Dag 10: Whistler

Dag 10 woensdag 25-7 
Whistler

Wat een leuke stad is Whistler! We raken niet uitvergeleken: het lijkt wel een kerststadje. Nee Disneyland. Nee Walibi. Of Slagharen. Of een modern doch authentiek wintersportdorp vol zwetende toeristen en stoffige mountainbikers. Met allemaal restaurantjes en luxe winkels aan de sprookjesachtige hoofdstraat met de prachtige naam The Village Strolll. Aan de dalzijde ligt het Olympisch plein vol herinneringen aan de winterspelen van 2010, met de desastreuze wissel van Sven Kramer op de schaatsbaan in Vancouver.

We dwalen door de brede winkelstraat omhoog en komen uit bij de skiliften. Na een korte rij en veel Canadese dollars lichter zitten we in de Whistler Peak Gondola (1850 m). Dit deel van de berg is vol mountainbikers die zich vrijwillig naar beneden storten. Vanaf hier is het een klein stukje omlaag lopen naar de volgende lift, de Peak Express stoeltjeslift die ons naar het uitzichtpunt op 2182 m brengt. Tijdens dit lopen heeft I een muggenbult op zijn been opengekrabd en het bloed stroomt. En nog voordat ik de situatie overzie staat er al een aardige vrouw met een pleister te wapperen. 
We hebben allemaal jassen meegenomen want ervaring heeft ons geleerd dat het koud is op grote hoogte, maar het is heerlijk hierboven. Graadje of 23? Volle zon, dus insmeren en petjes op. Zelfs I draagt een cap van zijn zus. Het uitzicht rondom is adembenemend met al die besneeuwde pieken. We gaan niet in de rij staan voor het fotomomentje met de ‘Top of the world summit’-beeld zoals al die Chinezen, maar grijpen nog wel even een cache die aan zijn voeten ligt. (Zeer opvallend hier: zoveel Chinezen. Op het vliegveld in Vancouver staat zelfs alles bewegwijzerd in het Engels, Frans én Chinees.)

Hierboven is ook de gloednieuwe hangbrug tussen twee rotsen boven een lap sneeuw. Die doen we natuurlijk wel: met knikkende knieën en zeebenen naar de overkant schommelen, alwaar de uitkijkpost nog niet klaar is, dus aan het einde keert iedereen in polonaise weer om. Deze brug had mijn moeder zó niet leuk gevonden! Maar wij wel! Als we genoeg hebben genoten van het uitzicht en de koffie uit de thermosfles, gaan we met de stoeltjeslift weer naar beneden, lopen het stukje weer omhoog naar de liften. We vullen onze flesjes daar met bergwater uit een tappunt, veel lekkerder dan het leidingwater uit de RV. De volgende lift is de PEAK2PEAK gondel, het persoonlijke reisdoel van B deze dag. Deze hangbrug met cabines tussen de toppen van Whistler en Blackcomb breekt veel Canadese records, maar eerlijk gezegd zien wij wel veel overeenkomsten met Europese liften. De rij voor de lift is lang, maar die blijkt alleen voor de 2 speciale gondels met glazen bodem te zijn. Tip: loop gewoon langs de rij en stap direct in een gewone gondel. 
Aan de Blackcomb-kant is een leuke en gemakkelijke alpine rondwandeling uitgezet langs prachtige bloemenvelden, rotspartijen en sneeuwplakken. Niet dat we die willen doen, maar we moeten wel, vanwege een cache. Aan het begin staat ook hier weer een kist met skistokken die je kunt lenen als wandelstok. De rondwandeling gaat door het leefgebied van de bergmarmotten/Murmeltiere/whistlers. Overal bordjes dat ze niet schuw zijn en dat je ze niet mag voeren. Maar hoe we ook speuren en fluiten, geen whistler te zien. Wel heel veel vliegend gespuis en dit is dan ook de eerste plek waar we DEET spuiten. 
Na een smeltende kitkat- resp. koffiewafelreep voor iedereen gaan we snel terug naar de PEAK2PEAK gondel. De wachtrij voor de glazen gondels is minimaal dus we wagen het erop. Tip: niet doen. Wij moesten het maximale kwartier wachten en werden met velen in de gondel gepropt. Groot is de teleurstelling als blijkt dat de glazen vloer hooguit 1,5 m2 bedraagt, dat er een hekje omheen staat en dat je langs de randen moet zitten. Door het getuur door dat gaatje vergeet je om je heen te kijken en mis je al het moois in de verte.
Na deze gondel stappen we over op de laatste gondel die ons terugbrengt het dorp in. We doen een poging om met de 3 Filipijnse mannen in onze gondel te converseren totdat B met een kreet opspringt: BEREN!!!!! Vlak bij de lift lopen 2 zwarte beren op de zandweg! R weet snel foto’s te maken en de stemming in het bakje is euforisch. Zelf beren gespot, vlakbij! 2 punten voor B. We leggen de Filipino’s uit dat we deze vakantie punten bijhouden. Iedereen krijgt een punt voor het eerste bijzondere dier dat hij ziet. Dezelfde soort daarna telt niet meer. De stand is nu B 5 (roofvogel, gemzen, eekhoorn, bergmuis, beren), A 1 (zeehond), R 4 (orka’s, otters, konijn, hert) en I 3 (krabben, zeester, kwal).
En terwijl we dit uitleggen springt R  op: nog een beer! Echt waar, deze struint door het gras. En weer lukt het R om een foto vanuit de skilift te maken. De sfeer in de gondel kan niet meer stuk: 3 beren vanuit 1 lift gezien!

Beneden in Whistler is het nog steeds erg heet. We gaan even naar de RV terug om spullen te droppen, ons op te frissen en leuke kleren aan te doen (wat is dat ontzettend handig, zo’n RV) en gaan dan heel decadent wéér uit eten. Onder het mom van: het is hier te leuk om al weg te gaan en wie weet waar we morgen staan.
Terug op de camping gaan R en ik linea recta naar de kampwinkel om anti-berenbellen te kopen.

Leermomentje: kijk uit waar je parkeert. Wij probeerden onze bus eerst ergens in de buitenwijken te parkeren. Toen we eindelijk een plek hadden gevonden die te mooi was om waar te zijn, attendeerden twee mannen ons erop dat we daar niet wilden staan. En toen we nog eens goed keken hadden ze gelijk: de gebods- en verbodsbordjes voor links en rechts van de paal, voor RV en gewoon, op verschillende dagen en verschillende uren hangen gebroederlijk onder elkaar. Ingewikkeld.
Geluksmomentje: drie beren!

Sorry guys: ik heb zoveel mooie foto's uitgezocht maar de wifi wilnie. Ik plaats deze tekst nu en probeer de foto's later toe te voegen. Kom je dan nog een keer terug op dag 10?
Nu we het toch over de foto's hebben: ik zoek inderdaad een beetje brochure-foto's uit. Niet te persoonlijk. Je weet het maar nooit met dat internet.