Dag 34 - San Francisco

Helaas…. We werden vanmorgen wakker met het besef dat het onze laatste dag in de USA is. We zouden zo graag langer willen blijven, maar stiekem is het ook fijn om weer naar huis te gaan. Al is dat alleen maar vanwege het eten. We moesten dus extra genieten vandaag! We sliepen voor ons doen weer een beetje uit. Om half 9 ging de wekker. Rustig kleedden we ons om en gingen we naar het restaurant in het hotel. Hier had je de mogelijkheid om te ontbijten. Op de kaart was er weinig keus en het hotel wist zeker van prijzen. Toch hebben we hier maar gegeten.

Tijdens het ontbijt hadden we uitgezocht wat we wilden gaan doen. Een must-do in San Francisco is natuurlijk het rijden in een cabletram! Als echte toeristen liepen we richting het opstappunt vlakbij Union Square. Dit bleken meer mensen bedacht te hebben. Voor ons stonden honderden mensen in de rij om dezelfde belevenis te ervaren. We sloten achteraan en we merkten al snel dat het niet echt opschoot. Vier weken geleden had een gids ons verteld dat er meerdere opstappunten zijn van drie verschillende lijnen, waar de wachtrij niet zo lang was. Voor ons was dit ongeveer 15 minuutjes lopen. Het opstappunt was in the financial district vlakbij de kust. Dit bleek een goed besluit te zijn, want wij waren de enige in de rij! Als twee blije eieren stonden wij te wachten op de tram. De cabletrams in San Francisco zijn trouwens de enige ter wereld die met de hand bestuurd worden. Leuk weetje hè 😊 We bestegen de tram en gingen zitten. Een vriendelijke, Chinees-Amerikaanse man, bestuurde de tram en zei dat we breed uit moesten zitten, zodat er niemand naast ons kon zitten. Dit was beter voor het maken van foto’s. We kochten een kaartje bij zijn bejaarde collega; 7 dollaartjes per stuk. Dit was zo de moeite waard! We voelden ons de koning ter rijk: een hele tram voor ons alleen! Tijdens de route gingen werden de heuvels steeds steiler en hingen we steeds schever. Blijkbaar mag je gewoon overal opstappen, want tijdens het rijden sprong een man in de tram om mee te rijden. De rit duurde ongeveer 15 minuten en we kwamen langs o.a. Nob Hill en China Town. Daarna kwamen we bij het eindpunt. We wilden natuurlijk weer mee terug en dit keer namen we plaats aan de andere kant van de tram. Ook dit werd toegejuicht door de Amerikaans-Aziatische man. Er stapten dit keer veel mensen in, maar wij konden lekker zitten. Normaal gesproken moet je nog een keer betalen, maar de oude man vond het allemaal wel prima. We mochten gratis mee terug; aardig toch! We bedankten de man en genoten van de terugreis. Aangezien de laatste halt vlakbij de pier was, besloten we lekker langs het water te lopen naar Golden Gate Park. De temperatuur was inmiddels flink gestegen, voor San Francisco, want het was 28 graden. Langs het water was er een lekker briesje.
 

Na een heel aantal kilometers gelopen te hebben, keken we op Google Maps hoe ver het nog was naar het park: nóg 2 uur! Dit vonden we iets te veel van het goede en kozen we voor een alternatief… Roy is helemaal verliefd geworden om de elektrische steps die in de grote steden van Amerika te vinden zijn. Voor deze steps hadden we een andere app nodig, omdat deze van een andere organisatie zijn. Daarna: Off we go! De wind waaide door onze haren. Ik bedoel: door mijn haren. Heerlijk! Overigens hebben wij geleerd van onze eerste keer in San Francisco. We zijn allebei goed ingesmeerd, en ja hoor, ook de randjes zijn goed meegepakt! Enfin, we reden ongeveer 20 minuutjes daar de welbekende brug. Daarachter lag namelijk het park. De steps gingen 25 km/h en we genoten van het inhalen van zwoegende, zwetende fietsers… Roy had gelezen dat je onder de brug door kon en dat je op die manier daar in het park komt. We waren bijna bij de brug en Roy bleek, volgens hem voor het eerst, ongelijk te hebben. Je kunt je voorstellen hoe heerlijk dit voor mij voelde. Het was onmogelijk om onder de brug door te gaan en daarom moesten we weer terug. We vonden een geasfalteerde weg naar boven, die uiteindelijk uitkwam bij de brug. Voor fietsers was dit een stevige klim. Voor ons was het meer een stevige klim voor de step, maar wonderbaarlijk bleef het de steile heuvel oprijden. Eenmaal bovenaan had ik het wilde plan om over de Golden Gate Bridge te lopen. Erg leuk voor de ervaring leek mij. Achteraf bleek de brug 2.7 km lang te zijn en natuurlijk moesten we ook terug. Enfin, het waaide wel lekker op de brug. Je verwacht het niet, maar het was stervensdruk op de brug. Het was één grote chaos met wielrenners, fietsers, hardlopers en wandelaars. Toch was het uitzicht van de burg geweldig. De temperatuur op de brug was hier ook lekkerder: 25 graden, terwijl het in de stad meer dan 30 was. Volgens lokale mensen, erg uitzonderlijk. Vanwege het mooie weer was helder in de lucht en kon je ver kijken. Op de terugweg stuitten we op een opstopping van fietsers. Vooraan ligt een vrouw op haar knieën, die overduidelijk iets kwijt was. Dit interesseerde de mensen achter haar niet en dit lieten ze merken door hun fietsbel te gebruiken of door te schreeuwen. De vrouw was een zenuwinzinking nabij en besloot eieren voor haar geld te kiezen. Aan het eind van de brug hadden we zere voeten en enkels. Gelukkig was daar een onze redders in nood: DE BLAUWE STEPS! Na beter te kijken bleek de accu bijna leeg te zijn en kon je nog maar 1 mijl. Ook stond er nog maar één step. De andere was al weg. Dit was voor ons te weinig. Wat daarop volgde was een lijdensweg. Had ik al gezegd dat we zere voeten hadden? Nergens in de omgeving was een blauwe step te vinden en er zat niks anders op dan terug te lopen. We liepen anderhalf uur door een gigantisch park (niet het golden gate park, voor deze komen we ooit nog wel eens terug). Uiteindelijk hadden we een step gevonden: leeg! We leken wel niet goed wijs:  heuvel op, heuvel af en kris-kras door het park op zoek naar een step. Via deze app kon je namelijk zien dat er steps stonden, maar niet het aantal. De step-app van de organisatie uit San Diego liet zien hoeveel steps er op een plek stonden. Het was natuurlijk een idee geweest om één step te nemen en dan een andere te zoeken, maar je betaald per minuut. Tenslotte hadden we twee steps gevonden, al moest Roy na 1 mijl alweer opzoek naar een andere. Enfin, we stepten een half uur richting Union Square. Aldaar aangekomen wilden we lekker wat drinken maar nergens was iets leuks te vinden. We struinden weer door verschillende straten en bezochten de zoveelste supermarkt op zoek naar iets wat we voor iemand uit Nederland moeten meenemen. Ook bij deze winkel kregen weer 0 op het rekest. We besloten daarop maar richting ons hotel te lopen: 25 minuten: arme voetjes.

Naast het restaurant van ons hotel ploften we neer op een stoel om weer te kunnen genieten van happy hour. En ja, dat hebben we na de helse wandeling verdiend. We bestelden twee biertjes en een plat knoflookbrood. In Nederland vinden wij knoflookbrood heel erg lekker. Daar zit dan een bescheiden laagje knoflook op. Hier dachten ze daar anders over. We kregen een enorm plat brood met daarop vele teentjes knoflook. Volgens mij zaten er in totaal 2 hele knofloken op dat brood. We aten natuurlijk niet alles op, maar het was wel voldoende om er de volgende dag nog van na te kunnen genieten. Niet alleen onze adem stonk er naar, zelfs uit onze darmen kwam een pure knoflooklucht. Arme schoonmaakster… Na gedoucht te hebben, met geweldig uitzicht, gingen we voor de laatste keer naar de wijk Castro om daar te dineren. Deze wijk is echt een aanrader, want het is enorm gezellig en ontspannen. Uiteraard gingen we met een Uber. We belandden in hetzelfde restaurant als vier weken geleden: Harvey’s. Vernoemd naar een homorechtenactivist uit San Francisco. Na het eten gingen we terug naar ons hotel om de gekochte fles wijn uit Moab soldaat te maken. Deze fles hadden we speciaal bewaard voor de laatste avond. Tijdens het drinken praatten we na over onze geweldige reis! We kunnen allebei stellen dat Amerika veel indruk op ons heeft gemaakt en dat dit zeker geen vaarwel is. Nu lekker slapen, want morgen pakken we de koffer voor de laatste keer in en vliegen we terug naar huis…

Hotel: Carlton, Sutterstreet, San Francisco
Gelopen: 19,3 km
Gestept: 11km