Dag 10 - Death Valley, Las Vegas

De dag die je wist die zou komen, is vandaag aangebroken. LAS VEGAS! Voor de één een fantastische stad, voor de ander de hel op aarde. Zoals Janny van Heel Holland Bakt zou zeggen: ‘we gaan het zien’. We konden, voor ons gevoel, vandaag uitslapen want de wekker stond op 8.15. Helaas had de ingebouwde radio in de hotelkamer, andere plannen. Om 6.00 uur stipt, galmde er een soort luchtalarm door onze kamer, waardoor we allebei rechtovereind in bed zaten. Na een klein beetje te zijn ingedoezeld, ging deze om 6.15 uur nog een keer af… zoals je begrijpt, is het van uitslapen dus niet gekomen. We keken nog wat televisie en pakten op ons dooie gemak de koffer in, haalden ijs voor de koelbox en sjouwden alles naar de auto. Ons ontbijt bestond uit een overheerlijke banaan, en een yoghurtje. Aangezien het vannacht niet koeler is geworden dan 37 graden, is de temperatuur nu al weer erg hoog. Rond 10.15 uur, laten we deze oase, middenin de woestijn achter ons. Erg jammer, want het was een heerlijk hotel.

We rijden naar ‘Badwater basin’ (spreek het, niet zoals Bassie, op z’n Nederlands uit, want het badderen kun je beter overslaan). Het ligt 20 minuten rijden vanaf ons hotel en is de droogste en heetste plek op aarde. Hier is ooit een temperatuur gemeten van bijna 60 graden. Vandaag moeten we het doen, met een heerlijke 47. Vroeger was het de zeebodem, nu alleen nog één grote zoutvlakte met vlak aan de kant van de weg een ‘meertje’. Dit water stroomt uit een bron in de bergen, naar dit piepkleine basin. De naam badwater, komt doordat het meertje verschrikkelijk zout is. Deze plek ligt trouwens 86 meter onder zeeniveau. De zoutvlakte ziet eruit als een winterse ijsbaan, een vreemd gezicht. We maken enkele foto’s, maar kunnen door de weerkaatsing van de zon niet zien of ze gelukt zijn. Boven het zout is de temperatuur niet te doen; vreselijk! Een Frans gezin (welke zowaar goed Engels kunnen én bovendien vriendelijk zijn; hoe is het mogelijk), vragen of we wat foto’s van hen willen maken. Ze hebben het plan bedacht om met z’n zessen tegelijk omhoog te springen, waar wij dan een foto van maken. Klinkt leuk, maar is het niet. Na een hele fotosessie, waarbij er steeds één familielid op de grond staat, zijn we er allemaal wel klaar mee. De 3 flesjes water zijn inmiddels leeg, en we lopen terug naar de auto. Totaal nat van het zweet ploffen we neer op de tergend hete stoelen, gooien de airco aan en rijden weg. Vanaf hier is het ongeveer 2 en half uur rijden naar Vegas. Onderweg eten we een, uit Nederland meegebrachte, gesmolten Kanjer stroopwafel en bekijken rustig de omgeving. Leuk om één keer doorheen te rijden, maar wel echt een inspiratieloze omgeving. Lange rechte wegen met daarnaast kale rots bergen. Her en der zijn er nog wat stopplekken want er zijn veel kleurrijke bergen te zien. Van dieprood naar felgeel en van roestbruin tot oker. Vanuit de auto kunnen we het prima aanschouwen en stoppen dus niet. De hitte kan hier mede een veroorzaker van zijn😉.  

Terwijl we verder rijden en de omgeving nog kaler wordt, doemen er in de verte een aantal kleine dorpjes op. Het woord dorp mag niet eigenlijk niet hebben, want er staat een handvol huizen en een paar kleine trailerparken. Je vraagt je af wat deze mensen hier te zoeken hebben. Even later zien we een school en een centrum voor de oudere medemens, in the middle of nowhere. Er is niks, helemaal niks in deze rotswoestijn, zelfs geen fastfoodketens! Ook passeren we ‘Area 51’, een streng beveiligd gebied van ‘United States Air Force’. Hier worden wapens getest en andere geheime onderzoeken gedaan. De plek staat overigens beter bekend om zijn UFO basis. Het is een bizarre gedachte dat de Amerikaanse overheid hier geld aan besteed. We zien ook een Ufo ‘museum’ en giftshop, maar helaas komen te laat tot de conclusie dat we hier wel even hadden kunnen kijken.

Na iets meer dan 2 uur, verschijnt er opeens iets aan de horizon. LAS VEGAS! We rijden, via een spiksplinternieuwe weg, Vegas binnen. Onderweg stoppen we even bij een supermarkt, want onze 96 flesjes water zijn bijna op. We vervolgen onze weg en rijden de drukke, maar overzichtelijke ‘ring’ van Las Vegas op. De navigatie heeft wederom last van de warmte, want ons hotel zou schijnbaar buiten Vegas bij een campus zitten. Het adres hebben we toch echt goed ingevoerd. Gelukkig kun je via ‘maps’ gewoon je hotel intypen. Via wat omrijden, en onze beste vriend ‘google maps’, komen we een half uur later aan bij ons hotel ‘Treasure Island’. We parkeren de auto en lopen via een gesloten loopbrug een kleine weg over. Ineens staan we midden in een chaotisch casino met honderdduizend lampjes, bordjes en mensen. Nergens kunnen we de check-in balie vinden en we lopen als een kip zonder kop (met al onze spullen), als een stelletje debielen rond. Uiteindelijk vinden we, in dit verwarrende hotel, de check-in. We mogen kiezen voor een kamer hoog in het gebouw of laag. Natuurlijk gaan we voor hoog! Het gebouw telt 36 verdiepingen en wij zitten op de 35ste. Het liftensysteem is hier erg ingenieus. Er zijn 20 liften, en ze zitten per 5 aan een gang. Er gaan steeds 2 liften naar maar 5 verdiepingen. Wij moeten dus de lift hebben van verdieping 31 t/m 36. Met een rotgang schieten we naar boven en stappen uit. Het hotel heeft 3 grote vleugels, gelukkig is alles hier duidelijk aangegeven. De kamer is groot, ruim en erg netjes. Het uitzicht prachtig. We kijken niet uit over de strip want, net zoals bij zeezicht, betaal je hier veel meer voor. Desondanks kijken we uit op het foeilelijke, 65 tellende, gouden ‘TRUMP’ gebouw en de wijken in de omgeving.

We nemen een heerlijke douche, met gouden shampoo, en lopen naar beneden. Binnen 10 minuten zijn we compleet overprikkeld en zoeken we een weg naar buiten. Ook in Vegas is het erg heet. 45 graden om precies te zijn. Niet echt een lekkere temperatuur om over de strip te lopen, dus gaan het ‘Venetian hotel’ in. Deze zit namelijk tegenover ons eigen hotel. Het is een bizar hotel. Zoals de naam al doet vermoeden, is hij gebouw in de stijl van Venetië. Binnen, middenin het hotel, is Venetië compleet nagebouwd, inclusief een gigantisch gondelstelsel. Het plafond is blauw gemaakt, met wolken. Het lijkt net alsof je buiten loopt. Om het water heen, in de Venetiaanse huizen, zitten allerlei eetgelegenheden en luxe, maar vooral dure, winkels. Alle bekende merken zijn hier vertegenwoordigd. Al snel hebben we dit gezien, de chloorlucht verraadt namelijk al snel dat we niet echt in Venetië zitten. Ook hier hebben ze weer een gigantisch casino. We gaan terug naar ons hotel en relaxen wat op de kamer.

Bij aankomst hebben we een voucher gekregen, voor een buffet in één van de talloze restaurants in ons hotel. Bij één betalende hotelgast, is de tweede gratis. Voor 30 dollar eten we dus met z’n tweeën. De prijzen in Vegas liggen erg hoog, dus besluiten we dit te doen. We gaan in de rij staan, en rekenen alvast af. Net zoals in een pretpark moeten we tussen dranghekjes staan, tot we naar onze tafel worden begeleid. Een nogal chagrijnige vrouw, welke sprekend lijkt op Corrie van Gorp (die van Andre van Duin), loopt met ons mee naar onze tafel. Ze heeft haar haar zó strak naar achteren, in een staart zitten, dat ze er scheel van kijkt. In Las Vegas gaan ook veel Amerikanen op vakantie en dit is duidelijk terug te zien in dit sfeerloze restaurant. De ene Amerikaan is nog dikker dan de andere. Langs onze tafel rijdt een vrouw in een scootmobiel. Door haar enorme omvang is lopen niet meer mogelijk en rijdt ze, alsof het uitverkoop is en ze net haar salaris heeft gehad, langs het buffet. De salade, hoe verwonderlijk ook, slaat ze over. Haar man, welke nog net vooruit kan schuifelen, schept voor haar op. Onze tafel bevind zich voor de frisdrankmachines. In Nederland hebben we vaak keuze uit een bescheiden assortiment aan frisdranken. Hier niet. Een stuk of 8 verschillende machines staan naast elkaar, welke allemaal ongeveer 10 verschillende dranken bevatten. Ook zit in de meeste machines een ijsklontjes ding. Je houdt je glas tegen een metalen schuifje en drukt hem dan naar achteren, waarna de ijsklontjes in je glas vallen. Logisch zou je denken, maar niet voor Aziaten. Deze duwen met hun vinger het schuifje naar achteren en rapen daarna alle ijsklontjes, één voor één, op, om ze vervolgens in hun glas te doen. Een hilarisch tafereel. Het buffet is overigens erg goed! Het eten smaakt heerlijk en wordt vers bereid in de open keuken.

Het is inmiddels 21.00 uur, als we het eten op hebben en richting de bekende ‘Strip’ lopen. Het is nog steeds 42 graden maar het is wel donker, dus de zon brandt niet meer op onze huid. We kijken onze ogen uit, wat is deze stad bizar! Miljoenen fonkelende lampjes, zorgen voor een felle gloed boven de hotels. Alle hotels zijn gebouw in verschillende thema’s. We lopen verschillende hotels in en kijken bij de fonteinenshow bij het Bellagio hotel. Af en toe gooien we een dollar in een gokautomaat, en winnen 50 dollarcent. Het uitbetalen slaan we maar over, we willen niet overkomen als gierige Nederlands. Drommen Aziaten met i-pads, telefoons en selfie-stokken banen zich een weg door de immense drukte. Het lopen gaat hier traag en bij bijna elk kruispunt moeten we, via een loopbrug, de weg over. Als laatst bezoeken we het New-York New-York hotel. Ja twee keer New-York. Waarom? Geen idee. In dit hotel is New York compleet nagebouwd inclusief Empire state building aan de buitenkant van het gebouw. Ook is er een achtbaan. Deze begint binnen en gaat om, langs en over het hotel heen. Voor  de belachelijke prijs van 45 dollar, kun je een ritje maken. Dit hotel is één van de laatste hotels, aan de zuidkant van de strip. Ons hotel zit in het midden en we moeten, terwijl het wat begint te spetteren en nog 39 graden is, nog dik 3 km terug lopen. In deze hitte en gigantische drukte schiet het totaal niet op. Een uur later komen we, dorstig en totaal uitgeprut, aan in ons hotel. We drinken wat, kijken nog even televisie en gaan dan lekker slapen. Morgen eindelijk eens geen wekker zetten, heerlijk!

Gelopen: 16 km
Gereden: 192 mijl (310km)
Reistijd: 3 uur
Vergokt: 7 dollar