Dag 19: Lake Louise

Dag 19 vrijdag 3-8
Banff – Field

Vannacht heeft het gelukkig hard geregend maar de ochtend begint heel helder. Om 8.45u rijden we de camping al af richting Lake Louise, maar niet zonder weer even voor de wasserette te stoppen. Even jullie reacties op de blogs van gister ophalen, daar geniet ik van. We nemen nu niet de snelweg terug naar het Noorden, maar de bypass 1A Bow Valley Parkway. Wat een mooie route is dat zeg! Heuvelachtig, gevarieerd en regelmatig worden de rijstroken van elkaar gescheiden. Een prachtige weg. Als we voor het laatste stukje toch de snelweg op moeten, staat daar al aangegeven dat Lake Louise vol is. Dus dat wordt gratis parkeren op de overflow, waarvandaan van die oude gele schoolbussen gratis af en aan rijden naar het meer of de stad Lake Louise of naar het Lake Moraine. B heeft er de smoor in: we zijn dus weer te laat vertrokken. Later horen we van de buschauffeur dat de eerste bezoekers zich al om 5.00u melden bij het meer, dus we hoeven ons nergens voor te schamen. We ontbijten in de kar op het terrein dat al aardig volstroomt. Daarna nemen we de bus naar Lake Louise. Het is hier vol, druk, toeristisch en het verkeer wordt strak georganiseerd door allerlei mensjes, pionnen en afzettingen. We worden naast het immens grote en luxe Fairmont Chateau Hotel afgezet en bewonderen het statige gebouw. (Weer Fairmont? Is vast van dezelfde eigenaar als dat bij Bow Falls.) 
We wandelen een stukje langs het meer en R heeft moeite met haar kapsel: ze wil een hairdo met een knipje en vraagt me steeds of het goed zit. Ik zeg al drie keer ja, maar zij: “Nee! Het moet messy, geen rommel!” Huh? Ik geef ’t op.
Het grote Lake Louise moet de parel van de Rockies zijn, kleurrijk en vol wildlife. Helaas is dit een koude en bewolkte dag waarop het meer weigert te stralen. De Rockies eromheen lopen met hun hoofd in de wolken. De enige kleuren komen van de honderden Aziatische fotografen. En het wildlife beperkt zich tot die übergrappige chipmunks en marmotten en een platte beer die als demo bij een informatiestand wordt gebruikt. Toch wel onder de indruk aai ik zijn vacht en neem zijn poot met afschuwelijk lange en sterke nagels in mijn hand. 

We laten ons weer door de bus terugbrengen en als we na het tanken in Lake Louise weghobbelen gaat voor de tweede keer de volle fluitketel tegen de vloer. Zoals I al de hele vakantie parodieert: “Gast, hoe kut is dàt?”. (https://youtu.be/Hy7rws3mQ0o).

Na wat gedweil op de vluchtstrook vervolgen we onze reis naar het Spiral Tunnel Viewpoint op de Kicking Horse Pass. Deze vakantie staat in het teken van de indrukwekkend lange en toeterende treinen die bestaan uit dubbellaags containers. In al die tijd nog maar één personentrein gezien. Bij deze spiraaltunnels wordt de hoogte van de Kicking Horse Pass overwonnen door extra tunnels in de vorm van een 8-je door de bergen. Als je mazzel hebt zie je daar het begin van een trein uit de berg komen, bóven of onder zijn eigen uiteinde, dat nog de berg in moet. We staan daar in de druil te wachten op dit fenomeen, maar natuurlijk is er nu geen trein te zien. Wel een buslading bejaarden die reuze schik hebben met de manshoge maquette van een tunnel. Erin voor een foto lukt nog wel, maar eruit? Dikke dames zitten gillend van de lach klem en een opa valt onbeholpen helemaal om. 
We kunnen niet te lang blijven kijken want de volgende camping is niet gereserveerd. Beneden aan deze helling liggen de twee campings die mogelijk zijn, maar beide zijn om 15u al helemaal vol. We kunnen voor gereduceerd tarief op de overflow staan, een parkeerterreintje tussen de camping, de snelweg en de spoorlijn. Waar nu wel vrijwel continu een trein overheen knerpt. Maar we staan hier goed: klappen de stoeltjes uit en gaan eerst maar eens tosti’s bakken. Als het weer gaat regenen gaan we naar binnen en vermaken ons met leesvoer, chips en yahtzee. Op een gegeven moment ontwaart R een parkwachter op het parkeerterrein en ze probeert d.m.v. zwaaien uit te vinden of hij ons ziet door het donkere raam. Ja dus, want hij komt meteen naar ons toegelopen. Hij weet nog niet dat er door de regen een flinke plas precies voor onze buitendeur is ontstaan, en met een komisch dansje loopt hij terug naar het raam. “Hi, how’re u doing?” Wij staan hier gezellig en oké, jammer dat we te laat waren voor de camping. Hij vertelt dat de drukte op deze weg komt door de bosbrand in Radium Hot Springs. Daardoor is er een weg afgesloten en wordt deze gebruikt als omleidingsroute en dat kan ie bijna niet aan. En dan is er ook nog een ongeluk gebeurd. Vandaar al die sirenes. Rustig hier? Mwah, niet qua omgeving, wel qua programma.

Rond etenstijd biedt R zich aan als vrijwilligster om te koken. Fijn, want in Europa ben ik nu al jarig. Ze kookt heerlijk, maar wel met enige rookontwikkeling: binnen no time gaat het brandalarm af. Dat hebben we dus ook!

Leermomentje: fluitketel van het fornuis afhalen voordat je weg rijdt.

Geluksmomentje: 1-op-1 met platte beer. En de verbeterde stemming.