Dag 30 - Los Angeles

Vandaag werden we om half 9 wakker. Gisteravond hebben we gezellig met zijn tweeën doorgehaald op de kamer. Bij een tankstation hadden we twee flessen wij gekocht. Tijdens het doorhalen keken we Ninja Warrior. Een spelprogramma waarin kandidaten een lastig parcours moesten afleggen van onmogelijke onderdelen. Deze mensen hadden er blijkbaar voor getraind, want het leek ze makkelijk af te gaan. Enfin, we werden wakker van de wekker en kleedden ons snel aan. Vandaag wilden we graag gaan ontbijten bij Danny’s, een superketen in Amerika, want deze zit bij ons om de hoek. We reden met de auto hierheen, want het plan was om na ontbijt te gaan touren. Bij de ingang van het restaurant was het enorm druk. Blijkbaar hadden meerdere mensen het idee om hier lekker te ontbijten. Een vriendelijk meisje vraagt wat mijn naam, Alfred, is en noteerde het op een notitieblok. Wanneer er plek is zouden we werden opgeroepen. Gelukkig bleek er na 5 minuten al een plekje te zijn. Een ober gaf ons de menukaart en hij legde uit hoe het ontbijt werkt. Blijkbaar kun je je eigen ontbijt samenstellen uit een lijst van gerechten. Je mag er vier uitkiezen. Vandaag hadden we niet zoveel zin in een vet ontbijt, dus we kozen voor ei (ik natuurlijk niet😊), een toast, fruit, pancakes en natuurlijk koffie. Zoals ik al zei was het enorm druk, dus we moesten drie kwartier wachten op ons eten. Geen probleem, want daardoor konden we rustig de andere mensen bekijken. In de bediening werkte ook een oude, Aziatische vrouw, die niet helemaal goed leek te zijn. Ze schreeuwde constant door het restaurant of iemand koffie wilde, terwijl ze door het restaurant stiefelde. Hilarisch!

Na drie kwartier kwam het enorme ontbijt! Erg zwaar zo vroeg op de ochtend, dus we hebben niet alles op kunnen eten. Wellicht had dit te maken met de koffie. Ik overdrijf niet. In de tijd dat we hebben moet wachten, kregen we vier keer een refill koffie. Blijkbaar moesten ze er vanaf, want ik had net een slokje genomen en toen kwam de ober alweer inschenken…
Stijf van de koffie liepen we terug naar de auto om onze toer te beginnen! We wilden graag naar Beverly Hills, een rijke wijk in Los Angeles. Hier wonen de rich and famous. De grootste sterren hebben hier hun huis: Bruce Willis, Tom Cruise, Nicholas Cage Eddie Murphy, Brad Pitt enz. Zeker de moeite waard om een kijkje te nemen! Hoe verder we deze wijk naderden hoe luxer de huizen en auto’s werden. Vooral de sportauto’s waren leuk om te zien: Corvettes, Ferrari’s, Chevrolets enz, in de meest felle en gekke kleuren. Het aanschouwen van de huizen werd ons onmogelijk gemaakt door enorme oprijlanen en omheiningen. Logisch natuurlijk. Hoe vervelend is het wel niet om elke dag die irritante toeristen op je stoep te hebben… Hier bleven we daarom niet zo lang en reden we richting naar Malibu, een kustplaats met vakantiewoningen van de sterren. Vorige zomer was dit in het nieuws, omdat hier een enorme natuurbrand woedde. Dit had vele slachtoffers en verbrande huizen tot gevolg… Niet een heel goed idee, want de route van Los Angeles naar Malibi ging langs de kust. Het is weekend, dus het was enorm druk op de weg. Na anderhalf uur kwamen we hier aan en viel het een beetje tegen. We reden hier wat rond, maar meer niet. Veel kregen we niet te zien. Eerlijk is eerlijk, de route langs zee was wel fantastisch, ondanks de drukte! We maakten een snelle plasstop en reden terug naar Los Angeles. Nog een bekende bezienswaardigheid in LA is de Santa Monica Pier, je weet wel de pier met een attractiepark erop. Dit was onze volgende bestemming.

We parkeerden de auto bij een grote parkeergarage en liepen naar de pier toe. Vanuit de verte doemden de attracties op: een reuzenrad en achtbaan! Onderweg kwamen we leuke souvenirwinkeltjes tegen met enthousiaste verkopers. ‘Water, water, water for a dollar, dollar, dollar!’, klonk er om ons heen. We liepen meteen naar het attractiepark toe. Na onze nachtmerrie in Antwerpen met een reuzenrad besloten we deze over te slaan. We kozen voor ‘the Seamonster’. Deze is te vergelijken met het piratenschip in Walibi. Je gaat steeds hoger heen en weer. Erg leuk om hierin te zitten, vind ik. Roy schreeuwde dat hij misselijk en te oud (31!) voor dit soort dingen werd. Lekker belangrijk, ik heb genoten 😊! Terwijl ik Roy ondersteunde, liepen we van de pier naar een pad over strand, wat ons naar Venice Beach leidde. Dit pad was ongeveer 5 km lang. We hadden alleen ontbeten en inmiddels was het 13.00. We namen daarom een corndog. Een lekkere, hotdog met om de worst heen een krokant laagje. Dit alles werd in de frituur gepleurd. Dit maakte het enorm vet. Ach ja, net als de rest van het Amerikaanse eten… We aten het op en begonnen aan onze wandeling. Eerst kwamen we langs Muscle beach, niet te verwarren met mosselbeach, waar tientallen mannen probeerden nóg meer spieren te kweken. Zien en gezien worden is hier het codewoord. Hoe meer spieren (steroïden) hoe beter je hier lijkt. Natuurlijk deed ons dit hélemaal niks😉. Onderweg kwamen we ook leuke barretjes tegen met strandstoeltjes op het strand. Het leek ons leuk om op de terugweg een drankje te doen. We liepen non-stop door en kwamen aan bij Venice Beach. Dit werd gekenmerkt door een gezellige boulevard met aan weerskanten kraampjes/winkeltjes. Leuk om te zien! Gek genoeg kwamen we onderweg veel zwervers tegen die tussen de kraampjes hun tenten hadden geplaatst. Dit maakte het een beetje ongemakkelijk. Roy en ik snappen niet waarom een stad dit toelaat. Voor toeristen is dit namelijk geen aantrekkelijk gezicht. We probeerden ons hiervoor af te sluiten en liepen af en toe een winkeltje in. Ons doel is om bij elke bestemming een magneet te scoren en LA mag hierin niet ontbreken. In een winkeltje slagen we voor leuke magneten van LA en Venice Beach. We besluiten daarna om lekker aan het strand te liggen. Alsof we het wisten, legden we onze handdoek bij een strandwachtershuisje herkenbaar aan de regenboogkleuren. We liepen voorzichtig naar de zee. We wisten dat de LA aan de Stille Oceaan ligt en dat het water koud kon zijn. Dit was ook zo. Voor alle mannen: het was een paar centimeter kouder dan op het strand zelf. Ik rende snel het water uit en ging naar mijn handdoek om op te warmen. Inmiddels was het strandwachtershuisje bezet door een David Hasselhof. Gewapend met een verrekijker en een oranje surfplank stond hij op de uitkijk naar gevaar. Helaas heb ik Pamela Anderson niet kunnen spotten. Nadat we allebei opgedroogd waren, liepen we terug naar de pier. Inmiddels was het half 6 en hadden we zin in een hapje te eten.

Vlakbij de parkeergarage waren veel leuke restaurantjes om te eten. Uiteindelijk waren we bij een hamburgertent gaan eten waar de hamburgers verrukkelijk waren! Als klap op de vuurpijl bleek het nog 20 minuten happy hour te zijn bij het restaurant, dus ik bestelde meteen twee biertjes en Roy een wijntje. Genieten!

Na het eten zijn we naar het hotel gereden (45 minuten, aangezien L.A. enorm groot en onlogisch is) om lekker op de hotelkamer na te borrelen. We gingen redelijk op tijd slapen, omdat we morgen een reis van 5 uur voor de boeg hebben. We gaan dan namelijk naar San Simeon!
 

Hotel: Dunes Inn Los Angeles
Gelopen: 15.1 km
Gereden: 87 mijl ( 140 kilometer)