Dag 14 - Seaside

En ja hoor, de wekker ging en het eerste wat we aanschouwden was wederom een witte wereld. Vandaag was het plan om een bezoek te brengen aan Cannon Beach en daar hoort natuurlijk de zon bij. Ach, we kunnen ook niet alles hebben. We besloten maar eerst te genieten van ons ontbijt in het hotel. Voor het eerst deze reis zat het ontbijt bij de overnachting in en dat is ook weleens fijn. Nu weten we onze voorgaande rondreis in Amerika dat je al blij mag zijn met een muffin en koffie.
We betraden de ijskoude ontbijtzaal en liepen naar het buffet. De keuze was zoals te verwachten vrij minimaal: yoghurt, brinta, een kaasomelet, een vette worst, een appel, toast en een kaneelbroodje. Er was ook een pannenkoekenapparaat, maar deze was helaas stuk. We namen allebei een toast met jam en we deelden een kaneelbroodje. Het kaneelbroodje bestond vooral uit suiker en hierdoor knapte bijna het glazuur van onze tanden. We spoelden het snel weg met een slok koffie. De toast was prima. Als toetje namen we een heerlijke, sappige appel. Fijn om eindelijk weer wat fruit naar binnen te kunnen werken. Tijdens het ontbijt bespraken we onze plannen: eerst naar Tillamook via de Highway 101 en de Miami Foley Road, daar wilden we een kaasfabriek bezoeken. Op de terugweg wilden via de volledige Highway 1 naar Cannon Beach.
Vlakbij het plaatsje Mohler namen we de afslag naar de Miami Foley Road, een prachtige en rustige weg door een vallei met veel Kodakmomentjes! Het gekke was dat, zodra de weg iets vanaf de kust het binnenland in liep, de mist in één keer weg was. We reden de hele weg van de mist naar de zon en andersom. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Tillamook.

Ook deze plaats is weer een beetje vreemd. Twee grote hoofdwegen (eenrichtingsverkeer) en een aantal zijstraten. Hier scheen de zon. We parkeerden rond 11 uur de auto en zag als eerste een groot uitgangbord met de tekst: Dutch Mill. Hier moesten we natuurlijk even heen en wilden we een koffie bestellen. Toen we binnenstapten zagen we dat de naam totaal níks met het interieur van de zaak te maken had. Binnen was het namelijk een echte Amerikaanse diner in de stijl van de jaren ‘50. We bestelden een koffie en een milkshake welke we samen deelden. Ook hier zaten rond dit tijdstip alweer een aantal mensen aan een hamburger met garnituren. Brrrr. De milkshake was heerlijk en de koffie te drinken. Aan de muur hingen grote foto’s van andere bekende diners in Amerika. De eerste herkenden we, want deze (Mr D’s) hebben we in 2019 bezocht en zit aan de route 66. Nadat we alles hadden genuttigd liepen we het plaatsje nog wat rond en brachten een kort bezoek aan een grote supermarkt. Veel was er echter niet te doen dus reden we richten de kaasfabriek waar we de heenweg langskwamen met de toepasselijke naam Tillamook.

De fabriek is een paar honderd meter van het centrum, maar gek genoeg was het hier bewolkt. De fabriek bleek een enorme toeristische attractie te zijn, want het was er erg druk en er reden speciale busjes aan en af. Binnen kon je een kijkje nemen in de keuken van het kaasmaken (Cheddar) door een zelfgeleide tour te nemen. Via verschillende panelen werd het proces stap voor stap uitgelegd. Erg interessant en als kers op de taart kon je twee soorten kaas proeven. Best lekker, maar erg zout! Het is natuurlijk niet te vergelijken met de Hollandse kaas. Na het proeven liepen we naar de souvenirwinkel en hebben we natuurlijk een magneet gescoord.

Na het drinken van 3 flesjes water, reden we via de Highway 101 terug, richting Cannon Beach. We passeerden een aantal leuke plaatsjes zoals Garibaldi en Rockaway Beach. In beide plaatjes maakten we een stop voor een foto. Garibaldi een zonnige foto bij een steiger, in Rockaway Beach in de mist van een mooie stoomtrein die nét wegreed. Blijkbaar is dit een toeristische attractie want je kon hierin meerijden over de Oregon Coast Scenic Railroad. Mocht je eens in de buurt zijn: het zag er erg leuk uit.

We reden verder, belandden in zonnig weer en kwamen in de mist aan bij Cannon Beach. Dit is een zeer beroemd strand welke in veel series en films wordt gebruikt. Zo ook door de crew van Wie is de Mol 2017. De opdracht is overigens opgenomen in Manzanita, een plaats waar we langskwamen maar niet hebben bezocht. Terwijl wij bij het visitors center de auto parkeerden, brak de mist open en ging de zon uitbundig schijnen. Heerlijk! Door de hoge zonkracht was het, met 21 graden, toch lekker warm. We liepen wat rond in het plaatsje Cannon Beach, welke aandoet als een echte kustplaats. Nadat we een magneet hadden gescoord, liepen we naar het strand en deden onze schoenen uit. Door het heerlijke zachte zand liepen we naar de zee. Deze was stervenskoud! Het verklaarde meteen waarom niemand erin zwom. We maakten een aantal mooie foto’s en liepen een eind over het strand. Na de wandeling besloten we terug te gaan naar de auto om terug te gaan naar het hotel. In Seaside moesten we namelijk ook nog een magneet scoren van het plaatsje. Hoe dichter we bij Seaside kwamen hoe mistiger en kouder het werd. De zeemist blijft een vreemd fenomeen… Na wat winkeltjes ingelopen te zijn, kochten we een leuke magneet voor onze verzameling. We besloten om nog ergens een biertje te drinken. Dit deden we bij Bridge Tender, een plaatselijke kroeg aan het water. Binnen stonden wat gokautomaten waar we een kans waagden. Alfred won 17 dollar en wilde dit graag uit laten betalen. Dit bleek een domper te zijn, want je kreeg een ticket die je moest verzilveren in het plaatsje Salem. Dit plaatje is vanaf Seaside 2,5 uur rijden. Blij met een dode mus…

Na deze flinke teleurstelling hebben we ons opgefrist in het hotel en zijn we gaan eten bij
Dundee’s Bar & Grill. We werden geholpen door een bodybuilder met snor van middelbare leeftijd. De man hoorde zichzelf graag praten en wilde duidelijk indruk op ons maken door verhalen te vertellen over zijn reizen naar Noord-Ierland. Na een tijdje had hij door dat wij niet onder de indruk waren en nam hij de bestelling op. Roy nam Chicken Strips met friet en Alfred nam een hamburger met zelfgemaakte chips. Het geheel smaakte prima. Na het eten wilden we nog heel graag een bezoek brengen aan de arcade, die we gisteren tegenkwamen. Hier deden we spelletjes waarmee je tickets kon winnen. Het totaal lag op 167 tickets. Dit klonk erg veel, maar in werkelijkheid kon je er weinig voor krijgen. Bij het winkeltje namen we chocoladereep en 1 klein snoepje; een flinke winst. Allebei was het niet te vreten en hebben we het in de prullenbak gegooid. We hebben wel lol gehad, zullen we maar zeggen. Daarna zijn we naar het hotel gegaan om op tijd te slapen. Morgen verkassen we naar een nieuwe stop, namelijk Packwood en gaan we naar de staat Washington!

Onze route is live trouwens live te volgen op Polarsteps. Je kunt dan zien precies zijn waar we zijn (geweest). We gebruiken hem echter niet om de verslagen op te zetten. https://www.polarsteps.com/RoyVeldkamp/4766756-roadtrip-canada-west-amerika
Mochten er nog tips zijn voor routes de komende weken, dan zijn die van harte welkom!

Hotel: Holiday Inn Express & Suites
Gereden: 161 km
Gewandeld: 10,3 km