Dag 11 - Seattle, Port Angeles

Dinsdag 26-07-2022

Vanmorgen ging om 7.00 uur de wekker. Vandaag is de dag dat we Seattle achter ons zouden laten en onze huurauto gingen ophalen. Via Google Maps hadden we het adres ingevoerd en zagen dat dit 55 minuten lopen was. Te ver met beiden 2 koffers en een rugzak. We hadden besloten een Uber te regelen en de koffers bij het hotel te laten. Deze zouden we dan later ophalen. Op onze papieren stond dat we de auto vanaf 9 uur konden ophalen. Aangezien we alles vlot hadden ingepakt, waren we voor 8 uur al ‘ready-to-go’. We dropten de koffers bij de receptie en besloten te ontbijten bij dezelfde ontbijtgelegenheid als gisteren. Deze lag aan de overkant van de straat: wel zo makkelijk. Alfred bestelde dezelfde Brioche, Roy een ei-gerecht. In plaats van gebakken aardappelen was er de keuze voor een ‘Organic salad’. Dit bleek later een halve krop sla met een vreselijke zure dressing te zijn. Heerlijk zo in de vroege ochtend. De vitaminen waren gelukkig weer binnen.

Tijdens het ontbijt zocht Roy nog één keer het adres van de autoverhuurder op. De locatie bleek nog steeds op 55 minuten lopen (10 minuten auto) te zijn. Gelukkig kreeg hij een heldere ingeving en voerde in Google Maps ‘ ALAMO’ in. Hierop verscheen exact hetzelfde adres, maar dan 200 meter vanaf ons hotel. Tip: google niet alleen het adres, maar voer ook even de naam van het bedrijf  (of restaurant o.i.d.) in.

Na vijf minuten lopen kwamen we aan bij Alamo, het verhuurbedrijf van onze auto. Gek genoeg waren wij de enige klanten op dat moment en werden wij meteen geholpen door een aardige mevrouw. Ze vroeg naar onze reisplannen en in het kort gaven we deze prijs. De medewerkster begon te stuiteren bij de naam San Diego. Hier had zij namelijk gestudeerd en ze was helemaal verliefd geworden op deze stad. We legden uit dat we er drie jaar geleden ook waren geweest en daarom weer een bezoek wilden brengen. Jen, zoals ze heette, vertelden ons ook dat er meerdere auto’s beschikbaar waren en we mochten kiezen.
We gaven onze rijbewijzen, omdat we allebei deze reis gaan rijden. We betaalden onze kosten voor one-way en moesten naar de parkeergarage. Hier werden we geholpen door een kleine brede mevrouw, die verlegen was om een praatje. Ze spuwde de ene tip na de andere eruit. Deze tips hadden wij drie jaar geleden al gevolgd, maar evengoed bedankten we vriendelijk. Ze gaf aan dat er meerdere auto’s waren maar dat dit de meest luxe was. Vooral voor mannen van onze lengte. Van haar kregen we de sleutels van de huurauto: een Nissa Altima. Toevallig hadden we dezelfde soort auto drie jaar geleden ook en deze was ons erg goed bevallen. Eenmaal aangekomen bij de auto bleek het een luxere uitvoering te zijn. In de auto zat een boordcomputer waarop onze telefoons aangesloten konden worden! Voor de zekerheid hadden we cd’s meegenomen, maar deze waren overbodig. Er was in de auto zelfs een USB/C-aansluiting! Alfred plugde een kabel in zijn telefoon en er bleek Google Carplay te zijn; wat een luxe! Dit betekent dat je onder andere Spotify en Google Maps op de boordcomputer kunt opstarten. Erg handig en luxe! Volgens ons ‘contract’ hadden we recht op een gratis volle tank benzine. Uiteraard was er geen één auto afgetankt. Volgens de peervormige dame, was deze auto het meest vol. Later bleek dat deze voor minder dan ¾ was gevuld. Gaan we uiteraard geen drama om maken. We namen eerst foto’s en filmpjes van de buitenkant van de auto. Vooral van de schade. Dit om later evt. te kunnen aantonen dat deze niet door ons veroorzaakt waren.  Roy nam als eerste plaats achter het stuur en reed naar het Palihotel. Hier haalden we onze koffers op en deze laadden we in de kofferbak. De kofferbak leek oneindig grond, want alle bagage (twee grote koffers, twee kleine koffers en twee tassen) paste erin. We waren al helemaal in onze nopjes met de huurauto.

Na het inlaadden van onze bagage wilden we nog één plek in Seattle bezoeken: Firehouse 20. Deze brandweerkazerne wordt gebruikt voor de serie ‘Station 19’, een serie waar we graag naar kijken. Vanaf ons hotel was het ongeveer een kwartiertje rijden met de auto. De buitenkant herkenden we meteen en natuurlijk namen we meteen wat kiekjes.
Tevreden als echte fans besloten we Seattle achter ons te laten. Het plan was om naar Port Angeles te rijden. De route die we wilden rijden, ging van Seattle naar Tacoma, daarna naar Port Orchard, Belfair, Shelton en Port Angeles (een route van bijna vier uur). Onze eerste planning was om de ferry te nemen, hier bleek echter een wachttijd van meer dan 2 uur te zijn. Dit vonden we te lang en besloten bovengenoemde route te nemen. In Tacome wilden we eerst langs de Walmart superstore om de nodige boodschappen te doen: een koelbox, flesjes water, ander drinken, salade enz. De Walmart die wij hadden uitgekozen was ENORM! Het blijft een vreemde gewaarwording zo’n supermarkt. Je kunt het niet zo gek bedenken of ze hebben het. We konden het niet laten om op zoek te gaan naar wapens, maar deze konden we nergens vinden. We sloegen 40 flesjes water in. Yoghurtjes voor ons ontbijt, bananen, zipzakken voor ijsblokjes en uiteraard een grote koelbox. Ook haalden we een salade! Een Ceasar Salad om precies te zijn, voor $4,50 per stuk. Verder kochten we nog wat kleineren dingen zoals een fles wijn, een 20-pack bier, wraps als lunch en wat andere items welke we de komende tijd nodig hebben. Voor 110 dollar rekenden we alles af. De prijzen vielen hier nogal mee. We hadden ons namelijk op het ergste voorbereid. De prijzen in Amerikaanse supermarkten schijnen door het dak gegaan te zijn.

 Na onze inkopen vervolgden we onze route. Het bleek een prachtige route langs het water te zijn. Het viel ons op dat het waterpeil van de meren laag lag. Waarschijnlijk had dit te maken met het droge weer van de afgelopen tijd. Toch vonden we de omgeving op de route erg groen; prachtig!
Om 4 uur lokale tijd kwamen aan in Port Angeles en waren we bij het volgende hotel: Red Lion. Het hotel is gelegen aan het water. Ook dit hotel blijkt momenteel gerenoveerd te worden. Wij kregen een nieuwe kamer aan de kant van de parking (uitzicht op het meer is vast veel duurder). De kamer is gigantisch en voorzien van alle gemakken. Alles is gloedje nieuw en, om Rose uit de Titanic te citeren: ‘I can still smell the fresh paint. The China has never been used. The sheets had never been slept in. Tita…. Red Lion was called: the hotel of dreams’. Een absolute aanrader dus!!

Eigenlijk hadden we in de planning om deze middag nog de Hurricane Ridge te gaan rijden. Een prachtige route in het Olympic park waar we ons nu bevinden. Aangezien we later aankwamen dan gedacht, rond 16 uur lonkte het zwembad meer. De temperatuur is hier uitzonderlijk hoog: zo’n 33 graden. Gemiddeld is het maximum in juli en augustus zo’n 20 graden. Vandaag ging onze keuze naar het zwembad. Hier hebben we bijna 2 uur gezwommen en heerlijk op een ligbedje gerelaxed. Een heerlijke douche volgde.

We hadden salades gekocht om deze avond te eten, maar in Port Angeles zaten veel leuke restaurantjes. In Forks (waar we morgen heen gaan niet). Hierop besloten we de salades te bewaren en voor het avondeten opzoek te gaan via Google Maps. We kwamen uit bij Bar N9ne. Op de site zag het er gezellig uit en het eten was niet duur en zag er lekker uit. De moeite waard om eens uit te proberen! In het echt bleek het nog leuker te zijn! Het is een bar waar vooral locals komen en op dinsdagen is het trivia night! Blijkbaar is dit erg populair, want het was erg druk en we konden geen plekje vinden. Een stel, eind 40 gokken we, zag ons zoeken en zeiden dat ze bijna weggingen. We mochten op hun plekje zitten, maar daar tegenover stond een praatje. De man kwam naar ons toelopen en begroette ons met de woorden: ‘You guys are as handsome as f*ck’. Zo, die hebben we in de pocket!
De vrouw had al behoorlijk wat drankjes gehad en was vrijwel onverstaanbaar. Zij bleek een landarchitect te zijn en had een Bed & Breakfast. Na een aantal keer de zin opnieuw te zijn begonnen, merkten we dat ze vroeg wat we hier deden en we vertelden over onze reis. Na een heleboel ‘Oh my gods’ ging ze driftig op een servetje schrijven . Hierop schreef ze een heleboel tips voor onze reis. We bedankten haar vriendelijk voor de tips en ze strompelde naar de uitgang.
Bij de serveerster bestelden we allebei steaks & fries en natuurlijk wat tapbiertjes! We kregen een proeverijtje.

Al snel kwamen we aan de praat met een stel locals naast ons. De vrouw was een echte Amerikaanse met blond haar en reageerde behoorlijk hysterisch op het feit dat wij uit Nederland kwamen. Bijna iedereen deed mee aan de pubquiz en wij konden hen af en toe wat antwoorden influisteren. Op de vraag waar een officiële Oostenrijkse Schnitzel van was gemaakt, antwoorden wij 100% zeker: ‘pork’. Later bleek dit fout te zijn. Rundvlees bleek het goede antwoord. Hebben wij ook weer wat geleerd.

De dames in kwestie wilden ons enorm graag volgen op alle social media die we maar hebben. Ze vonden het ‘amazing’  en ‘awesome’. Vele superlatieven zouden nog volgen. Een aantal biertjes volgden nog en wij hebben de avond van ons leven gehad! Een absoluut hoogtepunt.

Op de terugweg liepen we een paar blokken te ver terug, waardoor we iets omliepen. De zon ging inmiddels onder en kleurde de lucht paars roze. Roy wilde dit even vastleggen en liep bijna op een stinkdier. Deze zat bij 4 geparkeerde auto’s waar stelletjes in zaten met beslagen ramen. We namen een foto van het dier, knikten naar de jongelui in de auto (met het schaamrood op onze kaken) en liepen naar ons hotel. We werkten onze blog bij (het kan zijn dat door de lokale biertjes) er een aantal spelfouten in zitten. Neem ons niet kwalijk😉. Rond 00 uur kropen we in onze bedden onder de wol. Morgen weer vroeg op, dan gaan we het regenwoud in.

Gereden: 322 km
Gelopen: 8,6km
Hotel: Red Lion, Port Angeles!