Dag 22: Genieten in Kelowna

Dag 22 Maandag 6-8
Dagje Kelowna

We willen dus gaan fietsen in de Myra Canyon, over een deel van het traject van de Old Kettle Railroad. We vertrekken om 9.15 voor een reis door zonnig ‘Toscane’. Via de buitenwijken van Kelowna duiken we de binnenlanden in. Stalletjes met fruit, groenten en de wine tastings vechten om onze aandacht. Het bord van de ‘The friendly farmer’ klinkt zo gezellig dat we besluiten op de terugweg daar ons fruit te gaan kopen. Maar eerst de bergen in. Een 8-km lang hobbelig zandpad zorgt ervoor dat we helemaal door elkaar geschud boven aankomen. Ondanks de kleine bordjes langs de kant van de weg betwijfel ik of dit echt wel leidt naar de toeristische attractie die wij voor ogen hebben. Groot is dan ook mijn verbazing dat het parkeerterrein boven goed gevuld is. En dat er tientallen fietsen staan te wachten op een huurder. Ook voor ons staan er inderdaad vier fietsen klaar, het reserveren is dus toch gelukt.

De van oorsprong Nederlandse verhuurster wenst ons veel plezier en we gaan op pad, op eigen verzoek zonder helm. Het 11 kilometer lange fietspad tussen Myra station en Ruth station is zeer goed te doen en de 2 tunnels en 18 originele houten spoorbruggen maken het tot een bijzondere tijdreis. De echte bielzengeur die uit de bruggen opstijgt draagt hier ook zeker aan bij. De vergezichten zijn fantastisch, hoewel ook hier de einder in nevelen is gehuld. En de aangekondigde fruitakkers? Mwah, ik zou het gewoon bomen en bossen noemen, al dan niet met brandschade. Tussen de bomen en rotsen zien we steeds weer van alle soorten grondeekhoorns dribbelen. 
De heenweg gaat fluitend. Fietsen is niet iets wat elke Canadees dagelijks doet en in combinatie met de natuurlijke beleefdheid verloopt de tocht zeer gemoedelijk. Ruim baan voor iedereen en gaat u voor op de bruggen. Als we bijna bij het einde zijn en ik een kluwen mensen op de weg probeer te omzeilen, word ik hard teruggeroepen door mijn gezin: “Weet je wie dit zijn?”. Verrek! De Hilversummers van dag 5 en 6 op Vancouver Island. Die beer 0 ’s ochtends vroeg wél langs onze RV zagen lopen. Hoe is het mogelijk! We blijven even staan kletsen met elkaar (hoeveel beren jullie? 2? Oh, wij 10) maar omdat zij deze tocht onder begeleiding van een Nederlandse gids doen moeten ze met de groep mee terug. 
Wij doen het wat rustiger aan en genieten eerst even op een bankje van het uitzicht, water en overlevingskoeken. Natuurlijk ligt hier ook een cache. Wat heet: aan deze trail van 11 km liggen er ongeveer 50! Dat wordt zelfs ons te gek. B en R brengen de stand op 4, I is er klaar mee en fietst vast door, ik wacht ‘rustig’ op een bankje tot B en R weer veilig van een rotspunt terugkeren. Een allergrappigst grondeekhoorntje, nauwelijks een decimeter groot, kijkt me aan en komt steeds een paar tippeltjes dichterbij. De laatste meter rent hij brutaal op mij af en geeft een kopstoot tegen mijn sandaal. Wat is dat nou? Ik schrik ervan en trek gauw mijn benen op de bank. Ben ik nou bang voor een eekhoorntje? Natuurlijk niet, maar het is best gek om belaagd te worden door een beestje dat steeds bliksemsnel onder je door trippelt. Ik verwacht half-en-half dat hij ineens opspringt en in m’n kuit hangt. Gelukkig zijn B en R daar al weer. Ze komen bij me zitten en ik vertel m’n verhaal. Zit dat eekhoorntje gewoon brutaal mee te luisteren en doet hetzelfde bij B’s sandaal! Onze media-expert R is één en ander al lang weer aan het filmen, ook dat hij uiteindelijk ook een voetje op haar schoen zet! Wat een beestje.
Er volgt nog meer consternatie: op de heenweg zagen we een ‘Trail Host’ fietsen, zo’n vrijwilligster met hesje op zoek naar leed. Op de terugweg leek ze dat gevonden te hebben want ze zat met een aantal fietsers in het gras. Een paar kilometer verderop passeert ons een auto waarvan de inzittenden ‘search and rescue’ kleding aan hadden. En als wij aan het einde van de tocht bij het parkeerterrein arriveren staat daar een ambulance klaar. We rijden er omheen en leveren de fietsen in. Als we vlakbij de RV zijn komt er nog een auto met aanhanger aanrijden, waarop een quad met reddingsbrancard staat. Serieuze problemen dus en wij hebben er niets van gemerkt. Maar wel een heel leuke en sportieve ochtend gehad.

We hotsen de 8 km weer terug de berg af en gaan fruit kopen bij ‘The friendly farmer’. Die blijkt zijn naam ineens te hebben aangevuld met: ‘and his grumpy wife’. Hoe dan ook: een grappig winkeltje met gezellige meiden waar we fruit moeten proeven en uiteindelijk nectarines, blauwe bessen, kersen, abrikozen en pastel gekleurde eieren kopen.

Qua vitamines kunnen we er nu weer tegenaan en rijden in een uurtje naar de andere kant van Kelowna, naar een wijngaard die B speciaal heeft uitgezocht om te gaan lunchen. De tocht door West Kelowna, het superrijke villagedeelte, lijkt absoluut niet naar een wijngaard te gaan. Maar een verborgen oprit tussen enkele chique huizen brengt ons ineens in het paradijs. Het is even moeilijk om de RV op het derde terrein te parkeren, maar dan zijn we er: Mission Hill Family Estate. Wat een architectuur! Die tuin! Snel kleden R en ik ons om in onze fancy jurkjes en schoentjes en doen de mannen een ‘schone’ polo aan. Het is hier sereen en prachtig, beetje kloosterachtig. Zelfs de toeristen gedragen zich. Genietend van de live-zanger op het dikke grasveld gaan we direct naar het lunchterras. Ai, de keuken is net dicht. Maar we kunnen op het zijterras terecht en genieten daar van een kaasplank, een worstplank en twee porties culinaire patat. En natuurlijk van zalige wijnen. En van het betoverende uitzicht. Dit is wel even heel erg fijn hier! We lopen nog een klein rondje over het bloedhete landgoed en stappen dan weer in de auto op zoek naar verkoeling.

Die vinden we onderaan de berg, in de vorm van een klein stadsstrandje aan het Lake Okanagan, dat bekend staat om zijn monster. Van het monster hebben we geen last, wel van het feit dat enkele stukken zwemkleding en handdoeken die in de douchebak lagen, nat zijn geworden door het omhooggeklotste afvalwater. Nou ja, we kunnen zwemmen, lol hebben met een leeg waterflesje en wat stenen en nog net van de laatste zonnestralen genieten.

Op de terugweg kopen we bij een tankstation grote ijzen voor op de camping. En even later zitten we daar in het licht van de ondergaande zon aan onze picknicktafel van te genieten. Ik overpeins dat ik nergens meer berenprullenbakken en beerwaarschuwingen meer zie. En gek genoeg mis ik dat.

Leermomentje: van te veel gehobbel komt het vuile douchewater door het putje weer omhoog.

Geluksmomentje: dit was totaal een dag met een gouden randje.