24 september: Na een serenade naar Mesa Verde.

Vanochtend werden we om 7 uur wakker door een serenade van de plaatselijke drumband, die we een paar dagen geleden hadden horen oefenen. We hadden al een briefje bij de receptie zien hangen, waar bij voorbaat excuses werden aangeboden voor mogelijke overlast tijdens repetities van de drumband op het naast de camping gelegen voetbalveld. Nou, we begrijpen het helemaal. We hadden de indruk dat de leden een jaartje muziekles hadden gehad en de dirigent misschien 2 jaar. En daar is alles mee gezegd.

We zijn vroeg op pad gegaan richting Mesa Verde, Colorade. Na ongeveer 30 mijl namen we afscheid van Arches en de bekende donkerrode rotsen door de Wilson Arch, die uiteraard even op de foto moest.

Hierna verlieten we snel het woestijngebied waar we sinds Mono Lake continu doorheen gereden zijn. Er kwamen langzaam meer boerenbedrijven en akkers. Zeker nadat we Colorado inreden zagen we dat het gebied steeds vruchtbaarder werd.

Onderweg kwamen we maar door weinig dorpjes. We zochten een cafeetje om een kop koffie te drinken, maar die ontdekten we niet. We zagen wel een leuk winkeltje om te shoppen, vooral om bonen te kopen, die blijkbaar in dit gebied veel verbouwd worden.

Tegen de middag kwamen we in Cortez, de laatste plaats voor Mesa Verde National Park. Dat is ook duidelijk te zien door de vele hotels en motels die hier zijn. De stad ziet er veel welvarender uit, dan de dorpjes waar we vandaag doorheen gereden zijn.

Na Cortez zie je de Mesa Verde (de tafelberg) direct liggen en zodra je de afslag Mesa Verde National Park inslaat komt hij prominent in beeld.

We hebben in Mesa Verde voor een nacht een plek op Campground Morefield. Een grote camping qua plaatsen, maar met weinig voorzieningen en veel ruimte tussen de verschillende plekken. We hebben het gevoel dat we helemaal alleen zijn. Of het moet zijn dat er nog herten, zwarte beren en poema’s in de buurt zijn, want die leven hier ook.

Vanmiddag zijn we het park ingereden. We hebben vanuit de uitzichtpunten enkele woningen van de Anasazi gezien, of ‘the Ancestral Pueblo’ zoals ze deze mensen hier noemen. 

Helaas is het niet mogelijk om in deze woningen te komen. Twee zijn gesloten vanwege de winterrestauratie en die wel te bezichtigen zijn, zijn erg moeilijk toegankelijk en dus niet haalbaar voor ons. 

Al met al een beetje teleurstellend, omdat we gehoopt hadden echt in deze woningen te kunnen komen. Maar gelukkig kregen we vanuit de uitzichtpunten een mooi beeld van deze woningen, zodat we met een positief gevoel dit bezoek konden afsluiten.

We zijn er van onder de indruk dat het deze mensen gelukt is om in deze omgeving een bestaan op te bouwen, landbouw te bedrijven en deze grote soms vier verdiepingen tellende huizen te bouwen.