Dag 21: Revelstoke – Kelowna, berenontbijt

Dag 21 zondag 5-8
Revelstoke – Kelowna

Het is mooi weer! Dat klinkt voor de mensen in Europa, dat zucht onder een hittegolf, vast heel vreemd, maar voor mensen die net uit de Rockies komen is dat goed nieuws.
We pakken alle spullen op, laten I nog even in zijn bovenbed ‘uitslapen’ en rijden naar het hoofdgebouw van de camping (althans: R rijdt maar dat mogen we niet aan de grote klok hangen) om daar met wifi-straling te ontbijten. De stoeltjes gaan op een rijtje langs de RV in het zonnetje en met een bordje ontbijt zitten we even later rustig bij te komen.

Ineens een grote zwarte vlek op links. Ik denk nog: wat een grote hond komt daar vlak naast ons uit de struiken. Hond?? BEER!!!!! Nummer 8! OMG, op 20 meter afstand banjert daar zo ineens een zwarte beer voor ons langs over het parkeerterrein van de camping. Terwijl ik oerkreten uitsla en twijfel tussen met alle etenswaar naar binnen rennen of blijven toekijken, duwt I de fotocamera in mijn handen en begint R gelukkig meteen te filmen. En wat gebeurt er dan? Er verschijnt een heel grappig zwart bolletje in de struiken dat op zijn achterpootjes gaat staan. En nog eentje. Even kijken ze om zich heen en dan snellen de beertjes 9 en 10 vlak voor ons langs naar hun moeder toe. Heel aandoenlijk huppelend en heupwiegend verdwijnen ze achter haar aan in de bosjes achter het zwembad. Stomverbaasd en zielsgelukkig kijken we elkaar aan. Wat hebben we nu toch weer voor moois meegemaakt op deze vroege ochtend? 

Als we bekomen zijn rijden we naar Revelstoke, een klein wintersportdorpje aan een groot meer. Ons doel hier is: ‘Riding the Pipe’ oftewel: rodelen met een sleetje over een monorail. Deze beginnen bij het middenstation van de gondels en gelukkig ziet het er aan het parkeerterrein en de kaartverkoop heel rustig uit. Helaas: we zijn pas over 2 uur aan de beurt. Ongeveer. We dubben over wel of niet op deze reisdag maar besluiten ineens tot ‘go big or go home’. Dus doe ons maar vier kaartjes helemaal naar de top. Vanuit de gondel zien we het grote meer met de start-/landingsbaan van het vliegveldje er middenin. Het uitzicht over de hoogste bergtoppen is magistraal. En als er bovenaan zelfs een terrasje in de zon blijkt te zijn met heerlijke koffie én chocoladerepen zijn we intens tevreden. Overmoedig maken we de uitgezette Cupcake-wandeling over de top. Een gemakkelijk stijgend en dalend rondje tussen de bomen, dat ons echter knap lastig wordt gemaakt door de vliegen. Net op tijd en redelijk geïrriteerd door al die vliegbaksels komen we weer bij de gondel terug en laten ons naar het middenstation terugbrengen. Daar zien we dat de rij voor The Pipe nog behoorlijk lang is, maar na ca 20 minuten toekijken vanuit de schaduw van de wachttent zijn ook wij aan de beurt. 
Petjes af, zonnebril op, rugzak vast, spring op de gele slee, gordel vast, hendel naar voren en gaan! Een voor een suist eerst B, dan I, dan R en tenslotte A naar beneden. Dit is zo leuk! Op lange stukken snelheid maken, remmen in de bochten en gillen bij een valletje. Veel te snel zijn we in dezelfde volgorde weer beneden.

Na de lunch op het parkeerterrein, in de schaduw van de RV, volgen we de 97A verder naar het westen. De dalen worden wat groener en vlakker. Er duikt een meer op en de omgeving wordt zowaar toeristisch. Het doet ons aan Italië denken, zo met al die strandjes langs de weg. Op een goed moment is er een plekje waar we kunnen parkeren en de mannen even willen plonzen. In onderbroek springen ze in het heerlijke water. Hoewel dat helemaal niet nodig is want alle zwemspullen en handdoeken liggen vlakbij in de auto! R en ik pakken het daarom professioneler aan, kleden ons binnen om en nemen de handdoeken en een speelflesje mee. Op het strandje heeft I inmiddels het vertrouwen gewonnen van 2 kleine hondjes die best mee zouden willen spelen maar dat net niet durven. Ze wonen op de woonboot die daar voor anker ligt. We vermaken ons en koelen lekker af. R en ik zien zelfs nog even kans om op onze handdoekjes op het keienstrandje te zonnen terwijl de jongens al weg zijn gegaan om om te kleden. En net als ook wij weg willen gaan, komt de eigenaar van de woonboot op ons af met twee grote stoelen onder zijn arm. Of we op deze stoelen willen zitten i.p.v. op de keien? Dat is toch te lief?! We vertellen dat we onderweg zijn, maar bedanken hem uitvoering voor het aanbod. De Canadezen zijn allemaal zo aardig. 

We rijden het laatste stuk langs allemaal fruitkraampjes, langs maisvelden en over de wijnroute. Toscane is er niets bij. Alleen de echte ouderwetse megagrote drive-in bioscoop die we zien valt dan wel weer een beetje uit de toon. 

Uiteindelijk komen we achter een industriewijkje op een nogal vreemd klein trailerparkje terecht bij een enthousiaste Indiase eigenaresse. Plek nr. 4 op Quails View Farm & RV Park is gelukkig van alle gemakken voorzien en buurman Ben komt meteen de hand schudden en ons uithoren. Hij woont hier voor vast en zo te zien nog wel meer mensen. Het enige sanitairgebouwtje herbergt precies 1 wc, free wifi en twee gratis wasmachines. De wifi gebruik ik meteen om staand voor de wc 3 blogs te uploaden, de wasmachine komt morgen aan de beurt. Het is ’s avonds nog steeds ca. 32 graden dus we kunnen lekker buiten eten met uitzicht op het ‘Toscaanse’ landschap. Morgen willen we gaan fietsen over een oude spoorroute hier in de buurt en B checkt alvast de route. Dan ziet hij tot onze grote schrik dat we de fietsen minimaal 24 u van tevoren hadden moeten reserveren. Wat nu? Snel vult hij op hun site nog een reserveringsformulier in. Als dat morgen maar goed komt.

Leermomentje: het is onderweg nu wel heel erg heet achterin de RV en we krijgen de airco niet aan. Uit de meegeleverde technische beschrijving blijkt dat de airco alleen aan kan bij stilstaande wagen, aangesloten op het elektriciteitsnet. Hoe jammer is dat?

Geluksmomentje: beer 8, 9 en 10 die voorbij huppelen. Een beer met 2 kleintjes op 20 meter afstand! En geen enkele interesse in ons of ons ontbijt!

Sorry, geen foto's deze keer. Volgen hopelijk later nog.