12 september: Dat we dit mogen meemaken!

Het verblijf in Upper Pines in Yosemite was geweldig. Echter, de enige beren die we hebben gezien waren de beren in de winkel in het park. Speelgoedberen welteverstaan. Wel werden we gisteren, tijdens het grillen van onze steak, gewaarschuwd door een park ranger dat we erg uit moesten kijken voor beren. Ze zouden vaak over de camping lopen en voordat je het wist zouden ze achter je staan om je eten te pakken. Dat klinkt allemaal heel eng, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat er een mooi toneelstukje wordt opgevoerd om de toeristen een spannende tijd te bezorgen!

Vandaag hebben we een fantastische tocht gemaakt over de Tioga Pass. Op de verschillende uitkijkpunten kun je alleen maar ademloos kijken naar dit wondermooie stukje natuur.

Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Iedere keer opnieuw komt er weer een nieuw uitzichtpunt wat er gewoon om vraagt om uit te stappen en te kijken (fotograferen en filmen dus).

Zoals ik eerder schreef zijn we niet naar Sequoia kunnen gaan, wat jammer is omdat we de reusachtige sequoia’s niet konden zien. Maar we hadden de tocht van vandaag niet willen missen. Wat zijn we toch bevoorrecht dat we samen zo’n reis kunnen maken!

Onderweg, bij het Visitor Centre, hadden we nog een leuke ontmoeting met een Schots echtpaar. Toen we hen vertelden dat wij vorig jaar in Edinburgh zijn geweest, reageerden ze enthousiast omdat ze daar woonden. Toen we vertelden dat we in het Carlton verbleven hadden, vertelden ze dat ze aan dat hotel romantische herinneringen hadden omdat ze in hun verkeringstijd (60 jaar geleden!) daar genoten van mooie dansavonden. En van elkaar waarschijnlijk. We hebben aan deze lieve oude mensen nog een mooie uitdrukking overgehouden. Zij zeggen altijd tegen hun kinderen dat zij hun reizen betalen van SCI-money, waarbij SCI staat voor Spending Cuts Inheritance. Jullie weten het dus jongens; onze reis wordt betaald van SCI-money.

Na deze adembenemend mooie tocht zijn we doorgereden naar Bodie, 37 mijl van Lee Vining aan het Mono Lake. Het mijnstadje Bodie is de beroemdste ghost town in Californië.

Dit stadje is gesticht in 1870 toen een zekere mijnheer Bodie hier goud vond. Lang heeft hij hier overigens niet van kunnen genieten, want een aantal maanden later overleed hij tijdens een sneeuwstorm. Bodie is in 1932 definitief verlaten en later kwam het onder monumentenzorg. Het leuke aan deze plaats is dat het er uit ziet alsof de mensen het in allerijl hebben verlaten. In de huizen staat nog meubilair en de tafels zijn nog gedekt. In de winkels staat de voorraad nog op de schappen en in de etalages.

En verder is er helemaal niets te vinden; geen cafés, geen restaurants en geen winkels. Een aanrader dus.

Na Bodie zijn we teruggereden naar Lee Vining om daar een nacht te blijven op Mono Vista RV Park. Om morgen weer verder te rijden naar het zuiden, richting Barstow en daarna naar Las Vegas.