Dag 23: Grensgeval

Dag 23 Dinsdag 7-8
Kelowna – Electric City
The Coulee Corridor National Scenic Byway – deel 1

Het gouden randje van gister is meteen vervaagd als ik nog in bed een familie-app open: heel slecht nieuws over een lieve oom. Zijn laatste ronde is ingegaan. Ik zal mijn oom Theo nooit meer zien.

Vanaf vandaag staan er drie lange reisdagen op het programma. We beginnen met een rit over Highway 97 South, langs het Okanogan Lake. En daarna het binnenland in langs een rivier waarop iets aan de gang is: over een lengte van enkele kilometers dobberen honderden mensen in drijvende opblaasdingen. Van banden tot eenhoorns, van alles komt voorbij. Eilanden met parasol, complete familievlotten met koelbox: het is een heel vrolijk gezicht maar we hebben geen idee waarom dit is.

Een stuk verderop houden we een koffiestop langs de rivier en de mannen gaan weer even zwemmen. Het is bloedheet en achterin de RV nog heter. Bovendien is het verontrustend heiig hier, gelukkig zonder brandgeur. Ik ben nog steeds bang voor bosbrand. De rest van het gezin plaagt me ermee en voert een heel bosbrandtoneelstuk op  “…en als er dan een beertje bij de RV naar binnen wil om te vluchten, what would you do?” Ja ja, pest me maar.

Rond 13.30u bereiken we vlak voor Oroville, Washington State, de grens tussen Canada en de USA . Gezicht in de plooi en nu even geen gekkigheid meer jongens!
We zijn de eerste in de rij bij het loketje. Paspoorten inleveren. Alle gezichten laten zien. Of we groenten, fruit, hout, alcohol, drugs of veel geld mee hebben? Sommige vragen beantwoorden we eerlijk met ja, andere met nee. We moeten de RV verderop stallen en even later moet B ons houtblok, dat we toch niet mogen stoken maar dat uitstekend functioneert als tafeltje, inleveren bij een aardige Amerikaanse vrouw van de douane. Ook onze aardappelen verdwijnen naar de stort. Daarna stapt ze ons voertuig binnen. Ze trekt de koelkast open en begint onder onze ogen tussen de inhoud te graaien. A-ha! Snoeptomaten! Als ze het niet dacht! Die zijn dus verboden en moeten worden ingeleverd. Voor de gein vragen we nog of we ze dan niet nu mogen opeten. Met een getergd lachje vindt ze dat goed en kijkt verbaasd toe hoe drie Hollanders een recordpoging tomaatverdwijnen doen. De nectarines, komkommer, kersen en abrikozen mogen gelukkig blijven. Dan duikt ze in het gootsteenkastje. Wat is dít? Een avocado? Hoogst verboden, de pit dan. Als we die inleveren mogen we de buitenkant houden. Eigenlijk is het best grappig allemaal en de situatie laat het toe dat B ineens over ons familiegeintje van een ‘fre sha va ca doo’ begint. (https://youtu.be/qBeHqz0c3Ww). De vrouw komt niet meer bij: fre sha va ca doo?! Bulderend van de lach neemt ze afscheid, B moet de RV nog verder weg parkeren en we kunnen onze paspoorten terugkopen in dat gebouw dáár. Terwijl wij drie in de schaduw (36 graden) op B staan te wachten is er een andere douanevrouw bezig met een personenwagen vlak voor ons. Ook zij moet ineens lachten en wij horen luid en duidelijk het bericht dat door haar portofoon klinkt: "...fre sha va ca doo... hahaha"!

Binnen gaat het er officiëler aan toe. Hoewel we allemaal een ESTA hebben moet er serieus worden gekeken en gestempeld en moeten er van iedereen vingerafdrukken worden afgenomen en een foto worden gemaakt. En natuurlijk moet er worden betaald. Maar daarna mogen we toch echt onze weg vervolgen de USA in!

Eerste stop: boodschappen bij de Walmart in Omak. En geloof het of niet: we lopen vol verbazing rond. Wat zijn deze Amerikanen groot en dik en luidruchtig! Er zijn zelfs elektrische winkelwagentjes om zittend mee door de winkel te crossen! En wat zijn sommige chipszakken en porties diepvriesvoer en ontbijt‘granen’ gróót! Het is direct zo anders dan in Canada. We verbazen ons, kopen onze dingen en gaan weer op pad.

Het landschap hier is echt zoals in een cowboyfilm. Een lange rechte weg. We hebben de bossen ingeruild voor kale droge prairie. Her en der afgewisseld met luchtige naaldboombosjes. Soms lijkt het op Zweden, soms op de Veluwe. Met her en der zwartgeblakerde plekken en staken. Het uitzicht is heiig, niet helder. Het is zoooooo verlaten hier. Ik ben blij met elke tegenligger en afgelegen huis zodat we niet helemaal alleen op de wereld zijn. En bij elk huis met junkyard denk ik: hoe is het godsmogelijk dat hier nog mensen wonen. Wat dóen ze hier? Het enige levensteken dat aan de moderne tijd doet denken zijn de bordjes voor de schoolbus: na september wemelt het hier vast weer van de activiteit.
We rijden door een stuk schaduwbos waar het heerlijk koeler is. Geen gevaar voor beren of elanden hier, hoewel ze hier uitstekend zouden kunnen gedijen. Na het bos volgt weer een zinderende prairie. Beelden van Roadrunner (meep-meep) en de film U-turn (Sean Penn in gruwelijke hoofdrol) wisselen elkaar af.

En ineens staan we in Grand Coulee Dam: een schattig old English dorpje met schattige huisjes en dikke groene grasmatten precies om de sproeiers heen. We stappen even uit bij de enorme dam die gebouwd is om waterkracht om te zetten in energie. Prachtig, maar het is te heet. Het enige dat echt onze belangstelling heeft zijn de sproeiers, om doorheen te lopen. We zijn zowat de enigen op de parkeerplaats maar toch schalt daar ineens luid en duidelijk door de vallei de uitnodiging dat de film over 5 minuten gaat beginnen. We voelen ons een beetje bekeken en snellen weg naar Electric City. Het klinkt bruisend, naar lampjes, naar winkelstraat vol restaurantjes, groots. Het blijkt helaas een verzameling verlaten panden. De enige eetgelegenheid die open is ziet er niet echt appetijtelijk uit, maar we gaan toch maar naar binnen. Zodra mijn ogen aan het licht zijn gewend zie ik dat we worden aangestaard door de aanwezigen. Of nou ja, zo voelt het. Duister en onwelkom, maar volgens B is dit volkomen normaal. We gaan zitten aan het enige vrije tafeltje in het midden, happen een paar klaarstaande chipjes en als de eigenaresse met 1,5 tand eindelijk naar ons toekomt sist ze: “verboden voor onder de 21. Zij moeten weg!” Het lijkt een grap maar het is echt zo, dus we druipen af richting de camping.

Steamboat Rock State Park doemt op als een fata morgana. Midden in dit dorre niks, in de vallei van de Columbia rivier met de steile uitgesleten berghellingen, ligt een groene camping met grote plaatsen, grote populieren en andere groene bomen en een zandstrandje voor de deur van onze plek 26. Wat een heerlijkheid.

Snel zetten we de RV op z’n plek, doen de zwemspullen aan en laten alle vermoeidheid en hitte van ons afspoelen. We eten in het donker buiten onder het genot van een wijntje en slechts een paar muggen en kijk: de eerste wesp. Ook vliegen er een soort bommenwerpers van een paar cm rond. Maar hé: wij hebben de lange en dorre reisdag overleefd en zijn helemaal bijgekomen.

Leermomentje: iets beter voorbereiden wat wel/niet over de grens mag.

Geluksmomentje: de camping overtreft al mijn verwachtingen in dit dorre, saaie stuk land.