Vroege vogels, gerammel en ‘a light dessert’

maandag 19 augustus 2019, Grand County, Verenigde Staten

De zon is nog niet op als we wegrijden van de campground. Marjolijn heeft bedacht om rond zonsopkomst naar Delicate Arch te wandelen. Om zes uur arriveren we bij de parkeerplaats voor het startpunt van de trail. Het is nog lekker rustig, want we zijn de eerste camper. Er staan al wel een paar auto’s van nóg vroegere vogels. Elisa & Jasper slapen verder in de camper en wij beginnen om 6h20 met de trail.

De heenweg naar Delicate Arch is voornamelijk berg op en de zon is nog niet op als we gaan lopen. Sowieso komt de zon aan de andere kant van de berg op, dus we lopen op de heenweg lekker in de schaduw. De wandeling naar Delicate Arch staat aangegeven als difficult en je moet rekening houden met 2 à 3 uur voor de hele wandeling. Daarnaast wordt aangegeven dat je zeker een halve gallon water per persoon mee moet nemen om uitdroging te voorkomen.

Een deel van de trail gaat over een steil oplopend rotsplateau. We voelen de warmte van de vorige dag er nog vanaf stralen. Opvallend is dat – we lopen met de wandelstokken – sommige plekken van de rotsen hol klinken. Tik – tik – tik – kloenk – kloenk – tik – tik – tik….

Eenmaal boven aangekomen bij Delicate Arch zijn er toch al zo’n twintig mensen aanwezig. Prachtig moment om daar met elkaar de zon steeds verder van achter de berg op te zien stijgen en de arch meer en meer belicht te zien worden. Delicate Arch staat boven op de rand van een rots die (zoals we nu kunnen zien) een soort trechter of kolk vormt. In het midden loopt het gesteente relatief glad omlaag naar het midden van de “kolk”. Wij zitten ook op de rand van de trechter met vol uitzicht op de boog.

De wandeling viel ons achteraf gezien heel erg mee, maar we zijn blij dat we zo vroeg gegaan zijn. De temperatuur maakt dat de wandeling overdag (voor zover wij kunnen inschatten) inderdaad een stuk zwaarder zal zijn door de hitte.

Terug bij de camper ontbijten we (verder) na Elisa & Jasper wakker geschud te hebben. We rijden het park uit en kiezen voor de scenic byway langs de Colorado River. Dit is een prachtige weg, totdat het wegdek slecht wordt….. allemachtig wat een beroerde weg! Het slechte wegdek wordt afgewisseld met bumps, meestal in de vorm van (diepe) geulen dwars over de weg. Soms aangekondigd met een bordje, soms als verrassingsaanval gepresenteerd. Hebben de achterwielen wel schokbrekers? We schrijden langzaam voort en dat op een dag waarop we een grote afstand naar het noorden moeten afleggen. We willen immers naar Yellowstone en hebben voor vanavond een campground gereserveerd onderweg naar Yellowstone. Uiteindelijk leggen we circa 25 mijl rammelend af over slecht wegdek in een uurtje……de geschatte rijtijd voor vandaag was zes uur….
We verbazen ons na deze weg dat de camper nog in elkaar zit en dat er niets is los getrild.

We naderen eindelijk de interstate (snelweg) en hopen daar snel een pauze te kunnen houden, want we zijn wel toe aan lunchen en plassen en de auto is toe aan tanken. Op de interstate zien we na enige tijd rijden nog geen tankstation of parkeerplaats, maar wel het grensbord dat aangeeft dat we Colorado inrijden (de 5e staat die we aandoen). We hebben geen specifiek doel in Colorado, maar deze staat pakken we vanzelf mee op onze doortocht naar het noorden en is hierbij genoteerd.
By the way, volgens ons bedieningspaneel zit de ‘black water’-tank (de tank waarin het toiletwater terecht komt) helemaal vol. Help! We zoeken een toilet!
Uiteindelijk dient zich een pauzeplek aan als we 20 mijl verder zijn, na het verlaten van de interstate. Het hoge-nood-probleem kunnen we oplossen bij een tankstation.

Na deze pauze vervolgen we onze weg over de Douglas Pass (ruim 8000 feet). Ook deze weg is een rammelfestijn, maar gelukkig niet zo erg als eerder deze ochtend. De weg slingert zich omhoog en daarna weer omlaag waarbij een maximum snelheid van zo’n 20 mijl per uur niet overdreven is. Dat helpt ook niet echt bij het doorrijden vandaag.

Ondertussen hebben we het gebied met de kenmerkende rode rotsen en het rode zand achter ons gelaten. Als we uiteindelijk Flaming Gorge (ons doel van vandaag) naderen, wanen we ons in Zuid-Duitsland. Om ons heen zien we een heuvelachtig landschap met veel naaldbomen. Ondertussen zijn we weer teruggekeerd in de staat Utah. Uiteindelijk arriveren we pas rond 18h00 bij de campground. Pfffff, wat een lange dag. Zeker voor Alex en Marjolijn, want de wekker stond errug vroeg vanmorgen… .

Deze camping hoort bij de zogenaamde KOA-keten. Dit staat garant voor een goede kwaliteit. We worden dan ook allervriendelijkst ontvangen met een voor ons verrassende vraag/opmerking; ‘Jullie komen zeker uit Nederland, want Nederlanders zijn altijd zo vrolijk.’ Blijkbaar is binnenkomen met een glimlach na een lange dag reizen, niet voor iedereen weggelegd.
De beheerders van deze camping geven ons een warme ontvangst. De vrouw achter de balie (die lijkt op The Nanny uit de gelijknamige TV-serie, maar gelukkig met een iets minder schelle stem) vraagt of wij ‘Housen’ kennen. Uiteindelijk begrijpen we dat ze de plaats Huizen in Nederland bedoelt. Later vertelt ze dat ze enige tijd geleden een Nederlandse exchange student uit Huizen in huis hebben gehad. De man begeleidt ons vervolgens heel galant naar ons plekje. Hij vertelt ons zelfs nog wat de waterkraan is, wat het elektriciteitskastje is en wat het afvoerputje is……..zien we er zo onervaren of hulpbehoevend uit?

We installeren ons op dit keurige plekje met een stuk gras naast de camper. De restrooms en het zwembad liggen slechts op een tiental meter afstand. Elisa en Jasper testen direct het zwembad en keuren het goed. We dumpen onze afvalwatertanks leeg en vullen de voorraadwatertank.

Wat ons direct opvalt op deze camping is de overweldigende hoeveelheid (vooral gele) bordjes, waarop staat wat er moet of juist niet mag: “op dit hekje mag je niet zitten”, “hier mag je niet parkeren”, “geen vis schoonmaken in het toilet (?? Huh, waar moet ik dat dan doen ??)”, “pas op, weggetje loopt dood”, “altijd stoppen bij het stopbord”. We zagen door de gele bordjes de waarschuwingen niet meer.
Even later kunnen we het bordje “No parking” niet meer lezen, omdat het golfkarretje van de beheerder ervoor geparkeerd staat. Dusss…

Na twee dagen Arches kunnen we eindelijk weer lekker douchen, alhoewel. Die Amerikanen zijn kennelijk bang om met hun hoofd onder het water te staan, want ook hier zit de douchekop (voor Alex) op schouderhoogte. Echter, dit douchehokje is ongeveer 70x70, waardoor een limbo-act niet mogelijk is. In combinatie met een douchegordijn dat naar binnen wordt gezogen door de warmte van het water, leidt dit tot een moeizame exercitie. Door met je ene voet de onderkant van het gordijn klem te zetten tegen de rand van de douchebak en wat ongemakkelijk door de knieën te zakken, is het net mogelijk om je haren uit te spoelen. Geen muntjesautomaat, maar een andere manier om te zorgen dat de mensen niet te lang douchen…

De lange, niet heel enerverende reisdag wordt gecompenseerd tijdens het eten. We hopen dat ons gelach niet als geluidsoverlast is ervaren door de andere campinggasten. Terwijl buurman Fifie zijn schoothondje Wodan uitlaat, volgt er bij ons nog een ‘traktatie’! We hebben namelijk blauwe jello-toetjes (zonder kleurstoffen!) meegenomen uit de supermarkt. Dit levert hilarische taferelen op in het donker aan tafel. Als je het lichtje van je telefoon onder het toetje houdt, verandert het toetje in een blauwschijnend lantaarntje dat spookachtige gezichten creëert….. Enfin, je had erbij moeten zijn….

Deze avond vallen we in slaap met het romantische gebrom van de filterinstallatie van het zwembad op de achtergrond.