Dag 38/39 - San Diego, AMS, Zwolle

Vanmorgen ging de allerlaatste de wekker in Amerika. Dit keer hoorden we om kwart over 6 het welkbekende en gehate deuntje. Gisteravond hadden we de koffers al gepakt, dus we hoefden alleen de ontbijten en de laatste toiletspulletjes in de koffer stoppen. Als ontbijt namen we een soort koek met kaneel, een yoghurtje en een appel. Ook dit voelde al een beetje als afscheid nemen van het land. Godzijdank nooit meer vette koeken als ontbijt, maar gewoon een cracker met kaas 😉

Om iets over 7 trokken we de deur van onze hotelkamer achter ons dicht. We gaven de kamersleutels af bij de receptie en liepen met ons hebben en houden naar de haven. Vanaf hier vertrok de bus naar het vliegveld. Het had best lopend gekund (40 minuten), maar met twee grote koffers, twee kleine koffers en twee rugtassen is dat niet echt handig.

De bus zette ons af bij terminal 2. Vanaf hier vertrekken alle vluchten van United Airlines (en nog wat van andere vliegmaatschappijen). Gistermorgen hadden we ons al online ingecheckt, dus alleen de koffers moesten nog worden afgegeven. Ook hier ging dat met zelfservice. Je moest je vliegticket laten scannen. Dit ging lekker moeizaam, maar na wat hulp van een grondstewardess, lukte het uiteindelijk toch. De stewardess sprak plotseling Nederlands tegen ons. Het bleek dat zij vroeger is verhuisd naar Vancouver, waar haar ouders nog steeds wonen, en nu woont ze met haar gezin in San Diego. Ze praatte honderduit, want, zo zei ze, kon ze haar Nederlands nog een beetje oefenen. Ze vroeg naar onze reis en wat wij van San Diego vonden. Volgens haar komen er steeds meer Nederlanders op bezoek. We lieten haar weten, dat we dit wel begrepen. San Diego is namelijk een heerlijke stad om te bezoeken.

Het vliegveld van San Diego is niet heel groot, dus we waren ook zo door de security heen. En toen kon het lange wachten beginnen. We waren ruim op tijd en onze vlucht was met twintig minuten vertraagd. De tijd doodden we door koffie te drinken en door spelletjes op de telefoon te doen. Na bijna 3 uur wachten, konden we aan boord van het vliegtuig naar Houston; een binnenlandse vlucht dus. Het vliegtuig was te vergelijken met die van Transavia; lekker krap. Dit zijn we inmiddels gewend, dus we vouwden onze benen op zo’n manier, dat we redelijk goed konden zitten. Alfred zat de hele vlucht van vier uur naast een snurkende man, die met zijn mond open sliep. Heel gezellig.

Zoals verwacht landden we vier uur later op het vliegveld van Houston. Vanaf dat moment hadden we een uur om het vliegtuig naar Amsterdam te halen. Blijkbaar waren er een heleboel mensen, die nog verder moesten vliegen, want de piloot noemde vier vliegtuigen op, die al aan het boarden waren. Met andere woorden: OPSCHIETEN! Ons vliegtuig werd niet opgenoemd, dus wij moesten blijven zitten en wachten.

Een kwartier later stonden we alweer in de rij voor het vliegtuig naar Amsterdam. Het boarden was al een tijdje bezig, want we waren één van de laatste passagiers die gingen zitten. Met onze kleine koffers voelden we de bui al hangen. We konden onze koffers niet in het bagagevak boven ons kwijt… In plaats daarvan werden onze koffers 5 vakken verder opgeborgen door een stewardess van hoge leeftijd.

Tijdens het taxiën naar de startbaan observeerden we de stewardessen van United. De desbetreffende vrouw leken allemaal op elkaar: blond,  eind 50, opgespoten lippen en een strak gestreken voorhoofd waardoor ze allemaal dezelfde gezichtsuitdrukking hadden. Blijkbaar kreeg je korting bij de Amerikaanse dokter Schumacher als je bij United werkt.
 

Na het opstijgen begon onze vliegreis van 9 uur. Een vlucht waarin we hebben genoten van een 3-sterrenmaaltijd: kip met rijst, een broodje en een vreemd toetje met koek en chocolade (van die chocolade puntjes van een cornetto). Dit alles streelde onze smaakpapillen natuurlijk ten zeerste. We spoelden dit voer weg met een lekker glas witte wijn en cola. Blijkbaar hadden ze bezuinigd op het drinken, want ze hadden één soort witte wijn. Alfred bestelde een glas droge, witte wijn, waarop de stewardess antwoordde: ‘Darling, we hebben maar één soort wijn.’ Geen enkel probleem natuurlijk.

Om te zeggen dat het een horrorvlucht was, is lichtelijk overdreven. Wel hebben wij onze lichtelijk geërgerd aan bepaalde dingen. Hier volgt een opsomming:
- een vrouw die haar knieën steeds in de rug van Alfred duwde. Deze vrouw was met geen mogelijkheid aan te spreken, omdat ze met een zonnebril op sliep. Ook had ze een koptelefoon op. De boze blikken van Alfred leken daardoor niet aan te komen.
- een jong Nederlands stel ging met hun dochtertje van 1.5 vliegen. Helaas zaten ze vlak achter ons en heeft het kind non-stop gejankt. Natuurlijk toonden we wel wat compassie, maar een kind dat 9 uur schreeuwt, is echt heel vervelend.
- we dachten af te zijn van het ontbijten met een koek. Niets was minder waar, want als ontbijt kregen we een vette koek en yoghurtje.
- door alle stress hebben we niet geslapen.
Dit viel best mee toch? We hebben in ieder geval de tijd kunnen doden met het kijken van series en film.

Om half 9 lokale tijd vertelde de piloot dat het tijd was om de daling in te zetten. Stiekem is de tijd best snel voorbij gegaan en zijn we blij om eindelijk weer voet op Nederlandse bodem te kunnen zetten. Dit gebeurde om 9 uur. Helaas had de piloot geen leuke mededeling… Er was geen gate beschikbaar, dus parkeerde de piloot aan de andere kant van de snelweg. Bussen zouden ons dan op komen halen. We kennen allemaal de verhalen over Schiphol, dus we waren benieuwd hoe lang dit ging duren. Uiteindelijk hebben we bijna een uur in het vliegtuig gewacht op de bussen. Dit tot ergernis van vele passagiers. Een voordeel was wel dat de eerste koffers al op de band lagen!

Het duurde wel een tijdje voordat we onze koffers hadden. Veel mensen waren nog bij de douane en de bagageband lag al helemaal vol met koffers. Een paar Nederlandse medepassagiers hielpen door alle koffers op de bank op hun zij te leggen. Hierdoor was er weer ruimte voor andere koffers. Al met al hebben we bijna een uur gewacht op onze koffers. Altijd knijp je ‘em toch op zo’n moment: ‘Zouden de koffers wel in het vliegtuig zitten.’ Gelukkig ging het allemaal goed.

Omstreeks half 11 liepen we met onze koffers door de deuren van de aankomsthal. De ouders van Alfred stonden ons al op te wachten met een ballon met de tekst: ‘Welkom thuis!’. Erg leuk. Onderweg hebben we nog een kopje koffie gedronken bij Van Der Valk langs de snelweg bij Hilversum. En ja, de koffie was HEERLIJK!

Om half 1 deden we de deur van ons huis in Zwolle open. En wie stond ons op te wachten? Puk, ons poezenkind. Door de vele knuffels en kopjes denken we dat ze ons toch wel erg heeft gemist. Wat voelde het weer fijn om thuis te zijn😊. Na een paar wasjes hebben we heerlijk met onze buren zitten borrelen. Zij wisten ons tot 22 uur wakker te houden. Op deze manier kwamen we vrij snel weer in het ritme. De hierop volgende dagen hebben we vrij weinig last gehad van de jetlag. Misschien dat het mooie weer hier in Nederland daar ook een rol in speelde😉.

Bedankt voor alle leuke reacties die we hebben gekregen op onze blog. Uiteraard hebben we de verhalen in eerste instantie voor onszelf geschreven, maar een leuke bijkomstigheid is dat we anderen kunnen inspireren met onze reis. Wellicht dat jullie over een aantal jaar weer blogs van ons te lezen krijgen, want we zijn nog steeds niet klaar met de VS! Mocht je nog vragen of opmerkingen hebben (we kunnen zelf niet reageren op de opmerkingen) dan mag je altijd even mailen (royveldkamp59@hotmail.com) of ons aanspreken op Social Media.

Hotel: home sweet home
Aantal uren wakker: 32
Gelopen: 6,4km