Dag 24 - Lake Tahoe

Goedemorgen! Wat hebben we allebei weer heerlijk geslapen. We hadden de wekker om 8.00 gezet, want we hadden zin om wederom eens lekker uit te slapen. Het reizen door Amerika is fantastisch, maar natuurlijk ook wel vermoeiend: koffers in- en uitpakken, autorijden, activiteiten ondernemen. Vandaar dat we vandaag hebben besloten om een rustdag te pakken. We waren van plan om naar één van de mooiste stranden van Lake Tahoe te gaan, Sand Harbor Beach, en om de kleine dorpjes op de route te bezoeken. We hadden eigenlijk het idee om ’s middag een boottocht te gaan maken, maar dit bleek extreem duur te zijn (en was maar twee uurtjes). Het weerbericht gaf aan dat het ’s middags kon gaan regenen en onweren, dat gaf de doorslag om dit niet te gaan doen.

Eerst wilden we onderweg rustig ontbijten. We hadden allebei zin in pancakes, dus gingen we naar IHOP (International House Of Pancakes). Hier zijn we overigens nog nooit geweest, dus we waren erg benieuwd. Ongeveer 400 meter van ons hotel was een piepkleine vestiging. Een serveerster wees ons naar ons poppentafeltje. Het moet geen gezicht geweest zijn: twee lange Nederlandse mannen van 1.90m aan zo’n tafeltje. Het hoorde natuurlijk wel bij de volledige beleving om in elkaar gevouwen/gepropt te ontbijten bij de IHOPS.

Roy bestelde een combo: twee pannenkoeken, twee eieren en bacon. Alfred had zin in pannenkoeken met aardbeien en banaan. Uiteraard bestelden we allebei ook een jus en koffie. Tot Roy zijn grote verbazing kreeg hij geen pannenkoeken, maar twee turning bitches, wentelteefjes. Hij liet zich niet uit het veld slaan en at het netjes op. Natuurlijk mocht hij de pannenkoeken van Alfred proeven. De uiteindelijke conclusie: een prima ontbijt! Toen we de IHOP uitliepen, kregen we allebei de rillingen. We waren zelf veranderd in een pannenkoek! De vette lucht van de pannenkoeken was lekker in onze kleding gaan zitten… Fijn. We konden de hele dag blijven genieten van de IHOP…

Vanaf de IHOP was het zo’n 30 minuten naar Sand Harbor Beach. Hoe dichterbij we bij het strand kwamen, hoe drukker het werd. Het verkeer rondom Lake Tahoe bleek een rommeltje. Toen we bij de parkeerplaats kwamen, was de toegang al afgesloten. Helaas was de parkeerplaats helemaal vol. Toch deden we alsof we gek waren en reden om het bord heen. Bij de ingang van de parkeerplaats stond al een ranger klaar om het nieuws te bevestigen. De ranger wist ons te vertellen dat er in de buurt een gratis shuttlebus reed. Ze gaf ons een kaartje met het adres: 771 Southwood Boulevard. Hier was een grote parkeerplaats te vinden vanwaar de bus vertrok. We hadden ook nog eens geluk, want er stond alleen een Mexicaans gezin te wachten. De vader van het gezin leek verdacht veel op een Mexicaanse drugsbaron met grote snor. Toch begroette de man ons vriendelijk. We gingen achter het gezin staan en al snel werd de rij steeds langer. Een vrouw, in een oranje hesje, met nogal een hoog ADHD gehalte, sprong van links naar rechts om iedereen te wijzen op de rij. In haar hand  had ze al die tijd een clipboard. Geen idee waarom, ze schreef zelfs niks op. Het bleek dat de bus net weg was en dat we een half uurtje moesten wachten. We verbaasden ons over wat mensen allemaal meenemen naar het strand: opblaasbare banden, tenten, supboards, parasols, koelboxen, stoelen etc. Dit is natuurlijk niet gek, maar wel het feit dat al die spullen ook in de bus mee moeten. Dit bleek ook een geprop te zijn. In de bus was er officieel plek voor 27 passagiers, maar in totaal was het ruim het dubbele wat in de bus zat/stond. Gelukkig konden wij zitten 😊. Net voordat we in stapten ging het zachtjes regenen…

Na zo’n 20 minuten in de bus gezeten te hebben, kwamen we aan bij het strand. We haalden bij het bezoekerscentrum eerst een magneet. Achter de kassa stond een ranger, die waarschijnlijk een zware dag had. Hij begroette ons nauwelijks en had een kop als een oorworm. We rekenden af en we liepen een rondje over een houten pad. Onderweg kwamen we een soort arena tegen. Het bleek dat in de maanden juli en augustus toneelstukken van Shakespeare opgevoerd werden. Echt een prachtige locatie hiervoor! Inmiddels was gestopt met druppelen en liepen we nog wat rond door de mooie natuur en genoten van de uitzichten. Lake Tahoe is trouwens het op één na diepste meer van Amerika en heeft een lengte van 35 bij 19 kilometer. Het diepste meer, Crater Lake, hebben we pas al bezocht.

Na wat gerelaxed en rondgestruind te hebben, namen we de shuttlebus terug naar Incline Village; het plaatsje waar we opgestapt zijn. Vanaf hier gingen we met de auto naar Kings Beach. Hier haalden we bij de Taco Bell een burrito en taco. Roy zocht een plekje in het park en Alfred bleef op de bestelling wachten. Het was overduidelijk dat de airco kapot was, want wat was het heet binnen. Het leek wel op een Mexicaanse sauna met geuren van salsa en guacamole. Normaal gesproken mag je niet zo lang in een sauna blijven, maar toch kwam Alfred pas na 45 minuten bij Taco Bell vandaan. We vroegen ons af waarom dit dan ‘fastfood’ wordt genoemd. ‘Slowfood’ was een betere benaming. Toch waren we best tevreden over de burrito en de taco. Deze hebben we lekker op een bankje opgepeuzeld.

Inmiddels was het 14.45. Het was eigenlijk de bedoeling om rustig rond het meer te rijden en af en toe te stoppen bij mooie locaties. Via google maps (we hebben internet dus hebben ‘live’ maps), zagen we dat het verkeer vanaf Kings Beach helemaal vast zat. Ons hotel zat ongeveer aan de andere kant van het meer en we hadden ’s morgens tegen de klok in, langs het meer gereden. We besloten daarom om dezelfde weg terug te rijden, jammer maar helaas. We hadden geen zin om er bijna twee keer zo lang over te doen. Gisteren hebben we namelijk ook diezelfde route al gepakt (alleen dan zonder te stoppen) en was het ook al één grote ellende qua verkeer.

Na deze snelle hap zijn we teruggereden naar ons hotel om lekker te chillen aan het zwembad. We hebben heerlijk in de zon liggen bakken met een biertje. Gelukkig waren er vandaag geen kinderen, die een wedstrijdje ‘bommetje maken’ deden.

Na ongeveer een uurtje gingen we ons opfrissen in het hotel, want we wilden op tijd gaan eten. We namen een Uber om naar het centrum te gaan. We werden opgehaald door een vriendelijke, oude man. Alfred gaf de beste man een compliment over de kleur van zijn auto. De man moest er erg om lachen, want hij vond de kleur afschuwelijk. Hij hield meer van zwarte en witte auto’s en niet van lichtblauw. Wel eerlijk 😊. Hij bleek deze auto gehuurd te hebben. Blijkbaar mag je in Amerika een auto huren en dan als Uber ermee gaan rijden. Vreemd.

De chauffeur zette ons af bij Azul Latin Kitchen. Een restaurant met een heel gezellig terras. Dit restaurant hadden we gisteren al gespot en zag er leuk uit. Vandaar dat we hier vanavond een hapje hebben gegeten. We konden lekker op het terras zitten en we konden heerlijk mensen loeren.
Voor het avondeten namen we allebei drie overheerlijke taco’s. Roy legde uit dat hij geen koriander op zijn taco’s wilde, omdat het volgens hem naar zeepsop smaakt. Nu hadden we van het stel uit Vancouver het woord voor koriander geleerd… Helaas was deze ons allebei ontschoten en moest Roy Google Translate erbij pakken. Helaas pakt deze alleen de ‘Britse’ variant: Coriander. Het was een heel gezoek om uiteindelijk het Amerikaanse woord ervoor te vinden: silantro. Bij dit woord ging er bij de ober een lichtje branden. Alfred had dus met koriander en Roy zonder. Voor ons allebei smaakten de taco’s verrukkelijk!

Na het eten besloten we nog even een gokje te wagen in het casino. Onderweg kwamen we langs de opstapplaats voor de paardenkoetsen, gelopen. Een grote man, die voorop zat om het paard te begeleiden, zag er vanaf een afstandje bijzonder uit. Nadat we dichtbij gelopen kwamen, zagen we hij zijn bril in zijn haar had gedaan, maar doordat zijn hoofd bruin was geworden, leek het alsof hij deze nog op had. Een geinig gezicht. Bij het casino had Alfred bij de eerste zet al meteen $50 gewonnen, maar zoals het vaak gaat in het casino, ben je dit aan het einde van de avond weer kwijt. Zoals de Mystery Guest van Max de Vakantieman altijd zeg: ‘Is dat erg? Nee hoor! Niet zolang je een leuke avond hebt gehad.’ Na een paar uurtjes hielden we het voor gezien en namen een Uber terug naar het hotel. Hier keken we nog wat tv op bed en werd het, zonder het door te hebben, vrij laat😉

Morgen gaan we naar Napa! Hier kijkt vooral Roy erg naar uit, omdat dit een bekende wijnstreek is. Tot morgen!

Hotel: Beach Retreat & Lodge at Tahoe
Gelopen: 9 km
Gereden: 105 km