Dag 21 - Grand Canyon

Vandaag is het alweer vrijdag. We worden om 7.30 wakker met het besef dat we nog twee volle weken te gaan hebben. Het is een rare gedachte dat we al drie weken in de VS verblijven. Gelukkig hebben we nog een heleboel leuke plaatsen te zien de komende tijd. Vandaag gaan we naar de Grand Canyon! Hier kijken we beide naar uit, omdat dit één van de indrukwekkendste kloven is. Voordat we vertrekken gaan we eerst ontbijten in het hotel. Ook hier zit het ontbijt er bij in. Het ontbijt is voor Amerikaanse begrippen best uitgebreid met natuurlijk de English Breakfast, wafels, muffins, cornflakes en toast. De wafels kun je zelf maken; leuk! Je doet een beetje beslag erin, paar minuutjes wachten en tadaa, een verse wafel! Best lekker 😊 Roy zat lekker te smullen. Nadat het eten op is, checken we uit en rijden richting het Nationale Park Grand Canyon. Dit is zo’n 2.5 uur rijden. De route is niet heel spannend, dus we proberen het in de auto maar gezellig te maken door onze favoriete, illegale, gebrande cd af te spelen. We zingen uit volle borst mee met nummers van Whitney Houston (Greatest Love of All, I Will Always Love You), Roxette (Listen To Your Heart), Michael Jackson (Heal The World, Man In The Mirror) en natuurlijk The Papas and the Mamas (California Dreamin’). Ongelooflijk hoe mooi onze stemmen in elkaar vlechten en samen klinken als twee nachtegalen tijdens een zwoele zomeravond. Hoe dan ook verlicht dit de reis en komen we snel aan op de plek van bestemming. We rijden door de ingang waar we begroet worden door een hele oude, vriendelijke rangerwoman. Ze geeft ons de tip dat we vlakbij een uitkijkpunt zijn en dat dit absoluut de moeite waard is. Deze tip nemen wij natuurlijk ter harte en rijden naar het uitzichtpunt. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht. We snappen meteen waarom de Grand Canyon zo heet. Zo ver als je kunt kijken, strekt de kloof zich uit. Het is niet per se mooi, maar wel indrukwekkend om te zien. Na wat kiekjes te hebben geschoten en wat Aziaten te hebben geduwd, rijden we naar het bezoekerscentrum. Natuurlijk willen we hier een magneet scoren en wat rondsnuffelen.
De magneet is snel gescoord en we zien dat er een film draait over de Grand Canyon. Heel interessant! Het gaat over het ontstaan van de grote kloof. Het blijkt dat hoe verder je naar beneden gaat, hoe ouder het landschap wordt! Ook wordt er verteld dat er nog steeds veel voorwerpen van vroeger worden gevonden. Deze zijn allemaal te zien in een museum in het park. Na het bekijken van de film rijden we naar het hotel. Het hotel ligt net buiten het park.

Als we komen aanrijden bij het hotel, dat overigens omringt is door andere hotels, steekt het vreemd in elkaar. Er zijn twee losse blokken en in één blok zitten alle faciliteiten. We stappen binnen en de chloorlucht komt ons al tegemoet. Ook lijkt er een compleet nep-oerwoud te zijn aangelegd. We zijn wat aan de vroege kant, maar kunnen gelukkig al inchecken. We lopen om het gebouw heen en moeten aan de achterkant weer naar binnen. Wij blijken in het gebouw te zitten waar alle faciliteiten zijn. Met de lift gaan we naar de eerste verdieping, wat hier altijd 2 is, aangezien de begane grond in Amerika altijd de eerste verdieping is. We vergissen ons er nog steeds in. Via een binnengang lopen we naar onze kamer. We kijken onze ogen uit. In het midden is een soort binnentuin gemaakt, welke enorm doet denken aan een Landalpark of Centerparcs. Honderden nepbomen en planten, watervalletjes, zitjes en een bubbelbad doemen op. In alle bomen en planten zitten honderden hysterische kerstlampjes in een afgrijselijke felblauwe kleur. Sommige branden continu, sommigen staan op standje hysterisch. Bij een aantal bomen zijn de lampjes gelukkig kapot, maar hebben ze deze vervangen door gekleurde lampjes. Een binnenhuisarchitect zou zich hier flink kunnen uitleven.

De kamer is erg fijn en groot en er staan weer 2 bedden in. Aangezien we hier twee nachten verblijven, kunnen we eindelijk weer een was draaien en dat is hard nodig! De wasruimte bevindt zich in het andere gebouw, welke we via een wirwar van gangen en trapjes eindelijk bereiken. Voor twee dollar kunnen we alle gewenste programma’s draaien. We besluiten om hem op medium warmte in te stellen, zodat we na drie kwartier in ieder geval geen kinderkleding hebben. Als we in de kamer wachten tot de tijd voorbij is, valt de stroom in het gehele gebouw uit. Buiten is het inmiddels donker en in de verte onweert het flink. Als we de weerberichten op televisie mogen geloven, zitten we blijkbaar in de Moesson periode. Het buitenzwembad slaan we daarom deze keer maar over. Als de was klaar is, gooien we de broeken en boxers in de wasdroger (voor 1,50). De shirts drogen we in de kamer aan de tientallen hangertjes. Veel Bed & Breakfast gasten van de gelijknamige t.v. serie zijn hier vast heel blij mee! Als ook de wasdroger klaar is, gaan we tussen de nepplanten in het bubbelbad zitten. Het voelt vreemd want om ons heen lopen 3 lagen van gangen, waarlangs mensen heen en weer lopen. Sommige kamers hebben zelfs een indoor balkon, welke uitkijkt op dit weelderige nepoerwoud, inclusief gratis chloorlucht. Bijzonder.

Hierna relaxen we wat op de kamer, keken wat t.v. (de film San Andreas was erop), douchen en gaan dan eten. In deze plaats (Tusayan) zijn veel fastfoodketens maar geen supermarkt. Deze zijn we op de gehele heenweg ook niet tegengekomen, want we zijn door geen enkele plaats gereden. In het hotel is er een buffet en we hebben hiervoor een 10% discount kaartje gekregen. Voor 28 dollar p.p. besluiten we dit maar te doen.

Als we aankomen mogen we een plekje uitzoeken in dit, best ongezellige, ‘restaurant’. We bestellen drinken lopen dan langs het buffet. Gelukkig is er salade! We laden ons bord hiermee vol. Later blijkt dat dit ook het culinairste hoogstandje was. Het overige eten is koud of lauw en totaal smakeloos. Er is iets wat lijkt op een droog kippenpootje, stukjes sparerib waarmee je iemand kan doodgooien en smakeloze vis die drijft in een nat soepje. Zelfs de spaghetti hebben ze weten te verkrachten. De sliertjes zijn namelijk helemaal hard geworden (waarschijnlijk omdat het al even ligt). Na dit hopeloze diner hopen we op een heerlijk bolletje ijs, want naast wat ‘gebak’ staat een vriezer met ‘ICE CREAM’. Een vrouw doet deze voor ons open. In de bak liggen allemaal schaaltjes met  één bolletje ijs erin. Over dit schaaltje zit een stukje huishoudfolie. Het ijs, zo blijkt, is geen bolletje meer. Toen ze het in het bakje hebben gedaan, is het iets te lang buiten de vriezer gebleven, waarna ze het er weer in hebben gezet. Het is nu dus een soort bevroren ijssoep geworden. Over de smaakt zullen we niet verder uitweiden. Nadat we nog een hapje cheesecake hebben geprobeerd (wat een soort zachte mousse bleek), hielden we het voor gezien en vroegen de rekening. We hadden al besloten dit keer geen fooi te geven. In Amerika is het een gewoonte om dit wel te doen, maar voor het eerst deden we dit niet. Blijkbaar kregen ze in het verleden weinig fooi, want op de bon was de fooi van 9 dollar al bij het totaalbedrag opgeteld. We betaalden met creditcard en kregen de bon terug om de handtekening op te zetten. Ik (Alfred), heb toen de fooi van het totaalbedrag afgetrokken en op de bon gezet: No tip. We deden het boekje dicht en zijn snel weggelopen.

De rest van de avond hebben we lekker niks gedaan, want het plan was om er morgenochtend vroeg uit te gaan om de zonsopkomst in de Grand Canyon te bekijken. Helaas zeggen verschillende weerverwachtingen dat het morgenochtend bewolkt is en zelfs kan regenen… Dilemma, wordt vervolgd.
 

Hotel: Grand Canyon Plaza hotel
Gereden: 141mijl (227km)
Gelopen: 4,9km