Dag 17: Wilcox Creek Trail - Gletsjer en bosbrand

Dag 17 woensdag 1-8
Wilcox Creek – Banff
Icefields Parkway deel 2

Als we vandaag op pad zijn richting Banff lees ik in ons reisboek dat het dus nu woensdag moet zijn. De absurde (kreet uit de) film ‘If it’s Friday, this must be Begium’ maalt deze reis steeds vaker door mijn hoofd. De dagen vliegen voorbij. 
Tot groot ongenoegen van de jeugd zijn we weer vroeg opgestaan, nu om de RV beneden aan de weg te parkeren. Daar begint de Wilcox Creek Trail, de wandeling die we beslist willen doen maar waar het gistermiddag al stikdruk was. Vandaar dat wij er nu als een van de eersten staan en het ontbijt aldaar serveren. De jongste verrast ons met de mededeling dat hij niet meegaat op een vermoeiende wandeling om uiteindelijk hetzelfde uitzicht als gister op de gletsjer te hebben, maar dan van veraf. Hmmmm, daar zit wat in.
Dus ondernemen we gedrieën het avontuur, koffie en overlevingskoeken mee. Volgens de beschrijving gaan we er 2,5-3 uur over doen, maar doordat wij niet alleen tot aan de pas, maar ook tot het uiterste puntje van de klif tegenover de gletsjer lopen, duurt het op de minuut af 4 uur voordat we weer terug zijn op de parkeerplaats. Inclusief alle uitzicht- en uitzuchtpunten, gezellige gesprekjes onderweg en koffie- en fotomomenten. We zijn uitgeput en trots. Het eerste deel van de wandeling loopt stijl omhoog door een sprookjesachtig naaldbos met een boomwortelpad totdat je bij een uitzichtpunt met twee grote rode uitnodigende stoelen komt. Daar staat het verhaal opgeschreven van ene meneer Wilcox die twee eeuwen geleden zijn tocht door het dal versperd zag door de gletsjer en daarom als eerste dit pad over de pas nam. Het tweede deel van de tocht gaat over groene ‘alpenweiden’ met prachtige bloemetjes en stroompjes. Het derde deel loopt vanaf het bord dat het bereiken van de pas aangeeft, of nog een gezellig extraatje van 1,4 km linksaf aanwijst richting de klif. Natuurlijk nemen we die. Het is hier één groot maanlandschap vol grappige chipmunks/groundhogs/marmots (het verschil is soms moeilijk te zien, we spraken onderweg wat locals die moeiteloos nog een paar namen noemden van soortgelijke dieren. Ze zijn gewoon allemaal grappig). De harde wind is hier net zo koud als gister op de gletsjer, maar daar hebben we nu gelukkig op gerekend. Voordeel is dat er hierboven geen muggen zijn. Het uitzicht is fantastisch: drie gletsjers. De grote waar we gister waren in het midden, het bezoekerscentrum aan onze voeten, de bussen en auto’s als speelgoedjes op de parkeerplaatsjes. Schuilend achter een rots drinken we tegelijk met een gezin uit Groningen onze meegebrachte koffie en gaan dan snel weer terug. Het wordt donker aan de hemel en als we bijna bij de RV zijn vallen er wat trage druppels, maar de regen zet gelukkig niet door.
Zoals afgesproken wacht zoonlief beneden in de kar op ons en heeft hij, zoals afgesproken, de afwas gedaan en de wc en vloer schoongemaakt. We vertrekken naar een lunchplekje onderweg, waar we gezeten op onze stoeltjes en met uitzicht op een prachtige waterval wat hotdogs verorberen. Wat een luxe, zo’n camper, om alles wat je nodig hebt altijd bij je te hebben. We rijden verder en verder over de Icefields Parkway richting Banff. De Rocky Mountains zijn hoog en kaal, de toppen besneeuwd, de watervallen wit en de rivieren onstuimig en grijsblauw. Ertussenin: miljoenen naaldbomen, variërend in kleur van frisgroen tot aangedaan zwart. We blijven speuren naar wildlife, maar zien het niet. Vanochtend helemaal aan het begin van de trail kwam er een konijn van rechts uit het bos, vlak voor onze voeten. Hij schrok zo van ons dat hij vol in de ankers ging, en met vier pootjes gestrekt weer terug het bos in rende. Precies zoals in een tekenfilm, we lagen dubbel!
Langs Highway 1, tussen Lake Louise en Banff is de weg omzoomd door hekken. Gek hoor, als je al die tijd door de vrije natuur hebt gereden.
Het uitzicht wordt trouwens vreemd, donker. Tegenliggers rijden met verlichting aan, de vallei kleurt heiig wit, in de verte met een roodachtige gloed. Ruikt het nu echt naar brand? Terwijl ik het laatste stuk richting Banff rijd knijpt mijn keel zich samen. Bijna bestemming bereikt en nou bevind ik mij ook nog vrij plotseling midden op een kruispunt in de hoofdstraat van een toeristisch uitgeslagen stadje met wegomleiding. Je zou van minder in paniek raken! Net als ik denk dat ik die bocht onmogelijk ga halen en achteruit op dit overvolle kruispunt geen optie is, toetert de buschauffeur tegenover me en geeft aan dat ik echt ruimte heb voor de bocht. Thanks mate! 
Ondertussen kleurt de vallei dikker wit, de zon rood en vliegt er as door de lucht. Maar iedereen shopt in zomerkleding gewoon door alsof er niets aan de hand is. Heeft er hier dan niemand de film Pompeï gezien? Volkomen surrealistisch dit. 

Op de camping lijkt het ook al of er niets bijzonders aan de hand is. Na de formaliteiten van het inchecken informeer ik toch nog even naar de bosbrand: “O ja, maar da’s in een ander National Park. In een ander dal. Geen probleem. Het enige probleem hier is de luchtkwaliteit”. Ik hoop zo dat ze in hun nuchtere beschouwing ook de harde wind en kurkdroge omgeving hebben meegenomen. De lucht stinkt hier naar brand.

We zijn nu op het oostelijkste punt van onze reis aangekomen. Onze gereserveerde plek 511 is prima. Full hookup, heerlijke douche, dus we kunnen er weer even tegen. We rijden terug naar Banff om inkopen te doen en een hapje te eten. We komen terecht in een soort wintersporthotel en treffen weer een allervriendelijkste serveerster. Ook zij probeert me desgevraagd gerust te stellen; het is pas de eerste brand dit jaar, ver weg, it shouldn’t be dangerous. Ik neem er bij mijn pizza maar een goed glas wijn op. Ben ik nét aan vegetarische beren en toeterende treinen gewend, zal ik toch niet wakker gaan liggen van een bosbrand?

Dit hotel pretendeert wifi te hebben, maar de ontvangst in het restaurant is waardeloos. In de lobby gaat het al een stuk beter, maar de beste wifi heerst op het toilet. Ik grijp snel deze gelegenheid aan om jullie vanuit het kleinste kamertje een levensteken te bloggen.

Leermomentje: het is dus mogelijk dat ik als enige doodsbang ben en dat alle anderen gewoon doorgaan met hun leven.

Geluksmomentje: de koffie achter het rotsblok op de top.