Dag 28: Walvissen?!

Dag 28 zondag 12-8
Portland – Newport – Depoe Bay – Nehalem Bay State Park

We verlaten Troutdale/Portland al om 9u. Het is vanochtend zowaar helder, met echt witte wolkjes. Een uur later worden we er door een bord langs de kant van de weg op gewezen dat we de 45e breedtegraad passeren. Dat wil zeggen dat we nu precies tussen de Noordpool en de evenaar in zitten. Geocachers weten dat Nederland een stuk noordelijker ligt, op de 52e breedtegraad. Op de plek waar we onze rijrichting wijzigen van zuid naar west drinken we op een mooie parkeerplaats een bakkie en dan gaan we richting de Pacific Ocean. We komen eraan, we zijn bijna rond!

Om 12.30u eindigt deze Highway haaks op het strand van Newport. We parkeren de RV en lopen het laatste stukje naar het water. Wat een heerlijke omgeving, ik hou van zee. Mits die gewoon op z’n plek blijft liggen natuurlijk. We zijn het binnenland met bosbrand-gevaar niveau ‘Extreme’ nog maar net uit (hier is het gevaar ‘Medium’) of we worden nu elke paar kilometer gewezen op tsunami-gevaar. Hazard zone in, hazard zone uit, in, uit, in, uit. Afgewisseld met aanwijzingen voor een tsunami-evacuatieroute. 
Maar de oceaan lijkt er nu betrouwbaar bij te liggen. Gewapend met allerhande fototoestellen en verrekijker (R weet deze meesterlijk te combineren voor nog gedetailleerdere opnamen) speuren we de oneindige oceaan af op zoek naar walvissen. Want hoe mooi het water, de golven, het strand en de ruimte tot aan de mist-rand ook zijn, we wachten stiekem nog steeds op die ultieme ontmoeting met een walvis. 
Maar helaas, natuurlijk niets te zien en we hebben voer nodig. Omdat de enige eettent hier er niet lekker uitziet, springen we in de RV en rijden een stukje naar de oude haven. Het laatste stukje lopen we zeer steil omlaag en dan ineens staan we in een soort Volendamse toestand. Het is een heel leuk vissershaventje met aan de waterkant van de weg allemaal visverwerkende bedrijfjes en aan de overkant voornamelijk souveniershops. Maar nergens restaurantjes om een lekker vers visje te eten. Wel horen we vreemde geluiden uit de haven opstijgen, steeds luider: hoink hoink hoink. Als we tussen twee huizen door naar het water glippen, zien we daar een eilandje van pontons vol zeeleeuwen liggen. Tientallen bruine blubbers liggen daar te soezen, te vechten of te schreeuwen. Als je lang blijft kijken zie je precies welke er vriendjes zijn, welke nergens bij mag liggen en welke als een acrobaat door het water danst. Verderop in open zee tuimelen er nog veel meer en ook het boeieilandje ligt vol zeeleeuwen. En een herrie dat ze maken met z’n allen! Steeds als het even stil dreigt te vallen begint er weer eentje te hoinken. 
Vreemd genoeg is er in dit hele vissershaventje nog maar één restaurantje geopend, nog wel recht tegenover die zeeleeuwen, dus dat zien we wel zitten. Helaas ook hier weer een wachttijd van ongeveer drie kwartier en daar hebben we geen zin in. We gaan weer terug naar waar we Newport binnen kwamen en testen toch maar die ene eettent die er niet goed uitzag. En wat denk je: heerlijk gegeten in het Deep End café!

We vervolgen onze route over de kustweg, genieten van de prachtige uitzichten over de oceaan en stoppen bij de Devils Punchbowl, een vreemde rotsformatie op het strand direct onder ons, met een enorm uitgesleten gat erin. Het ziet er zeer indrukwekkend uit en terwijl we staan te kijken worden niet alleen de rotsen, maar ook wij gezandstraald. Natuurlijk turen we ook verder weg over zee maar zien geen walvissen. 
De volgende stop is The Lookout. Vanuit hier kan je terugkijken op de Devils Punchbowl, heel ver over de oceaan kijken (als de mist er niet was) en bij de souvenirshop zouden ze je alles kunnen vertellen over de walvissentrek van vandaag (als de shop open was). Helaas, geen walvissen. 
Het volgende reisdoel is Depoe Bay, het stadje dat pronkt met het kleinste haventje ter wereld. We hebben het bekeken maar zien er niets anders in dan een doorsnee haventje. Busted. Volgende claim: het beste punt om walvissen te spotten, dus nu moet het gebeuren. Depoe Bay is bijzonder rijk aan kelp, waarin zich bergen garnalen verstoppen en daar komen de walvissen weer op af. We lopen naar de boulevard. De observatiepost is al gesloten maar op het whiteboard voor de deur staat dat er vandaag 5 walvissen zijn gespot. We kijken zelf tot we een ons wegen maar geven teleurgesteld op. Als troost gaan we bij een ontzettend leuk tentje een ijsje halen en raken met de ijscoman aan de praat. Volgens hem komt hier niet alleen de jaarlijkse walvissentrek vlak langs, maar wonen hier zo’n 250 walvissen permanent. Ze gaan gewoon niet meer weg. En dat wij er nog geen gezien hebben vindt hij raar. Gewoon kijken waar de boten zijn en opletten: elke 5 minuten komen ze even boven spuiten. Gewapend met ijs, camera’s en verrekijker gaan we maar weer op het muurtje aan de boulevard zitten kijken. Er drijft nog één bootje, dus daar focussen we op. Maar dat bootje keert terug naar de haven en net als we dat constateren zien we, veel dichter bij de kust dan we eerst zochten, een fontein water omhoog spuiten! En nog eentje, nog een paar keer, een vin, een rug. Even rust en na een paar minuten weer: gespuit en beweging. R heeft het door de verrekijker gefilmd en het is duidelijk vastgelegd: activiteit op twee verschillende plekken tegelijk, dus we noteren twee walvissen!

We zijn er stil van en staan tegelijk te stuiteren. Onze wensen zijn nu allemaal uitgekomen: orka’s, beren en walvissen.

We volgen de prachtige kustweg en komen uiteindelijk uit op Nehalem Bay State Park, een uitgestrekte duincamping pal aan de oceaan. Voor de liefhebbers: met kampeerplekken aan het startbaantje voor wie met eigen vliegtuigje komt, of plekken op het paardenveld waar je maximaal vier paarden mee naartoe kunt nemen.
Je mag hier ook weer fikkie stoken dus B koopt bij de receptie meteen een bulk hout. Met terugwerkende kracht is hij kwaad op de douanemevrouw: ze heeft zelfs zijn vuurpookstok in beslag genomen. Terwijl B aan het inschrijven en hout kopen is en wij in de RV zitten te wachten, zien we op de rotonde pal voor ons een moederhert met drie kleintjes rondscharrelen. En net als we denken dat het niet schattiger kan, gaan de kleintjes ineens samen rondjes racen om hun moeder heen. Als ze uiteindelijk klaar zijn met tikkertje en nu verstoppertje gaan doen in de bosjes, gaan wij op zoek naar plek F12.

We regelen nog een kleine warme maaltijd en dan kan B zich eindelijk uitleven met fikkie stoken. Het is heerlijk om nog even buiten te zitten lezen naast het knapperende houtvuurtje.

Leermoment: het eerste stuk van Oregon was teleurstellend saai, maar Oregon heeft blijkbaar erg veel gezichten.

Geluksmoment: met een koffie-ijsje in de hand naar walvissen staren.