Dag 24: Dry Falls en Soap Lake

Dag 24 woensdag 8-8
Electric City – Plymouth
The Coulee Corridor National Scenic Byway – deel 2

We kunnen lekker buiten ontbijten en vertrekken pas om 10 uur naar de Dry Falls. Droge watervallen? Ja. Stel je even de Niagara-watervallen voor. Maar dan tien keer zo breed. Tweeënhalf keer hoger. En doodstil, zonder water. Er staan hier afbeeldingen van hoe dit er in de ijstijd uit moet hebben gezien, hoe het ijs en later het water zich een weg hebben gebaand. Het water moet toen een kracht hebben gehad van meer dan tien keer de som van alle rivieren die nú op de wereld stromen. In alle hitte, stilte en verlatenheid is dit zó indrukwekkend.

We rijden door voor een koffiemomentje (leve de gekochte thermosfles) aan Soap Lake, alwaar we weer eersterangs kunnen parkeren aan een public beach en een picknicktafel in een soort prieel innemen. Drie gaan er zwemmen, ik zorg voor koffie, fris, stroopwafels (ja echt, ook hier) en chocolade (op vakantie gaan wij los. Go big or go home). Dat zwemmen lukt trouwens maar net want verder dan heupdiep komen ze niet. En als ze terugkomen voelt hun huid vreemd vettig. Soapig dus. Soap Lake is een plek die al door de indianen werd erkend als zeer geneeskrachtig. En ook nu komen er mensen met emmers vol zwarte klei uit het midden van het meer om zichzelf en elkaar eens lekker helemaal zwart in te smeren en op te laten drogen. Het lijkt net of hier allemaal verkoolde mensen rondlopen. Brrr.

Op onze doorreis passeren we Ephrata, best een groot stadje met alle bekende fastfood-ketens, maar daarna wordt het stil. De omgeving wordt vlakker en geler. Ik noem dit Old McDonald had a farm-land. Overal staan sproeiers, alles is net gemaaid, overal staan witte tenten vol samengeperste balen. En het is heet. We zien zelfs een zandhoosje van een meter langs de weg. In de groene vallei die volgt staan net zoveel sproeiers als fruitbomen. Het wildlife beperkt zich tot wat koeien en paarden. Het verkeer beperkt zich tot megatreinen, megatrucks, megajeeps en megapick-up trucks, al dan niet met megacaravans erop. RV’s worden zeldzaam en we zien zeker geen andere Canadream meer.
De volgende stad van betekenis is Othello. Omdat ik beslist op de wifi wil, lunchen we aldaar bij de Burger King. En daar wordt mijn vermoeden bevestigd; oom Theo is inmiddels bevrijd uit zijn lichaam. Even huilen boven een Crispy Chicken Burger en met het gezin herinneringen ophalen. Twee blogs plaatsen, zonder foto’s ditmaal want dat is me nu allemaal te moeilijk. En door.

Het is inmiddels 41ºC als we aan het eind van de middag de Plymouth Park camping bereiken op de grens tussen Washington state en Oregon. Een keurige camping van het US Army Corps of Engineers aan een zijtak van de rivier Columbia. Onze plek 13 is bijzonder lang en eindigt in het struikgewas. Als R wil gaan kijken of erachter water is, deinst ze na 2 stappen op het gras alweer terug: miljoenen ‘motjes’ vliegen verschrikt op. Dit is niet grappig. Er dansen zelfs dikke zwarte wolken motjes boven de bomen. We blijven maar veilig op onze betonnen oprit en picknickplek van de hitte genieten. R kookt vanavond en na het eten gaan we snel naar binnen, uit de motjes, de airco in. Als we al even zitten te yahtzeeën slaakt I ineens een kreet van afschuw: alle ramen zitten aan de buitenkant volgeplakt met duizenden motjes. Gelukkig is de RV volledig met horrengaas afgezet, maar zodra de deur open moet vliegen er tientallen naar binnen. We zijn de hele avond bezig met die sukkels dooddrukken, maar het lijkt vechten tegen de bierkaai. We hebben zelfs het idee dat ze zich door de aircoroosters of andere geheime openingen verspreiden. Omdat ze echter niets doen laten we het er maar bij en gaan we slapen. Morgen snel weg hier!

Leermomentje: Doe.De.Deur.Dicht.

Geluksmomentje: bovenaan de Dry Falls was wel even adembenemend indrukwekkend.