Dag 36 - San Diego

Aangezien we San Diego al eens hebben bezocht, besloten we vanmorgen rustig op te starten. Rond half 9 stapten we uit bed en zochten de hottube, naast het zwembad, even op. Heerlijk om hier een beetje in wakker te worden. We hebben beiden overigens heerlijk geslapen. Na een kwartier te hebben gebubbeld, douchten we en kleedden ons aan. Beneden in de lobby konden we ontbijt krijgen. Dat ging hier even anders dan in voorgaande hotels (waar evt. ontbijt bij zat). Er stond bij de receptie een bordje met twee ontbijt varianten waarvan we er één konden uitkiezen. Dit kan overigens de hele dag door. Alfred ging voor een appel, yoghurtje en muffin. Deze dingen zaten, inclusief een petieterig flesje water, in een papieren zak. Roy ging voor de exotische variant: een soort croissantbroodje met hierop een ei-ding van 1cm dik (geheel cirkelvormig), een hamburger en tenslotte een plak kaas. Deze moest in je kamer nog een minuut in de magnetron. Ook zat er bij hem in de papieren zak nog een flesje sinaasappelsap (van het type Aldi-meuk), een soort zoete granenreep en het kleine flesje water. Koffie moest je zelf zetten in je hotelkamer. Hier zijn wij (afgezien van ‘van der Valk’ hotels) niet zo’n fan van. Roy heeft een verhaal gelezen wat er allemaal wordt warm gemaakt (lees: gewassen) in een hotel waterkoker en koffieapparaat. Hier gaan je nekharen van overeind staan. Toch besloten we de uitdaging aan te gaan, zonder koffie zijn we immers tot weinig in staat. Voor de zekerheid lieten we hem wel eerst even doorlopen zonder koffiecupje erin, zodat alle smerigheid grotendeels was weggespoeld. De koffie smaakte trouwens best lekker! De muffin van Alfred ook. Deze had een beetje de structuur en smaak van ontbijtkoek. Het croissantbroodje van Roy was nogal bijzonder. Eetbaar, maar daar bleef het ook bij. Naderhand zagen we de calorieën (600) hiervan op de verpakking en besloot hij dat dit eenmalig was. Het ontbijtje nuttigden we op het balkon, waar we de bureaustoel en een soort poef op hadden gesleept. Helaas was het vanmorgen bewolkt, maar de temperatuur was aangenaam en het uitzicht geweldig! Met enige regelmaat zagen we de vliegtuigen, tussen de gebouwen door, langs scheren.

Rond 10.15 verlieten we het hotel. Via internet hadden we, tijdens het ontbijt, kaartjes gekocht voor de USS Midway. Via de boulevard wandelden we richting het immens grote oorlogsschip. Afgelopen mei rond Dodenherdenking hebben we de film Midway gekeken op Netflix. Een beschrijving van de film: Zes maanden nadat het Japanse leger Pearl Harbor bombardeerde, bereiden de Japanners opnieuw een grootscheepse aanval op Amerikaanse schepen voor. Dit mondt begin juni 1942 uit in de drie dagen durende slag bij Midway. Deze film heeft een diepe indruk achtergelaten en daarom wilden we graag meer horen/zien. Ook het feit dat het bewolkt was, speelde mee. In de middag zou de zon pas gaan schijnen. Een prima tijdverdrijf dus tot die tijd.

We stapten aan boord van de USS Midway waar bij ingang een vrouw telefoontjes uitdeelde. Ze legde uit dat je met die telefoons borden kon scannen en dat iemand dan meer informatie vertelde. Onze tour begon bij een film genaamd The Voices Of Midway. Hierin werd het verhaal verteld door de ogen van één van de overlevenden. De film duurde ongeveer 15 minuten en maakte een diepe indruk. De veteraan vertelde dat hij een vliegtuig bestuurde die geraakt werd en hij crashte in zee. Hij was één van de weinige overlevenden.

Na de film vervolgden we de tour door de hangar waar allerlei verschillende vliegtuigen tentoongesteld stonden. Er stond één nepvliegtuig bij, die gebruikt is tijdens de opnames van de film ‘Midway’. De makers van de film doneerden het toestel aan het museum. Tijdens deze tour kwamen we erachter dat de USS Midway niet betrokken was bij de slag bij Midway. Dit schip werd pas een jaar daarna in gebruik genomen door de VS, maar is wel betrokken geweest bij anderen oorlogen, zoals de Vietnamoorlog en de Koude Oorlog.

Na wat informatie gehoord te hebben over de verschillende vliegtuigen stuitten we op een heuse vliegsimulator! Dit zag er erg leuk uit, dus we gingen hiervoor in de rij staan. Terwijl je stond te wachten kon je oefenen met het besturen en schieten. Wanneer je aan de beurt was, nam je plaats in een afgesloten cabine. Roy nam het vliegen voor zijn rekening, terwijl Alfred doelwitten uit de lucht probeerde te schieten. Wat was dat een gave ervaring! De cabine volgde het sturen van Roy en konden we zelfs op de kop hangen! Uiteindelijk is het ons gelukt om twee vliegtuigen uit de lucht te schieten in drie minuten. We kwamen wel tot de conclusie dat wij waarschijnlijk niet aangenomen worden als vliegeniers… Misschien maar beter ook 😉.

Al wiebelend op de benen volgden we de route van een expositie waarin het leven op het schip werd uitgelegd. We liepen langs de enorme kombuizen, restaurants, slaapplekken, briefing rooms, communicatiekamers, wasruimtes enz. Nog een keer werd bevestigd dat het leven op zo’n schip niks voor ons was. Overal waar we liepen, moesten we bukken. We voelden ons een beetje de klokkenluider van De Notre Dame. Roy presteerde het om welgeteld 5x zijn hoofd te stoten.

Tijdens de route kwam je vrijwilligers tegen die extra informatie gaven over bepaalde plekken in het schip. Zo vertelde een vrijwilliger dat wij te lang waren om in een standaard vliegtuig te vliegen. Wij zouden meteen een groter model krijgen. Ook zouden wij opgevouwen in een bed liggen. Totaal geen pretje. Roy heeft zelfs proefgelegen. Een bed bij Van Der Valk slaapt toch beter is zijn conclusie.

Na een indruk gekregen te hebben over het leven op het schip, liepen we naar het vliegdek. Wat was dit ongelooflijk groot! Op het dek stonden verschillende vliegtuigen/helikopters die de afgelopen tientallen jaren gebruikt zijn door de VS. Hier zijn we vluchtig langs heen gelopen, omdat we het er zoveel waren! Af en toe luisterden we op de telefoon extra informatie hierover. Zo leerden we dat medewerkers op de het vliegdek verschillende kleuren hebben. Elk kleur heeft weer zo zijn eigen specialiteit.

Na het vliegdek bekeken te hebben, wilden nog heel graag de ziekenboeg zien. Deze bevond zich weer onderin het vliegtuig. We hoorden hier de bloederigste verhalen over mogelijke ongelukken. Zo werd er een verhaal verteld over een vliegdekmedewerker wiens arm eraf lag, omdat deze in de propeller van een vliegtuig kwam. Met de man is het overigens goed gekomen, want zijn arm werd er weer aangezet. Tevens hoorden we het verhaal van een monteur die met volle kracht een gesprongen bout in zijn oog kreeg. Ook deze man behield zijn beide ogen. Ze konden blijkbaar veel in zo’n ziekenboeg 😊. Voorbij de ziekenboeg zat ook de tandartspraktijk. We liepen langs verschillende kamertjes met tandartsstoelen. We nu snappen nu waarom er steeds gesproken werd over een dorp op zee! Je had gewoon alles op zo’n schip, zelfs een kapper en een winkeltje.

Na ons bezoek aan de ziekenboeg en tandartsenpraktijk verlieten we het museum en liepen we langs de boulevard. Deze bracht ons in Seaport Village. Een schattig, toeristisch stuk met winkeltjes en eetkramen. We hebben hier een heerlijke burrito met kip gegeten. Tijdens deze maaltijd pingelde een man op zijn keyboard liedjes van ABBA, Celine Dion en meer. We zouden deze man niet inhuren voor een feestje of een partijtje, maar voor een half uur klonk het gezellig. Halverwege kwam er een vrouw van eind veertig bij staan. Ze was heel dun, had het haar op zolder, was uitgeschoten met haar make-up, leek stoned en danste alsof haar leven er vanaf hing. Bij het nummer Billie Jean van Michael Jackson probeerde ze zelfs de moonwalk te doen en greep ze af en toe in haar kruis/foef/schacht/poeni. Heel erg heftig. De man achter het keyboard kon het wel waarderen en zei tegen haar dat hij een goed dansnummer voor haar had. Het desbetreffende nummer voldeed niet aan de verwachtingen van de vrouw, want ze stopte met dansen en gebaarde de man dat hij moest stoppen. Natuurlijk ging de toetsenist gewoon door. Uit pure wanhoop pakte de vrouw haar tas op en liep weg. Dit alles maakte het een fantastisch schouwspel.

Inmiddels was het een uur of drie en liepen we verder langs de boulevard om uit te komen in Gaslamp quarter. Onderweg zagen we nog een verdwaalde kerstman zitten, compleet in outfit, inclusief bel. Gaslamp quarter is een erg hippe en gezellige wijk. Drie jaar geleden vonden we deze wijk al erg leuk, maar er is sindsdien veel verbeterd. De gehele straat is namelijk afgezet gedurende de hele zomer en herfst (t/m december). Op een bord viel te lezen dat dit kwam door COVID. De terrasjes konden zo gedeeltelijk op straat staan, wat een gezellige sfeer gaf. Daarnaast zijn er elke week verschillende festiviteiten. Elke vrijdag een optreden en op zaterdag (vandaag dus) een soort braderie. We liepen hier even overheen, maar er zat weinig bij wat ons kon bekoren. Het was overigens totaal niet druk, zie foto’s. Nadat we twee keer de straat, heen en terug, door waren gelopen, ploften we ergens neer op een terrasje. Alfred zag dat het Happy Hour was en bestelde een biertje en we bekeken de verscheidenheid van mensen die langs kwamen lopen.

Rond vijf uur liepen we richting het hotel, vanaf hier een goed kwartiertje doorstampen. Na een verkwikkende douche, welke overigens niet veel hielp want we bleven ruiken naar een zwembad. Er zit hier veel meer chloor in het water dan welke plaats dan ook, waar we tot nu toe geweest zijn. Na elke douchebeurt schreeuwt onze huid om een flinke dot crème. De grote fles bodylotion is bijna leeg, al lijkt het niet veel te helpen. Zelfs na het opdoen van flink wat parfum, piept de chloorlucht na een tijdje stiekem weer in onze neus.

Na deze badderpartij besloten we de Uber te nemen richting Hillcrest. Een fleurige wijk waar wij drie jaar geleden overheerlijk hebben gegeten. Dit wilden we nog eens dunnetjes overdoen. Voor het douchen keek Roy even op de Uber-app en was de prijs 28 dollar. Tien minuten later, na het douchen en aankleden bleek het nog maar 9 dollar te kosten. De prijzen fluctueren veel meer dan drie jaar geleden. Het loont dus om na een paar minuten nog even weer te kijken, mocht je de prijs wat hoog vinden.

Binnen 6 minuten kwam de dame in kwestie aanrijden. Terwijl we instapten begroette ze ons vriendelijk en keek ze achterom. Het was alsof we oog in oog stonden (zaten in dit geval), met Caroline van der Plas van de BoerenBurgerBeweging. Doordat ze met een auto aankwam en niet meteen tractor, wisten we dat zij het niet kon zijn.  Haar borstelige wenkbrauwen plakten als stukjes chag boven haar ogen. Haar pikzwarte krullerige haar was vet en nat van de middeltjes die ze erin had gedaan. Haar ogen had ze nét iets te fanatiek opgemaakt. De zwarte streep onder haar ogen was een beetje uitgelopen waardoor het leek alsof ze gehuild.

Na een klein kwartiertje zette ze ons uit bij Baja Betty’s in Hillcrest. Een erg leuke wijk met verschillende restaurantjes, barretjes en clubs. Het restaurant was geen spat veranderd. We gingen buiten op het terras zitten en we werden geholpen door een aardige man van middelbare leeftijd. Roy bestelde een menu met een taco en een enchilida. Alfred bestelde een ook een menu met een taco en een tostada. Het eten was verrukkelijk en veel te veel! Opvallend was dat bij Alfred zijn tostada een enorme hoeveelheid sla zat; heerlijk!

Na het eten wisselden we van plek en gingen we binnen zitten. Drie jaar geleden hadden we allebei een grote cocktail besteld met daarin een frozen margarita, een coronaflesje op de kop een shotje op de kop. Dit resulteerde in een heftige toestand waarin we de kamer van onze hotel niet meer konden vinden. Vandaar dat we deze keer één cocktail bestelden, zodat we deze samen konden delen. Erg verstandig 😊.

Na de cocktail besloten om ergens anders nog wat te drinken. We kwamen uit bij een soort van club. Alfred bestelde een corona en Roy een colaatje light. Het was heerlijk om hier allerlei paradijsvogels voorbij te zien komen. Zelf hebben we er weinig mee, maar zolang de mannen gelukkig zijn, is het prima. Na een uurtje hielden we het voor gezien en bestelden we een Uber naar het hotel. Om 11 uur gingen we lekker slapen. Morgen helaas de laatste dag in San Diego.

Hotel: Best Western Plus Bayside Inn
Gelopen: 13,4 km