Dag 7: Ucluelet – Schooner Cove – Campbell River

Dag 7, zondag 22-7 
Reisdag Ucluelet – Schooner Cove – Campbell River

We staan rustig op om 9u en hebben alle consternatie volledig gemist. Meteen komen de buurjongens naar ons toe: “Hebben jullie de beer gezien?” Een half uur eerder is de campingbeer langs onze RV naar het voetbalveldje erachter gelopen. Daar is hij over een hek geklommen en over de weg verdwenen. We waren zó dichtbij……

We verlaten de camping en volgen de strandweg een stuk naar het Noorden richting Tofino, naar Schooner Cove. Het parkeerterrein is vrijwel leeg dus we plaatsen de RV heel strategisch op de eerste parkeervakken met zijn neus naar de uitgang en slaan aan de wandel. Direct naast de parkeerplaats ligt een stuk ‘tropisch’ regenwoud zoals wij dat alleen uit de dierentuin en van tv kennen. Ongelofelijk mooi met gigantische bomen en wortelstelsels. Zeer indrukwekkend. We volgen het uitstekend onderhouden pad van steigerhout en staan binnen een half uurtje ineens op Long Beach. Aan deze kant een ongerept pareltje (vergeet de andere toeristen even), helemaal in de verte aan de zuidkant een surfers paradise. Op onze blote voeten lopen we door het kraakheldere water van de grote stille oceaan en kunnen haast niet stoppen met fotograferen. Dit hadden we niet willen missen. Langs hetzelfde pad lopen we terug, pakken een cache, komen op de inmiddels volle parkeerplaats en zien nog net hoe een personenwagen onze RV volledig vastzet door op de strook ervoor te gaan staan. De inzittenden komen ons tegemoet lopen dus we kunnen ze gemakkelijk aanspreken of ze misschien van plek willen ruilen. “Shure, no problem, nice timing”.

Dan is het tijd om de enige doorsteek van het eiland weer van West naar Oost terug te maken. Het weer, het uitzicht en het rijden worden steeds beter. Onderweg lunchen we op onze nieuwe stoeltjes naast de weg en trekken alles uit de RV wat we nodig hebben. Toch wel heel makkelijk hoor met zo’n RV, dat je altijd al het lekkers, gekoeld drinken, de juiste kleding en schoenen bij je hebt.

Na de doorsteek nemen we de oude kustweg richting het Noorden. We moeten het doen met sporadische doorkijkjes, ook hier is de kust helemaal volgebouwd. Neemt niet weg dat de vergezichten prachtig zijn, met de bergen van het vasteland op de achtergrond.
Aan het eind van de middag komen we aan op Thunderbird RV Park in Campbell River, een troosteloze grindbak op een landtong, maar de twee volumineuze receptionistes maken qua vrolijkheid een hoop goed. We krijgen een plekje aan het binnenwater en gaan eerst maar eens borrelen op de goede afloop. Daarna doen de mannen hun RV-ding, ik ga een was draaien en R neemt het kookgebeuren voor haar rekening. Vanavond hebben we noodles met gemengde (diepvries)groenten en een cordon bleu broccoli/kaas. Toe wordt het weer een gevecht om de yoghurtjes. Die kleine bakjes gaan er op deze reis ineens in abnormale hoeveelheden doorheen.

Na het eten wandelen we langs het grote water richting het einde van de landtong waar we twee caches vinden terwijl er maar eentje hoort te liggen. We zijn echt goed!
Natuurlijk houden we steeds één oog gericht op het grote water; we zijn nog steeds op zoek naar orca’s. En zo te zien velen met ons want vrijwel alle parkeervakken zijn vol met mensen die vanuit de auto over het water turen. Ook zijn we ongewild getuige van een geheime ontmoeting. Vlak bij onze cacheplaats zit een oudere motormuis op zijn motor op wacht. Ineens stopt er een auto waaruit een gezette vrouw type kantinejuf komt die schuchter op hem af loopt. Hij begint te stralen: “I didn’t think you’d show up for a walk” en onopvallend lopen ze de drukte uit terwijl ze elkaars hand pakken. Zo schattig! 
Die drukte zit trouwens nog steeds te wachten. De eerste auto heeft zelfs een videocamera op statief klaarstaan en volgt overduidelijk radiogesprekken. Zullen er dan toch orca’s op komst zijn??? Ik benader de vrouw in de auto met de gekke vraag wat ze daar toch allemaal aan het doen zijn? En de vrouw antwoordt zielsgelukkig: “Cruiseschepen kijken. Kijk daar ging er net eentje!” Ja die hoorden we. Hij schalde het liedje ‘it’s a small world after all’ door de fjord en toeterde nog even. “Maar het wordt nog beter, er komt er zo nóg eentje om de bocht, blijf kijken”. Helemaal geen orca’s dus. Dubbel van het lachen druipen we af.

Leermomentje: De elektriciteitskabel kan gewoon via een doorvoerklepje naar buiten! De bagagebak aan de zijkant hoeft dus helemaal niet open te blijven staan.
Geluksmomentje: dat we precies op tijd terug waren om te zien wie ons klem zette.