Dag 33 - Los Angeles

Vanmorgen ging de wekker om 7.30. Vroeg opstaan is een beetje standaard aan het worden hè?! 😉 We gooiden twee yoghurtjes in de tas als ontbijt voor in de auto. Vandaag wilden we graag het uitzicht bewonderen bij Griffith Observatory. We hadden gelezen dat je hier op tijd moest zijn anders waren er geen parkeerplekken meer. Vanaf ons hotel was het maar twintig minuutjes rijden, dus wij vonden het vroeg genoeg om half 9 te vertrekken.

In de auto aten we onze yoghurtjes op en iets voor 9 reden we het parkeerterrein van het observatorium op. Het was erg rustig en er waren parkeerplaatsen genoeg! Het gebouw was dicht, dus waarschijnlijk was het hierom rustig. Wij waren toch niet van plan om naar binnen te gaan, want we wilden alleen rondstruinen op het terrein. Vanaf hier had je uitzicht op de stad en op de letters van Hollywood. We liepen wat rond en maakten foto’s van de vergezichten. In de verte ging een laagje smog waardoor de foto’s een beetje ‘mistig’ zijn.

De volgende stop was het ziekenhuis van Grey’s Anatomy. Althans vooral de buitenopnames bij het ziekenhuis vinden hier plaats. De echte naam van het ziekenhuis is Sepulveda Ambulatory Care Center. In Seattle hadden we al het huis van Meredith gezien en hier in LA moeten we natuurlijk ook het ziekenhuis bekijken. Onderweg naar dit ziekenhuis wilden we eerst langs de Walmart voor de WiFi. Bij de telecomafdeling vroegen we aan een oudere man naar een SIM-kaart met mobiel internet met hotspot. De man keek ons glazig aan en heeft wel honderd rondjes door de winkel gelopen. Uiteindelijk kwam hij aan met een geheugenkaartje. Dit bedoelden we uiteraard niet. Vervolgens vluchtte de man weg en hebben we 10 minuten op hem staan wachten. Een collega van de man kwam ons vertellen dat niemand wist wat we bedoelden. We gaven het op en liepen teleurgesteld terug naar de auto. Via Google Maps zagen we telecomwinkel AT&T waar we in Nederland het SIM-kaartje van hadden gekocht.

Het ziekenhuis moest dus nog eventjes wachten. Helemaal toen we onderweg langs Krusty Kream Doughnuts kwamen. Volgens bronnen heb je hier de lekkerste donuts, dus dit wilden wij wel beoordelen. We kwamen het pand binnen en kregen meteen een kijkje achter de schermen. We zagen de medewerkers achter een lopende band aan het werk. Het zag er allemaal verrukkelijk uit! Snel liepen we naar de balie om een donut uit te zoeken. De vrouw achter de balie gaf ons eerst een gratis donut om te proeven. Het was alsof er tientallen engeltjes op onze tong piesten; heerlijk 😊! We konden toen natuurlijk niet beiden maar één donut kopen. We besloten een doosje van 6 te nemen. We bestelden naast de zes donuts ook nog een koffie. Deze dronken we binnen op met natuurlijk nog zo’n overheerlijke donut erbij.

Nu gingen we snel door naar de AT&T-winkel. Deze was te vinden in de buurt Burbank. We reden door deze buurt heen en het zag er ook erg gezellig uit. We parkeerden de auto vlakbij de winkel en liepen de winkel binnen. Een kort en breed mannetje bood meteen zijn hulp aan. We legden het verhaal uit en godzijdank begreep hij meteen wat we wilden. Hij gaf ons de gevraagde simkaart en activeerde deze voor ons. Binnen een kwartier was het geregeld en waren we weer volop bereikbaar! We slenterden nog wat rond in Burbank en stapten na een half uurtje weer in de auto. Nu dan echt naar het ziekenhuis!

We herkenden de voor- en achterkant van het ziekenhuis meteen! Helaas waren er vandaag geen opnames, dus we konden geen acteurs spotten. Dit mocht de pret niet drukken, want het was erg leuk om gezien te hebben. Helemaal vanwege het feit dat je als kijker flink voor de gek wordt gehouden. Het ziekenhuis in de serie voelt als een gigantisch ziekenhuis, maar het ziekenhuis wat we in het echt gezien hebben, valt daarbij in het niet. Eigenlijk hadden we graag even binnen willen kijken, wat de glazen loopbrug die in deze serie soms wordt gebruikt, is hier echt aanwezig. Voor COVID kon dit ook gewoon, nu moest je eerst een test laten doen om binnen te komen. Hier hadden we uiteraard geen zin in😉.

Inmiddels was de temperatuur behoorlijk gestegen en was het 34 graden. Dit was goed te voelen, want het zweet liep in straaltjes van ons lichaam af. We stapten snel in de auto met airco en voerden onze volgende bestemming in: El Pueblo de Los Angeles, het historische centrum van LA. Erg leuk om gezien te hebben, maar met de zinderende hitte hadden we het snel gezien. Je vindt hier een gezellig nauw straatje met gekleurde huisjes. In deze gekleurde huisjes zaten verkopers, die Mexicaanse souvenirs verkochten. Deze huisjes waren vroeger gebruikt als onderkomen voor de sporters van de Olympische Spelen in 1932. Op loopafstand ligt China Town en hier hebben we ook een glimp van opgevangen. We vonden het een beetje een oude zooi….

De laatste stop van vandaag was Santa Monica. Onderweg reden we langs Hotel Cecil. Een tijdje geleden hebben wij op Netflix een documentaire gezien, The Vanishing at the Cecil Hotel, met het hotel in de hoofdrol. Het hotel heeft een duister verleden met lugubere moorden en bekende bewoners, zoals de Nightstalker. In de jaren ’80 sloop hij huizen in LA binnen om vervolgens de bewoners te vermoorden. Alfred wilde heel graag eens dit hotel in het echt zien. De documentaire ging overigens over een studente die vermist raakte.
Het hotel zelf zag er van de buitenkant behoorlijk verlopen uit. Google leerde ons dat het hotel nog steeds in bedrijf is, maar dan onder een andere naam: Stay on Main. Mocht je dit per ongeluk geboekt hebben, weet dan van de geschiedenis af😉.

In Santa Monica vind je hier de wereldberoemde pier met reuzenrad, die je echt wel bezocht moet hebben. Deze hebben wij in 2019 al eens bezocht, maar wilden we uiteraard nog eens bekijken. In de buurt zijn genoeg parkeergarages te vinden, dus je kunt hier prima met de auto heen rijden. We hadden dan ook snel een plekje en liepen naar de pier. Op de pier zit een klein attractiepark genaamd Pacific Park. De vorige keer hebben wij in een ronddraaiende bank gezeten en deze keer wilden we graag in de achtbaan. Natuurlijk ging de achtbaan niet hard, maar met het uitzicht van de zee en het strand, was het prachtig! Als klap op de vuurpijl mochten we nog een keer, omdat het rustig was. Gelukkig waren we na deze keer ook niet misselijk en liepen we over de boulevard langs het strand naar Venice Beach. Het viel ons op dat er heel weinig zwervers te vinden waren. In 2019 stonden de tent in rijen opgesteld op de boulevard, maar daar was nu weinig van te zien. Ook waren er een stuk minder straatverkopers dan toen. Het had nu meteen een schonere indruk.

Nadat we de mannen op Muscle Beach hadden gezien, liepen we weer terug naar de pier om vervolgens naar de auto te lopen. Vanaf hier was het een uur met de auto naar het hotel. Mevrouwtje Google gaf al aan dat er enorm veel stilstaand verkeer onderweg was. Uiteindelijk bleek de reistijd ook bijna 2 uur te zijn. In deze tijd hebben we een afstand afgelegd van 15 km. Dit geeft wel aan hoe vaak wij stil hebben gestaan.

Eenmaal bij het hotel hebben we ons snel gedoucht en zijn we gaan eten bij King Buffet, een all-you-can-eat-restaurant. Hier hadden wij destijds ook gegeten en was toen heerlijk. Ook deze keer smaakte het verrukkelijk. Wij hebben vooral gekozen voor de sushi. Hier hadden ze veel verschillende soorten van. Uiteindelijk betaalden we 28 dollar pp voor het eten en drinken.

In het hotel schreven met onze volgevreten buik de 2 blogs. We liepen namelijk weer een beetje achter. Het kan zijn dat er weer wat spelfouten in staan, maar hopelijk wordt ons dit vergeven 😉. Vermoeidheid begint zo langzamerhand een rol te spelen...

Hotel: Dunes Inn Wilshire
Gereden: 148 km
Gelopen: 20,3 km