20 september: Zo komen we nooit in Capitol Reef!

Vanochtend zijn we zonder ontbijt voor half 8 vertrokken uit een ijskoud Bryce. Eerlijk waar, we zagen een plasje water met ijs naast de weg. Vrij snel na vertrek werden we verrast door drie overstekende muildierherten. Volgens de navigatie konden we in 2 uur bij campground Fruita in Capitol Reef zijn. We waren er echter pas om kwart over 12.

We hebben onze reis heel vaak onderbroken. Niet alleen om een ontbijtje in de camper te nuttigen, maar ook om op de diverse uitzichtpunten te stoppen om foto’s te maken. Na thuiskomst zitten we met de tijdrovende klus om een selectie te maken (zucht).

We reden over Scenic Hyway 12. Een afwisselende weg, waarbij we soms door een landschap met landerijen kwamen om vervolgens in een soort maanlandschap terecht te komen; hoge bergen met grijze rotspartijen.

Na Boulder stijgt Hyway 12 naar een hoogte van ruim 11.000 voet. Op die hoogte ligt Dixie National Forest, waar we eerder bij Cedar Breaks ook doorheen reden. We zagen ook nu op de hellingen hoge naaldbomen en loofbomen met goudgele en rode herfstkleuren.

Onderweg zijn we enkele keren informatiepanelen tegen gekomen over Mormonen die na 1860 naar Utah getrokken zijn en dit gebied in gebruik genomen en gecultiveerd hebben. Als je door het zuiden van deze staat rijdt, kun je je een beetje voorstellen hoe moeilijk het geweest moet zijn om hier met zware huifkarren getrokken door paarden doorheen te reizen. In ieder geval heel wat moeilijker dan met een gekoelde RV met voldoende PK’s onder de motorkap.

Rijdend door Dixie Forest heb je af en toe uitzicht op de lager gelegen Waterpocket Fold.

Dit is een 160 kilometer lange plooi in het aardoppervlak, miljoenen jaren geleden ontstaan door geologische activiteit. Deze plooi loopt in lange, kleurige golven van steen door het woestijnbekken, waar een groot deel van het zuidwesten van Amerika uit bestaat, en deelt het zuidoosten van Utah in tweeën. Capitol Reef National Park wordt gevormd door 120 kilometer van deze Fold.

Fruita, de campground waar we nu zitten, is in het verleden eveneens in cultuur gebracht door Mormonen. Het is een rustige, mooie, simpele camping gelegen onder de bomen en met uitzicht op de rotsen. Behalve een toiletgebouw en een waterkraan zijn hier geen voorzieningen. Je kunt hier niet reserveren en bij aankomst hang je op een lege plek een kaartje neer met je personalia en het kenteken van je RV, je doet $ 20,- in een envelop en die gooi je in een bus. Wel loopt er een camping host rond die je zo nodig informatie geeft.

Er lopen muildierherten vrij over het terrein; ze zijn heel erg tam, doordat ze soms gevoerd worden door campinggasten. Verder worden ze aangetrokken door het fruit in de boomgaard naast de camping, wat niet gezond voor ze is, maar je kunt ze niet tegenhouden aldus de host. Dit fruit mag je overigens gratis plukken, als je het maar direct opeet.

Na aankomst op de camping hebben we een route van 10 mijl door het park gereden en foto’s gemaakt van dit spectaculaire landschap. Ook deze foto’s kunnen niet duidelijk maken hoe mooi het hier is. Je moet het zelf zien. Maar het is absoluut de moeite waard om hier wat tijd door te brengen.