Dag 1- Zwolle - AMS - Toronto

Als je deze blog via de mailinglijst hebt geopend: lees dan eerste even de eerste blog. Deze is namelijk al geplaatst voordat jullie zijn toegevoegd aan de lijst.
Lees je de blog op een telefoon of tablet: klik hiervoor op het submenu (grijze balkje) en klik ‘boeken & voorbereiden’ aan. Lees je de blog op een laptop, dan kun je meteen links in het menu de juiste blog aanklikken (boeken & voorbereiden).

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

16-7-2022, de dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier! Na een jaar van wachten, voorbereiden en ‘hopen dat het door zou gaan’ is het vandaag zover. We gaan naar Canada en Amerika! Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de voorpret dit keer anders was dan die van onze reis in 2019. Het zwaard van Damocles hing zo nu en dan boven ons hoofd. Althans, dat idee hadden we. Nieuwe COVID varianten, een oorlog in Europa, natuurrampen en boerenprotesten. Ohja, en vergeten we bijna de chaos op Schiphol… Desalniettemin hebben we zeker voorpret gehad hoor! Maar anders was het zeker.  

Vanmorgen om 4.30 uur ging de wekker. Onze vlucht zou rond 12 uur vertrekken, maar we wilden in elk geval 4 uur van tevoren aanwezig zijn. Het opstaan ging vlotjes. We pakten de laatste dingen in de handbagage, ruimden de vaatwasser uit, en deden wat kleine dingentjes waar we anderhalf uur de tijd voor hadden. Nadat Alfred Puk haar nieuwe kattenbak had geïnstalleerd (wij op reis, dus Puk verdiende wel een nieuwe kattenbak vonden we), aten we een cracker en konden we vertrekken. Rond 6.15 uur werden we opgehaald door Ben en reden we weg vanuit Zwolle.
Om 7.45 kwamen we aan. Buiten was het in elk geval rustig. Alle tenten die waren opgezet waren nog leeg. We konden meteen doorlopen naar vertrekhal 3, zonder enige vorm van controle. Aangekomen bij de incheckbalie/bagagedrop, bleek deze nog niet geopend te zijn. Een half uurtje later kwamen er een paar parmantige grondstewardessen aangehobbeld en kon de bagagedrop beginnen. Aangezien er bij de incheckbalies ernaast een vlucht was vertraagd konden de passagiers van Air Canada nog niet tussen afzetlinten/paaltjes staan. Verdwaald stond een lange slinger aan mensen dwars door de vertrekhal. Terwijl de eerste mensen aan het inchecken waren, moesten wij wachten totdat één van de stewardessen ‘haar territorium’, zoals ze dit zelf noemde, kon afbakenen. Verstrikt in verschillende lijnen, welke tussen tientallen paaltjes verschoven konden worden, probeerde ze nieuwe rijen te creëren. Een cursus ‘omgaan met afzetlinten’ kon ze wel gebruiken. Na enig gehannes konden we eindelijk de rijen door en onze bagage afleveren. Om 8.50 uur hadden we de koffer gedropt en konden we richting de security. Aan het eind zagen we de bekende ‘bakjes en banden’ al en stond er een TV scherm met de wachtduur van 20 minuten. Appeltje eitje dus, dacht we…
Terwijl we kwamen aanlopen gebaarden grondpersoneel dat we de andere kant moesten oplopen. Uiteindelijk liepen we als een stel ganzen de hele vertrekhal door, aanwijzingen van het personeel op te volgen. GATE  G-H-I-J-K die kant op! Uiteindelijk stonden we in een lange rijen buiten in een tent. Zig-zaggend via buiten, kwamen we binnen om daarna op de eerste verdieping te belanden. In de rij stonden we opeens (aangezien we in zig-zag modus liepen) naast een kindje, welke Alfred vorig jaar in de klas had. Zij gingen met het gezin naar Indonesië. Moeder was daar al en vader wilde graag even een foto van kind + meester. Als een ervaren fotomodel nam Alfred verschillende poses aan. Eindoordeel: Kind en vader waren blij😊.

Al en al duurde het ongeveer 2 en half uur voor we bij de security waren. Doordat we niet steeds op één plek stonden, maar zachtjes schuifelden, viel dit allemaal reuze mee. Onze kleine koffertjes werden even door de security apart gehouden en onderzocht. Het nieuwe aluminium blikje met scheerspullen van Gilette, kenden ze nog niet. Wij hadden besloten om, afgezien van 2 rugzakken, ook allebei een koffertje handbagage mee te namen. Mócht onze koffer kwijtraken, dan konden we de eerste dagen hiermee vooruit. Er bleek verder niks mis met onze handbagage en dus mochten we door. De vlucht bleek een dik uur vertraagd ;we konden nog relaxed een kopje koffie drinken. Daarna liepen we richting de gate en konden we boarden. Om 13.45 stegen we uiteindelijk op. Meteen na het opstijgen kregen we een driesterrenmaaltijd. Via het entertainment scherm konden we het ‘uitgebreide’ menu bekijken. Ik koos voor kip ratatouille, Alfred had een soort vegetarische pasta. Het geheel zag eruit alsof er een potje Olvarit was opengetrokken en er een stukje kip in was gegooid. Smaakte het anders? Nee hoor! 😉. Bekijk de foto en oordeel zelf. Verder is de vlucht goed en redelijk snel verlopen. Tijdens het landen was er nogal veel turbulentie. Het meisje aan het gangpad naast mij, kon nét niet op tijd haar kotszakje pakken. Gevolg dat zijzelf, moeder, de vloer en de stoel voor haar besmeurd waren met ratatouille en stukjes kip. Voor het eerst tijdens de vlucht vonden we het prettig om een mondkapje te moeten dragen. Deze was trouwens verplicht tijdens de gehele vlucht én het boarden en uitstappen. Gelukkig hadden we er één in onze broekzak gestopt, want we hadden nergens gelezen dat Air Canada dit verplichtte. We landde om 16 uur plaatselijke tijd, 22 uur in Nederland.

Het uitstappen gaat gelukkig heel anders dan met de goedkope chartervluchten binnen Europa. Eerst mogen de mensen uitstappen welke een aansluitende vlucht hebben. Zij moeten dit laten zien bij het personeel, voordat ze mogen uitstappen. Daarna zijn mensen met een beperking aan de beurt en dan het ‘gewone’ volk, weliswaar in etappes.
We liepen met onze handbagage door de slurf, richting de bagagebanden. Alles was enorm duidelijk aangegeven en op meerdere plekken stond personeel om ons de weg te wijzen. Compleet anders dan de chaos in Chicago 3 jaar geleden dus. Na een stuk lopen kwamen we aan in een grote ruimte waar zeker wel 100 scanapparaten stonden. Je kon er eentje uitzoeken en je paspoort in doen. Het apparaat koos dan de juiste hoogte voor je gezicht en maakte een foto. De software vergeleek dit met je paspoort. We werden beiden goedgekeurd en er kwam een briefje uit. We leken, op de zwart/wit foto, net twee ontsnapte gevangen uit Alcatraz. Bij de douane moesten we dit briefje, samen met ons paspoort, laten zien. Een nogal slungelige jongen van een jaar of 25, vroeg ons wat we kwamen doen. Hoelang we bleven en wat onze plannen waren in Toronto en Canada. Nadat we hadden verteld dat we een roadtrip gingen maken en daarbij Toronto en Vancouver bezochten, wenste hij ons veel plezier. Eenmaal aangekomen bij de bagageband moesten we even wachten. Na een kwartiertje ging er een alarm en kwamen de eerste koffers op de band. Een spannend moment: zat onze koffer erbij? Als één van de eersten hadden we de onze en konden we richting de trein lopen. We hadden thuis al even bekeken welke trein we moesten hebben. Er was maar één optie, dus dat was makkelijk. Via de wifi van het vliegveld konden we snel bekijken of de informatie nog klopte. We volgenden bordjes en kwamen aan bij een kaartjesautomaat. Hier kochten we een one-way ticket voor 12 Canadese dollar p.p. Helaas reed de trein nét weg en moesten we een half uurtje wachten. Dit kon gelukkig in de volgende trein welke al stond te wachten. Een half uur later reden we richting de stad. De lucht was blauw en in de verte zagen we de skyline met de beroemde CN-Tower. Op Union station stapten we, 20 minuten later, uit. We moesten hier overstappen op de metro. Na enig zoeken vonden we het metro station. Lijn 1 was namelijk nogal lastig te vinden. Bij een automaat probeerde Alfred een kaartje te kopen. Nadat hij eindelijk aan de beurt was, weigerde zijn creditcard. Ik stond met de koffers een eindje verderop. Mijn kaart bleek het wel te doen, maar Alfred moest weer achteraan in de lange rij. Een half uur later konden we eindelijk de trappen af , er was helaas geen lift of roltrap te bekennen. Twee haltes verder, met een toepasselijke naam Queen, moesten we eruit. Eenmaal buiten zagen we al snel het straatnaambord waar ons hotel zich bevond. We liepen hier om 18.00 uur plaatselijke tijd naar binnen (00.00 in NL). Een vriendelijk oudere man,  verwelkomde ons in hotel Pantages. Zijn haar liep in zielige, grijze, sliertjes langs zijn hoofd, tot net onder zijn oren. Het leek een beetje alsof hij net uit een stortbui kwam. Hij pakte onze gegevens erbij en kwam tot de conclusie dat er al was betaald. Hij vroeg of we een stadkaart wilden en begon hier, nadat we hadden aangegeven deze graag te willen, driftig te strepen, tekenen en rondjes te zetten op de kaart. Hij ratelde door over restaurantjes en bezienswaardigheden. Nu maar hopen dat we later nog weten welk rondje waar voor stond. Onze kamer bleek op verdieping 15 te zitten. Het gebouw heeft 55 verdiepingen, waarvan het hotel de onderste 17 heeft. De kamer was erg groot, vrij nieuw en ziet er top uit! Na het douchen en opfrissen besloten we richting de CN-Tower te lopen. Ons hotel blijkt 50 meter van het ‘Times Square van Toronto’ te zitten.  Het heet Yonge-Dundas Square en ziet er bijna hetzelfde uit al de New York versie, alleen is deze wat kleiner. Na 40 minuten wandelen kwamen bij de CN-Tower. We liepen wat rond en genoten van de uitzichten. Onze magen begonnen te rommelen en besloten daarom een restaurantje te zoeken. De eerste die we bezochten bleek vol te zitten. Bij nummer twee hadden we meer geluk. Buiten op het terras was nog een tafeltje vrij. Blijkbaar hadden de Blue Jays een wedstrijd gespeeld, want we zaten tussen de honkbalfans en hun liters bier! We bestelden beiden een sandwich met kip bij een bediende met enorme gespierde armen. Onze armen pasten hier ongeveer 10 keer in 😊 Jullie begrijpen wel dat dit behoorlijk indruk heeft gemaakt. Enfin, we genoten ook van ons eten. Het geheel smaakte voortreffelijk! Hierna liepen we terug naar ons hotel waar we om 22 uur, na een leuke maar vermoeiende reisdag, gingen slapen.

P.s. voor foto’s, klik op het submenu.

Hotel: Pangates hotel
Gelopen: 12 KM
Aantal uren wakker: 23,5