Storm en vliegen

zondag 25 augustus 2019, Fremont County, Verenigde Staten

Vandaag maken de laatste lange rit naar de laatste campground van onze roadtrip door Amerika. Nu zijn we zeker op de terugweg. Na een wat hobbelig stuk scenic byway terug naar de highway, beginnen in Ashton onze telefoons te piepen en te trillen; na drie dagen ‘van de wereld’ te zijn geweest hebben we (eindelijk) weer 4G! En daarmee zijn we voor ons gevoel weer terug in de ‘bewoonde wereld’.

Eénmaal op de highway blijkt dat de stevige wind van gisteren nog niet is gaan liggen. Sterker nog, we merken dat de windvlagen steeds meer grip krijgen op de camper. Volgens de weerapp rijden we in ‘windy weather’ van zo’n 50 mijl/uur (windkracht 8 à 9). Aangezien we niet in een heeeeel aerodynamisch autootje rijden, is het voor Alex hard werken om de camper binnen de lijntjes te houden. Her en der getuigen strak-staande vlaggen van de harde wind en zien we flinke stof- en zandwolken over de highway waaien. Marjolijn houdt naarstig de laatste weerberichten in de gaten. Straks zal het beter worden….

In het kader van gedeelde smart is halve smart willen we zeker melding maken van een luifel-incidentje op de highway. Deze keer was het niet onze luifel, maar waren andere camperaars de gelukkigen. Zij stonden in de storm met een wapperende luifel kansloos op de vluchtstrook. We vermoeden dat tijdens het rijden de luifel uit is geklapt om te promoveren tot remparachute. Een dergelijk verhaal hebben we eerder deze vakantie ook gehoord van een stel Amerikanen met een schitterende camper (cq touringcar). Zij zaten in de volle zon onder een ingeklapte, onbruikbare luifel die met vijftig tie-wraps vastgebonden was. Volgens hen was deze eerder dit seizoen spontaan uitgeklapt op de highway. Camper en luifels: een succesvolle combinatie!

Na een vermoeiende rit met een paar extra rustpauzes komen we in de buurt van Salt Lake City en is de wind tot rust gekomen. We rijden via een dijk aan het begin van de avond Antelope Island op. Wat een rust! Dit eiland vlakbij Salt Lake City ligt in de Great Salt Lake en is een natuurpark waar ook gekampeerd mag worden. Als we onze tanks legen bij de dumpplaats, zien we verderop in het veld een paar buffels staan. Deze lopen hier vrij rond, samen met onder andere pronghorn antelope, duizenden vliegjes (brine flies) en heel veel vogels.

We vinden al snel onze staplaats voor de nacht met uitzicht op Bridger Bay. Ook al is het al aan het begin van de avond, tóch lopen we eerst nog ‘even’ naar het strand. Nu is het tenslotte nog licht. Dat blijkt geen makkelijke wandeling te zijn. Het mulle zand dat we eerst moeten overwinnen op onze slippers, is een categorie 12: zó mul zijn we het geen van allen eerder tegengekomen. Daarna wordt de ondergrond harder, maar ook luidruchtiger. De zoutkorsten kraken onder onze voeten. Tja, Salt Lake hè…

Als we eenmaal het water naderen, lijkt het alsof de grond beweegt. Duizenden ‘brine flies’ maken een pad voor ons vrij naar de waterkant. Deze oevervliegjes prikken of bijten overigens niet, maar vliegen op het laatste moment voor je weg. Als je loopt stijgen er wolken vliegjes voor je op en je ziet de grond van kleur verschieten. Best een grappige ervaring.

Het is trouwens wel een rare sentatie om je op een strand te begeven en het zoute water te ruiken, maar niet bij een zee te staan. Er is geen branding en het water is spiegelglad.

Eenmaal terug bij de camper koken en eten we bij een prachtige zonsondergang. Het laatste vleesje gaat op de barbecue. Er zijn weer wat voorraden ten prooi gevallen aan de op=op-dagen. Het gaat de goede kant op.

Ondertussen is het al donker geworden en in eerste instantie lijkt dat geen probleem. We zetten de spullen om uit te zoeken en in te pakken buiten op tafel met een paar lampjes erbij. Maar dat vinden duizenden vliegjes (die onze lampjes zien) ook errug gezellig. Al gauw worden we van alle kanten belaagd en is er buiten eigenlijk geen houden meer aan. Ondanks dat de brine flies niet prikken of bijten, vliegen ze wel met z’n allen tegen je aan: alsof deze kamikaze-pilootjes je een acupunctuurbehandeling willen geven van top tot teen. We trekken ons dan ook zo snel mogelijk terug in de camper met alle horren en deuren dicht.

Desondanks hebben vele vliegjes de weg met ons naar binnen gevonden. Gelukkig hebben we eerder deze vakantie een goede investering gedaan, die nu zijn geld dubbel en dwars uitbetaald: een elektrische vliegenmepper. Het is net vuurwerk, maar we moeten er toch niet aan denken dat we de beestjes met een ouderwetse mepper of slipper te lijf hadden moeten gaan.

Met een paar ‘flits-acties’ halen we de laatste spullen naar binnen en sluiten we de luiken, terwijl we belaagd worden door deze kamikazevliegjes. Uiteindelijk neemt Alex de vliegenmepper maar mee naar buiten uit zelfverdediging. Wild om zich heen meppend, baant hij zich een weg van camper naar tafel en weer terug. Tijdens deze dansvoorstelling verzorgt hij gelijktijdig voor een vuurwerkspektakel. Met ieder zwaai van de mepper, haalt hij – knetter-de-knetter flits-flits – tientallen vliegjes uit de lucht.

We pakken alle tassen zoveel mogelijk in en staan daarna voor de volgende uitdaging. Ondertussen ziet het toch weer zwart van de vliegjes in de camper. We sluiten nu ook alle raampjes, ondanks dat het hoog in de twintig graden is. Ook doen we zoveel mogelijk lichten uit om minder vliegen aan te trekken. Het voelt een beetje als een oneerlijke strijd, maar we gaan dapper op jacht. Trots kunnen we vermelden dat wij als winnaar uit de strijd zijn gekomen.

Sinds de aankomst hier genoten we – na de storm onderweg – van de windstilte op Antelope Island. Maar, dat mocht niet lang duren. Als we naar bed gaan en net de raampjes weer hebben open gezet om enige frisse lucht binnen te laten, begint het belachelijk te waaien. De windvlagen kunnen een lange aanloop nemen over het Great Salt Lake en over het strand voordat ze vol op onze camper botsen. De camper schudt gezellig heen en weer alsof we zijn uitgevaren. We doen de raampjes aan “zeezijde” maar weer dicht. De meesten onder ons laten zich snel in slaap wiegen door de wind.

Als Alex ’s nachts even wakker is, merkt hij dat de wind ondertussen in slaap is gevallen. Het is buiten windstil geworden (vreemde windfenomenen hier in Amerika), terwijl het in de camper nog tropisch aanvoelt. Hij zet alle raampjes lekker open, zodat de koele nachtlucht zijn werk kan doen.