temperatuur al onder de 20 graden gezakt. Maar met een vest aan is het nog goed toeven rond het kampvuur.