Dag 25: Plymouth – Mount Hood National Forest

Dag 25 donderdag 9-8
Plymouth – Mount Hood National Forest

Wat is er gebeurd met het Oregon uit Wie Is De Mol, dat op mijn verlanglijstje stond?
Alles langs de Interstate 84 is hier geel, beige, oker, grijs, zwart en dor in plaats van groen en wuivend. We laten ons vandaag verder zakken langs de Columbia river. De canyon die hij in miljoenen jaren heeft uitgesleten is indrukwekkend. De rivier is de grote levensader hier qua water en energie-opwekking en we gaan bij de Dalles Dam kijken. Deze dam met energiecentrale is enorm groot maar helaas kan je er niet op. Aan de overkant is wel een bezoekerscentrum waar we aan het lege parkeerterrein te zien de eerste klanten van vandaag zijn. Aan de balie zit een ongelofelijk Amerikaans meisje waar we met open mond naar kijken en luisteren. Ze heeft het zóó druk vertelt ze meteen. En bijna alleen maar Nederlanders hè, ze snapt er niets van. En dan moet ze ook nog een hele doos met zwemvesten doen. En links is de tentoonstelling en rechts de onderwater-livecam van de vissen op de vistrap. “Dat kunnen jullie zelf ook wel zien, maar ik moet het vertellen anders worden ZE boos als ik dat niet doe.” We weten niet hoe snel we bij haar weg moeten. Het museum is echt de moeite waard. Alle voors en tegens die alle bevolkingsgroepen ten aanzien van de dam kunnen hebben worden belicht. Aan het einde gekomen bestuderen we aan de balie nog enkele historische krantenknipsels en foto’s over de visvangst aldaar. Er leven echte monsters, steuren van 3,5 meter zijn daar boven water gehaald. Ook dit blijkt een stokpaardje van Amerikaans meisje te zijn en ze vertelt van steuren van 100 jaar oud en van de twee mannetjesvissen die een naam hebben en een eigen karakter. Halverwege haar verhaal wordt ze blijkbaar moe van zichzelf want ze begint ineens ongegeneerd languit op haar stoel te geeuwen, met haar mond wagenwijd open, als een lelijke steur. Om haar een beetje te voeren vraag ik naar wat ze eigenlijk allemaal met die zwemvesten moet doen en dat laat ze met een zucht zien. Overal moet ze met een dikke watervaste stift op schrijven dat zij er de eigenaar van zijn. En dan moet er ook nog eens een telefoonnummer op en dat past niet op die kindervestjes dus dat wordt steeds kleiner gekriebel. Ruimtelijk inzicht ondanks een doos vol ervaring: 0. Proestend van de lach verlaten wij het pand en gaan onze eigen koffie drinken in de picknicktuin, naast de omheinde rozentuin die ze zelf aanbevelen. Helaas hebben deze rozen wel potentie maar al veel te lang geen liefde meer gehad.

Van hier af is het nog maar een klein stukje rijden naar het Columbia Gorge Discovery Center & Museum. Een prachtig museum over de omgeving, vanaf de ijstijd tot nu. Met schedels van beren en bevers die toen 3x zo groot waren als de beesten die we nu kennen. Scary! En een stukje over de oorspronkelijke bewoners, de natives, de indianen. We sluiten het bezoek af in de hal waar een dame met drie roofvogels van alles vertelt over deze dieren. Wij zijn vooral verliefd op de uil.

Eenmaal buiten breekt een lastige etappe aan. Het is nu 42 ºC en we moeten de bergen in, de eindeloze eenzame bossen rondom Mount Hood. Het had zo mooi kunnen zijn, maar Mount Hood, de enige besneeuwde top die als een sombrero de omgeving domineert, is in diepe nevelen gehuld. Pas vanaf een parkeerplaats bijna aan zijn nek krijgen we hem ineens te zien. Heel indrukwekkend. We hebben uitzicht op zijn sneeuw en staan ter afkoeling in het smeltwater. En door, steeds verder het bos in, tot ik me steeds verdrietiger voel. Dit is zo’n verlaten omgeving waar ik zó niet wil zijn. Maar alle campsites zijn vol en we hebben nu eenmaal een gereserveerde plek op de Gone Creek Campground. Alleen de naam al. Uiteindelijk blijkt dit een gezellig volle boscamping te zijn aan de rand van Timothy Lake. Waar komen al die vakantievierende gezinnen ineens vandaan? We zetten de RV neer op plek 41 en gaan meteen naar het strandje alwaar we nog heerlijk kunnen zonnen, zwemmen, spelen en snacken. Dat mag, want het diner van vanavond bestaat uit pannenkoeken en vers fruit.  

Leermomentje: de airco ’s ochtends vroeg al aanzetten zolang de RV nog is aangekoppeld, zorgt ervoor dat het de rest van de dag binnen een stukje koeler is. En zodra je parkeert de gordijnen aan zonzijde dichtdoen.

Geluksmomentje: toch weer de aankomst op een normale camping terwijl ik dacht dat we het einde van de beschaving wel hadden bereikt.