Dag 13 - Forks, Seaside

We werden om 7 uur wakker in een witte wereld. Het was geen sneeuw, maar behoorlijk mistig en grauw. We hadden niet al te best geslapen, aantal keer wakker geworden want we hadden het enorm benauwd/warm. De oude airco blies als een gek, maar alleen warme lucht en dat terwijl hij zo koud mogelijk stond. Onze spullen waren zo gepakt en, nadat we bij de lobby een koffie hadden meegenomen, reden we om half 8 weg. Volgens Google Maps was de kortste weg zo’n 4.5 uur rijden naar Seaside in Oregon. Zo in de mist deed Forks helemaal sneu aan. Geen plaats waar je in de winter wilt zijn in elk geval. Op de achtergrond hadden we My Immortal van Evanescence opgezet. Mocht je het nummer niet kennen, zoek het op, want de sfeer van de muziek was passend bij de omgeving.

Na zo’n 1.5 uur stopten we in the middle of nowhere bij een motel, dat ook dienstdeed als een winkeltje. Zo voor de ingang vroegen we ons af waar de kamers waren van het motel, want nergens waren ramen te bekennen, behalve bij het winkeltje. Voor de rest leek het allemaal beton te zijn. Eenmaal een voet over de drempel viel onze mond open van verbazing. Het interieur had iets weg van een kringloopwinkel, inclusief de geur. Dan hebben we het nog niet gehad over het assortiment: alles, echt alles was er te vinden. Van kaarsen tot een apparaat voor je haar, waarvan de verpakking uit de jaren ‘70 leek te komen. Van kerstmokken tot schoenen. We keken onze ogen uit! De koffie, waar we voor kwamen, waren we bijna vergeten door alle troep. Uiteindelijk kwamen we bij de koffiecorner waar je de koffie kon tappen uit een grote thermoskan. Ook hadden we zin een koekje bij de koffie, zoals een echte Nederlander betaamt. We hadden de ruime keuze uit verschillende verpakte koeken, maar deze zagen eruit alsof ze er al drie weken hingen. We kozen voor iets van Reese. Met de koffie en de Reese liepen wij naar de kassa, waar een vrouw die een afstammeling leek van een indianen stam (een echte Native American), stond. De vrouw was duidelijk blij dat er eindelijk mensen in haar winkeltje kwamen in het godvergeten oord. Ze vroeg ons de hemd van het lijf: ‘Waar komen jullie vandaan? Hoelang blijven jullie hier? Waar waren jullie eerst? Waar gaan jullie heen?’ We besloten tegemoet te komen in haar behoefte aan contact. Nadat we haar vriendelijke hadden bedankt, dronken we onze koffie op bij de parkeerplaats. Ook verorberden we de Reese: gatverdamme! Dit ‘koekje’ is het best te omschrijven als een halve pot pindakaas met een klein laagje chocolade. Voordat jullie denken: Duh, Reese is met pindakaas. Dit wisten wij ook wel, maar we hadden niet verwacht dat het zoveel pindakaas zou zijn ☹ Roy flikkerde na een hap zijn koekje weg en Alfred at het op. Achteraf zou blijken dat hij de hele weg de Reese nog veel vaker zou gaan proeven.  De koffie verdiende ook geen schoonheidsprijs.

Nadat we alles op hadden en/of hadden weggegooid, reden we verder. De weg (highway 101) was prachtig en we slingerden door de bossen. Een dik uur later kwamen we aan in Hoquiam. De aparte naam matchte met de uitstraling van de plaats. Het eerste gedeelte deed enorm verlopen aan. We hebben een foto geplaats van een blauw huis. Dit gaf overduidelijk het gevoel weer.
Het tweede gedeelte van de plaats leek heel iets beter. Er zaten wat fastfoodketens en winkels. We bezochten de grote gele M voor een toiletbezoek. De airco in het restaurant stond op standje koelkast. De airco in het toilet op standje vriezer. We haalden hier een koffie in de hoop dat deze beter was. De koffie bij de Mc Donalds in NL is namelijk best lekker. Helaas hier niet. We dronken de koffie buiten op terwijl de lucht heel langzaam wat opentrok. Het was nog steeds niet heel warm (zo’n 17 graden), maar beter dan binnen.  

Er was geen toerist te bekennen, alleen wat locals. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers (om 10.15 in de ochtend) was zeker 70+. Hele maaltijden werden naar binnen gewerkt. Voor de zeer luie bejaarden was er een drive-tru met maar één loketje. De mensen moesten op de parkeerplaats wachten totdat er een heel héél stevig meisje naar buiten waggelde met bruine zakken en deze door het raampje naar binnen duwde.

Terwijl we de koffie bijna ophadden en onze banaan erbij hadden opgegeten, zette er een smoezelige dikke jongen zijn fiets pal voor de deur. Met zijn vieze shirt veegde hij zijn voorhoofd droog. We vroegen ons af hoelang hij zijn kleren al droeg. Zijn krullerige haar zag er behoorlijk vet uit en de zwarte randjes onder zijn nagels verraadde dat hij zijn handen al een tijdje niet had gewassen. Hij liep naar binnen en kwam een paar minuten later weer naar buiten. Tot onze verbazing bleek hij een McDonalds petje te hebben opgezet. We zagen toen ook dat er op dat vieze shirt het logo stond. We zijn heel erg blij dat wij daar NIKS te eten hebben gekocht.

We stapten weer in de auto en reden richting Astoria. De lucht was inmiddels blauw en de temperatuur liep op. Een geweldige route langs de rivier en de uiterwaarden. Om van de staat Washington naar Oregon te rijden, moesten via een gigantisch lange burg: de Astoria Bridge. De brug is ongeveer 6.5 km lang met aan beide kanten water. Erg mooi. Midden op de brug waren wegwerkzaamheden (niet de eerst keer deze rit), waardoor we extra konden genieten van de brug. We besloten om voorbij de brug het stadje Astoria in te rijden. In onze persoonlijke reisgids van Tioga lazen we de tip om een bezoek te brengen aan The Astoria Column. Dit is een toren met een prachtig uitzicht op het stadje en de brug.
Om bovenop de toren te komen moest je eerst een enorme wenteltrap van meer dan honderdzestig treden op. Eenmaal boven is het uitzicht adembenemend, letterlijk. Alfred heeft last van hoogtevrees en stond vastgenageld aan het kleine plateau. Roy kon nog nét een selfie maken met z’n tweeën. Duizelig van de wenteltrap kwamen we weer beneden. Aangezien we alleen een yoghurtje en een banaan hadden gegeten, besloten we onze salade te nuttigen. Bij de toren was ook een souvenirwinkeltje met stoeltjes in de zon. Deze was uitbundig gaan schijnen en het was zo’n 23 graden. We zakten in de stoelen en aten onze Caesar Salad. Eerlijkheid gebied te zeggen dat deze heerlijk smaakte en niet vet en sauzerig was.  Op de foto is te zien dat Alfred heerlijk aan het genieten is 😉 terwijl we een prachtig uitzicht hadden.

Terwijl we zaten te eten kwam er een gigantische camper aanrijden. Hierachter zat een auto gekoppeld. De mensen zochten een plekje voor deze gigantische combinatie en reden één, twee, drie rondjes om de toren. Geen parkeerplek was natuurlijk groot genoeg dus besloot de man des campers, de auto los te koppen van de camper. Wij zaten front row om dit te aanschouwen. Het lukte de man maar niet om deze losgekoppeld te krijgen. Na 5 keer in en uit de auto te zijn gestapt en geprutst te hebben aan allerlei dingen, vertrokken ze een kwartier later weer. Mission incomplete. We moesten erg lachen, wat dit alles deed ons denken aan een aflevering van het tv programma ‘We zijn er bijna’, van omroep Max. Helaas miste de voice-over van de sullige Martine van Oss.

Na de kleine salade betraden we het winkeltje voor een magneet. Bij het zien van de prijs van 17 dollar voor één magneet renden we weer naar buiten. Voor ons geen magneet hier! We besloten om naar beneden te rijden en om het plaatsje in te gaan. Alfred had op de route een bierbrouwerij gezien waar buiten een terras was met foodtrucks; dit leek hem wel wat. De naam van de bierbrouwerij is Reach Break. Hier bestelde Alfred een biertje met lokale ingrediënten; een lekker fris biertje. Roy hield het bij een cola light, aangezien hij moest rijden. Na deze dorstlessers wilden een magneet scoren van Astoria. Dit bleek een lastige opgave, want de meeste winkels waren gericht op vintage. Dit is een leuk woord voor oude troep, rotzooi, meuk en rommel. Één winkel verkocht alleen maar tweedehands stofzuigers uit het jaar 0. In een andere winkel kon je eten en had je een ruime selectie aan spelletjeskasten (uit de ’80 en ’90) een soort arcade hal. Dit laatste was stiekem best leuk om te zien. We liepen richting de pier en bekeken hier een winkel met allerlei kleine winkeltjes erin. Ze hadden, ook hier, alleen maar tweedehands dingen. Bij de kerstafdeling bleven we even staan en bekeken de leuke collectie. Astoria is een vreemde, maar zeer leuke plaats. De gebouwen zijn écht Amerikaans. We hadden ons hier zeker een dag vermaakt.

Na de teleurstelling van het misgrijpen van een magneet reden we naar onze eindbestemming voor vandaag: Seaside. Dit was nog maar een half uurtje. Om hier te komen, moesten we weer via een soortgelijke brug als de Astoria Bridge. Hoe dichter we bij het plaatsje kwamen hoe mistiger en bewolkter het werd. De temperatuur paste zich hier uiteraard ook op aan. Rond 15.00 uur arriveerden we bij het hotel: ‘Holiday Inn Express and Suites’. De buitenkant was gerenoveerd, zo ook als de binnenkant (of het hotel is gewoon nieuw, dat is natuurlijk ook een optie). De kamer, op de bovenste verdieping (419) bleek al beschikbaar en deze was gigantisch! Twee extreem grote bedden. De kamer is wel 10 meter lang! Met een karretje brachten we al onze spullen naar boven.

Omdat we al bijna twee weken onderweg zijn, is het hoognodig om te wassen. We zijn hier twee nachtjes, dus het was het meest praktisch om hier onze was te doen. Voor $2,-  kun je hier 24 uur per dag een wasje draaien. Nadat we alles hadden uitgezocht liepen we naar beneden. Bij de receptie bleek dat een was draaien ongeveer een half uur duurde. Je had het kamerpasje nodig om in de wasruimte te kunnen komen. Roy probeerde een heel aantal keer, maar de deur wilde met geen mogelijkheid open. Alfred kwam eraan en begon te lachen: het was het verkeerde pasje van het vorige hotel. Deze had Roy per ongeluk meegenomen in zijn broekzak. Enfin, we deden alle was in de bovenlader (wasmachines met een deur aan de voorkant kennen ze hier amper) en deden 8 kwartjes in de automaat. De machine kenden maar 3 standen. Koud, gemiddeld en heet. We kozen, uiteraard, voor de gemiddelde. Voor de zekerheid hadden we er een doekje in gedaan die alle kleuren opnam zodat er niks zou verkleuren.

Terwijl het wasje draaide gingen wij naar het zwembad ernaast. Buiten was het fris en dit zwembad was gelukkig binnen. Het zwembad lieten we links liggen en gingen voor de hottub. Het woordje ‘hot’ bleek te kloppen. Dit ding was gloeiend! Nadat we ons heel voorzichtig hadden lieten zakken, konden we het 5 minuten volhouden. We vielen bijna flauw van de hitte en besloten op een stoel af te koelen. Een half uur later was de was klaar en deden we onze korte broeken en boxershorts in de droger. Onze shirts namen we mee na de kamer, we durfden het niet aan deze in de wasdroger te doen. Bij de receptie vroegen we om extra kledinghangers welke naar onze kamer werden gebracht door een vriendelijke jongen. We probeerde alles op te hangen in de kamer. Aan de lamp, raam, spiegel, kast, schilderij, etc.  45 minuten later was de droger ook klaar, al mocht deze het woord droger niet hebben. Voor de boxershorts, korte broeken en sokken moesten we nog een plekje zoeken…
Na het huishoudelijke taakje gedaan te hebben, fristen we ons op en genoten we van een heerlijke douche. We besloten de lange broek aan te trekken en om een jas/vest mee te nemen, terwijl we op zoek gingen naar een restaurant. We gaven gehoor aan een tip van een lezer: we gingen eten bij Norma’s Seafood & Steak. Roy bestelde Fish and Chips en Alfred bestelde een Captain’s Platter (van alles wat). We zijn blij de tip gevolgd te hebben, want het eten was voortreffelijk! Wat een welkome afwisseling na die smerige pizza van gisteren. Voor ons gevoel waren we ook nog eens gezond bezig. Na het feestmaal zijn we nog even het leuke plaatsje rondgelopen. Helaas was het zo mistig dat het voelde alsof het miezerde. Hierna zijn we naar de mega kamer gegaan om te chillen met een wijntje/biertje en Amerikaanse televisie. Kortom, chillax! 😊 Morgenochtend hebben wij een inbegrepen ontbijt en we hebben besloten een beetje uit te slapen. Volgens de weersberichten wordt het bewolkt en mistig morgen. We zullen zien… Slaap lekker en tot morgen!

Hotel: Holiday Inn Express & Suites
Gereden: 350 km
Gewandeld: 7,4 km