Dag 16: Icefields Parkway deel 1

Dag 16 dinsdag 31-7
Jasper – Wilcox Creek
Icefields Parkway deel 1

Ik heb echt heel slecht geslapen vannacht. Het was koud en midden in de nacht zat ik verstijfd van schrik rechtop. Gegrom! Heel dichtbij! Nader onderzoek wees uit dat het om de maag van mijn bedgenoot ging. En dat geschommel? Loopt er een grizzly tegen de kar te duwen? Of zijn het de kinderen die zich omdraaien in bed? Grizzly’s en baby-elanden en pastasaus in de vuilnis beheersen mijn nacht. Vandaar dat ik blij was toen het om 4.45u licht werd. En we om 7u weer op moesten staan.

Gisteravond hebben we een paar woorden gehad over het overvolle programma en de hogedrukpan genaamd RV waar we met z’n allen in zitten. Pubers willen toch meer vermaak, meer leeftijdsgenoten, minder wandelen en vooral: uitslapen. Ikzelf hou wel van wandelen, maar niet door een berenbos. Voor de Icefields Parkway (die overbekende weg tussen Jasper en Banff, door Nationale Parken en langs bergen en gletsjers) moeten we echt op tijd op pad om alle toeristen voor te zijn en vooral om op tijd op de volgende campsite te zijn. Dat wordt de eerste overnachting zonder reservering: first come, first served.

We hebben daarom afgesproken: 7 uur opstaan, 7.45 uur rijden en in de gordels kunnen jullie verder slapen. Wij genieten van de trip over de famous Icefields Parkway 93 en houden de eerste stop bij de Athabasca Falls. Gelukkig zijn we op tijd, parkeerplek genoeg. We ontbijten eerst in de RV en weldoorvoed ondernemen we de 200 meter naar de watervallen. Watervallen zijn natuurlijk altijd spectaculair om te zien, maar wat deze zo speciaal maakt is de canyon erachter. Met donderend geweld wringt het water zich door de kloof en potholes en de goed aangelegde paden en hekjes rondom zorgen ervoor dat je overal veilig kunt fotograferen. Het was goed dat we zo vroeg waren want de busladingen Aziaten beginnen nu toch wel hinderlijk te worden.
Onze volgende stop: de Sunwapta Falls. Onder het motto ‘geluk moet je hebben’ kunnen we de RV precies in het eerste parkeervak schuiven van het verder overvolle parkeerterrein. Ook deze watervallen zijn imposant maar minder indrukwekkend dan de voorgaande. Omdat ze echter direct naast het parkeerterrein liggen zijn ze zeker de moeite waard. En doorrrrrr, naar een willekeurige parkeerplaats met uitzicht op het Columbia Icefield dat bestaat uit 8 gletsjers. We zitten inmiddels knap hoog en zien dat de bergkammen bedekt zijn met een kuif van zeker 15 meter sneeuw. Ons doel van vanmiddag is de Athabasca Glacier, die je van hieraf al ziet liggen en waar we straks naartoe gaan wandelen. Maar eerst moeten we een kampeerplekje veiligstellen op Wilcox Creek Campground. First come first served. Ik had gedacht dat je je dan bij een balie moet melden, maar de toegang is niet meer dan een houten overkapping met informatie en inschrijfformulieren. Pak een formulier, zoek een plekje op deze prachtige terrassencamping, hang de helft van je inschrijfformulier aan de klem bij je plaatsnummer en laat wat spulletjes zonder waarde achter (2 stoeltjes en 2 theedoeken) zodat de volgende weet dat deze plek gereserveerd is. Het geld of creditcardnummer stop je in een enveloppe bij de ingang en geregeld! We lunchen even op onze prachtig uitgezochte plek 26 en slepen dan ons hele hebben en houden mee naar de gletsjer, een paar kilometer terug.
Vanaf het parkeerterrein bij het bezoekerscentrum loopt een lange, steile weg vol toeristen naar de gletsjer toe. Het laatste stuk is echt afzien; een loeiharde en ijskoude wind vanaf de gletsjer wil blijkbaar niet dat we komen kijken. Maar we zetten door en naderen de voet van de gletsjer. Groot is onze teleurstelling als blijkt dat je bij lange na niet bij het ijs zelf kunt komen. Ontgoocheld druipen we af en lopen het lange rotspad weer terug. Onderweg staan allemaal markeringen: in 2002 kwam het ijs nog tot hier, in 1982 nog tot hier, in 1935 nog tot hier. Welbeschouwd is er eigenlijk al bijna niets meer over van de Athabasca Glacier, een van de grootste leveranciers van water aan Canada. Bij het bezoekerscentrum gaan we nog even zitten voor een drankje en een wifi-poging. De laptop is inmiddels leeg en omdat we weer geen hook-up hebben, kunnen we hem dus ook niet opladen en dus geen blogs versturen. Ik hoop dat jullie nog even geduld hebben en niet ongerust worden.

Terug op de camping kan B eindelijk fikkie stoken. We slepen al een week een zak houtblokken mee, maar in BC was er een absoluut stookverbod, in tegenstelling tot hier in Alberta. De rest van de middag zitten we lekker aan de picknicktafel naast het vuur te ontspannen, totdat we een potje gaan koken, nog een spelletje yahtzee doen en naar bed gaan.

Midden in de nacht word ik nog even wakker van een knetterend onweer met regen die net niet doorzet. Het vuur zal nu wel uit zijn.

Leermomentje:
1) chipszakken de we een paar dagen geleden hebben gekocht staan op deze hoogte op knappen dus moeten we snel openen.
2) bierblikjes spatten open als je ze laat vallen
3) niet in je favoriete sportshirt naast het kampvuur gaan zitten. Door rondspattende vonken zit er nu een brandgat in.

Geluksmomentje: prachtige plek op de camping