Dag 13: Wells Gray Provincial Park in Clearwater

Dag 13 zaterdag 28-7
Wells Gray Provincial Park

Op deze camping staan nergens waarschuwingen voor beren. Ook de prullenbakken zijn niet bearproof. Daarom gaat B, voordat we in Wells Gray Park gaan wandelen, op mijn verzoek even bij de receptie vragen hoe het hier met de beren zit. “The mountains are full of bears, but not on the campground. And there is one grizzly with three cubs. You don’t wanna meet her!” Dat is bemoedigend. We nemen onze beerbellen maar mee. De hoofdweg door Wells Gray loopt vanaf de campsite tot midden in het park. Ernaast liggen allemaal parkeerplaatsen om de 250 watervallen alhier te kunnen bezoeken. Op ons reisprogramma staan achtereenvolgens de Spahats Creek Falls (inkomertje), Moul Falls (kan je achterlangs lopen, vanaf de parkeerplaats 1 uur wandelen), Dawson Falls (de breedste) en Helmcken Falls (de hoogste). De vertwijfeling slaat toe bij mij: ik WIL helemaal niet wandelen in een berenbos, maar ook geen spelbreker zijn.

De eerste waterval is prachtig en gemakkelijk bereikbaar. Hij klatert 75 meter naar beneden door het lavagesteente. Een korte wandeling brengt ons samen met genoeg medetoeristen nog iets verder naar een uitzichtpunt hoog boven Clearwater Valley. Onderweg zien we dankzij I vijf grappige eekhoorntjes. Het is heet en het bos zit vol vliegend gespuis. De berenbellen klingelen hoogst irritant achter ons aan. Ik weet het zeker: ik ga straks geen twee uur door de bossen wandelen voor een waterval terwijl er nóg 2 andere mooie op het programma staan. Dat kost tijd, energie, angst en muggenbulten. 
Oei. Tweespalt in de groep. Patstelling. Kemphanen. Stressmoment. We lossen het zonder gezichtsverlies op door eerst voor de andere twee watervallen te kiezen en de Moul Falls voor de terugweg te bewaren, voor wie dan nog zin heeft. En dat was een goede keuze. Want niet alleen kan je uren blijven kijken bij elke indrukwekkend waterval, er liggen bij elke waterval ook meerdere caches die voor oponthoud zorgen. (@ Esther: geocaching is een heel onschuldig wereldwijd spel, een soort speurtocht voor volwassenen. Overal ter wereld liggen logboekjes verstopt, ook in Hoogkarspel. Het is de kunst deze m.b.v. gps te vinden, je naam erin te zetten en op www.geocaching.com te bevestigen dat je deze hebt gevonden. Omdat caches meestal door locals zijn geplaatst kom je daardoor op de mooiste plekjes. Het wordt een soort verslaving.)

De volgende stop is bij de Dawson Falls, 20 meter hoog en 90 meter breed. Ze noemen ‘m ook wel Little Niagara. Ge-wel-dig. Na 11 maanden heb ik op mijn telefoon de startschermfoto van de golf van San Sebastiàn vervangen door eentje van de Dawson Falls. En dat wil wel wat zeggen! Het uitzicht is fascinerend, het geluid razend en het water bovenaan lekker koel aan je voeten. Volgens de gps ligt er aan de overkant nog een cache, alwaar het zicht nóg beter is. Dus we rijden om, parkeren aan een verlaten grindweggetje en lopen ca 700 meter het bos door naar het water. Ook hier is het heet, vol muggen, maar vooral eenzaam. De cache die we tuurlijk vinden wordt echter frequent gelogd dus er komen welzeker mensen. Het uitzicht is inderdaad fantastisch. Maar al die muggenbulten en paranoia waard? Mwah.
Op naar de Helmcken Falls (de hoogste en gemakkelijkst te bereiken). Het jongste teamlid weigert nog uit de RV te komen en dat is prima. De rest doet binnen 5 minuten een cache én de wandeling naar de waterval die zó de moeite waard is dat ik toch even heen en weer loop om hem over te halen. Tevergeefs. Heeft er dan nu nog iemand zin in de laatste waterval met een wandeling van 2 uur, terwijl het al 15.30 is? Unaniem besluiten we tot een beter plan: terug naar de campsite, even boodschapjes doen en plonzen in het zwembad!
Ik rij het hele stuk terug en krijg er steeds meer schik in. De weg is breed, glooiend en rustig, de RV laat zich gewillig besturen. Wel moet ik nog even ergens links de weg af omdat we op de heenweg een fotomoment hadden gemist van een mooi toegangsbord. Ja, daar is het al: even de parkeerplaats op draaien en B springt uit de wagen voor een mooie foto. Naast de weg stapt een geel gezin uit een personenwagen: vader, moeder en twee kids dragen identieke kanariegele T-shirts met aan de voorkant, je gelooft het niet, een enorme afbeelding van Cars! Zie je wel, ik was dus niet de enige met die associatie gister. Het gezin gaat even languit in het gras liggen en wij draaien linksaf de weg weer op. Links kijken, rechts kijken, BEER! Daar kuiert zomaar ineens een zwarte beer kalmpjes de weg over! Ik probeer er nog achteraan te scheuren, maar hij is al in het struikgewas verdwenen. En het gele gezinnetje weet van niets.

Leermomentjes:
1) mocht de spanning hoog oplopen: rustig blijven, adem in / adem uit, respecteer ieders wensen
2) neem ALTIJD muggenspul, zonnebrand, water en petjes mee
3) een supermarkt verkoopt echt geen bier of wijn. Daarvoor moet je naar een aparte liquorshop.

Geluksmomentje: beer 4, terwijl wij ons wéér op veilige afstand bevonden.