Dag 26: Mount Hood National Forest – Portland

Dag 26 vrijdag 10-8
Mount Hood National Forest – Portland

Hoezo eindigde ik gister met ‘normale camping’?
Er is geen drinkwater en geen stroom en wat nog vervelender is: geen stort voor ons grijze water (wastafel, gootsteen en douche) en de tank is vol! Bij ons vertrek vraag ik aan Dan de Camp Host (model gepensioneerde houthakker met een paar tanden te weinig) wat we kunnen doen. Hij adviseert om de boel onderweg in het bos te laten lopen, dat doet hij ook op zijn vaste standplaats. Mooi, da’s een gouden tip. En natuurlijk wil ik van hem als local weten wat hij van de witte mist vindt. B en ik zijn namelijk met z’n tweetjes vroeg opgestaan en naar Lake Timothy gelopen om te kijken of Mount Hood nu wel gefotografeerd wilde worden. Maar niet dus. Komt volgens Dan door de ‘haze’ van een paar bosbranden in de omgeving. Slik. Dus toch. Maar hij bedoelt daarmee ook de grote die momenteel in Californië woedt, en eentje nog dieper het bos in, maar waar ze nauwelijks iets aan doen omdat het onbewoond gebied is. Maar het is ‘normal’, hij is niet ongerust.

We rijden naar Mount Hood, lossen onderweg de grijze tank, en komen tamelijk op tijd aan bij Timberline Lodge. Een van de laatste grote parkeerplaatsen is voor ons en dan lopen we naar het Disney-achtige skiresort uit 1937. De kinderen raken we na de koffie meteen bij de ingang van de skiliften al kwijt aan de uitstekende wifi, dus we gaan samen het historische oude huis bewonderen. Bij de receptie ligt een lieve sint Bernhardhond enorm in deze omgeving te passen. Zelfs de stoel waar President Roosevelt bij de opening van Timberline Lodge op heeft gezeten staat er nog. Het was de bedoeling om van hieruit ook met de stoeltjeslift omhoog te gaan en van de uitzichten te genieten, maar omdat er totaal geen uitzicht is slaan we dat onderdeel over. We constateren dat we ook hier net op tijd waren want het parkeerterrein dat wij verlaten is inmiddels bomvol en de bezoekers stromen nog steeds toe.

Wij zetten nu koers naar de Multnomah Falls, een bezienswaardigheid van 186 m hoog en goed bereikbaar. B heeft een toeristische binnendoor route uitgezocht, mooi maar wel erg heuvelachtig en smal voor een RV. Het laatste stukje moeten we wel over de snelweg en daar staat aangegeven dat de parkeerplaats bij de Multnomah Falls vol is. We besluiten gebruik te maken van de overflow en pendelbus en volgen de aangegeven route richting het betaalhuisje. Als we eindelijk aan de beurt zijn blijkt dat de wachttijd voor de pendelbus ca. anderhalf uur bedraagt. Ja daahaag, dat doen we dus ook niet. Weet je wat: we rijden rechtstreeks naar onze volgende camping Sandy Riverfront RV Resort in Troutdale. Binnen een kwartier staan we daar op plek 129 en hebben we onze zwemspullen alweer gepakt. Ook deze prima camping ligt aan een doorwaadbare zwemrivier met een klein beetje stroming. We zoeken een heerlijk plekje op het smalle strandje uit en het bekende ritueel kan weer beginnen: afkoelen, spelen, zonnen, slapen tot je met een pijnlijke nek wakker wordt. Als we teruggaan naar de RV plukken we nog een paar flinke handen overrijpe bramen. Zalig! Deze camping heeft uitstekende wasmachines/-drogers staan en daar moesten we maar eens gebruik van maken. En van de lekkere douches. Als iedereen en alles is opgefrist lopen we naar het dorpje Troutdale. We zijn net de camping af als we in de rivierbedding twee herten met heel grote oren zien liggen die ons aanstaren. Zijn dat nou Elks? 
Troutdale bestaat uit een leuke westernachtige straat met gezellige restaurantjes. Nu we zijn afgekoeld willen we wel graag buiten op een terrasje eten maar dat kennen ze hier helemaal niet. Horeca is binnen, lekker in de ijskoude airco. We kiezen een leuk tentje uit, eten heerlijk en drinken er een alcoholvrije cocktail bij. Want sorry voor R: is ze eindelijk 18, is de leeftijd voor alcohol in Canada 19 en hier in Amerika zelfs 21. B neemt voor zichzelf een goede fles inheemse rode wijn en krijgt het restant mee naar huis, stevig verstopt in een plastic tas want er zomaar mee over straat lopen is streng verboden! Uiteindelijk realiseren we ons dat geen van ons patat had bij het heerlijke eten, terwijl dat buiten stond aangegeven als de heerlijkste patat ever. Die mogen we toch niet missen? Dus bestelt B nog een portie als toetje. En dat krijgen we van onze leuke ober, met vier aparte schoteltjes uitgeserveerd. Topavond.

De wifi op deze campsite is een verhaal apart: we krijgen daarvoor een papiertje met een code overhandigd, 1 voor ieder device. Wij willen er 5, 4 voor elke smartphone en 1 voor de MacBook. Na een uitgebreide inlogprocedure blijkt papiertje voor papiertje dat de codes al in gebruik zijn. We moeten 3x terug naar de receptie voor uiteindelijk 4 werkende codes en dan laten we het er maar bij.

Leermomentje: controleer alles in een keer, nog voordat de receptie sluit.

Geluksmomentje: na een bewogen dag met een Virgin Margarita aan tafel nagenieten.